Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 14

fram á þennan dag og það sem blöðin hafa
ritað um áður og bera kröfur þær og skoðanir, sem
komið hafa fram áður saman við „tilboðið" sein
hjerer um að ræða. — Það vonast jeg til að
allir rjettsýnir menn hljóti að játa. — Jeg vildi
óska að jeg hefði tíma og efni til að safna öll-
um skýringum þessu viðvíkjandi í eina heild og
útbýta þeim bæklingi svo gefins, löndum mín-
um til hægri verka, en jeg er sannfærð um að
flestir þeirra eru svo viti bornir að það kostar þá
ekki afarlangan tíma að íhuga þetta mál nægilega
til þess að sjá þennan einfalda sannleika.
Vjer skulum nú segja að einhverjir væru ekki
vissir um að „tilboðinu" væri svo háttað, sem jeg
tók fram og að hann jafnvel hjeldi að þetta
gæti ekki átt sjer stað. Eða gjörum ráð fyrir,
að einhver væri ekki alveg viss um að „launung-
arpolitíkin" miðaði að þessu; honum fyndist ólík-
legt að svo margir skynsamir þingmenn berðust
með því, ef ekki væri einhver ástæða til þess.
Hvernig gæti sá maður eða kona þá verið á-
nægð án þess að gjöra sjer allt far um að afla
sjer sjálfstæðrar þekkingar á þessu atriðif
Oss finnst eðlilega ótrúlegt, að nokkur hefði
aðhyllzt þessa »tillögu« ef hún feldi í sjer ákvæði
svo hættulegþjóðerni voru og frelsi eins og haldið
hefur verið fram hjer að framan. En það er opt
ótrúlegt hvernig menn geta stundum óviljandi
og stundum viljandi sneitt hjá sannleikanum og