Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 58

6o
ur í skrifborðið, slökkti á gaslömpunum og
gekk út úr skrifstofunni.
Það var hvasst úti og vindurinn lamdi snjó-
inn framan í hann, en honum þótti bara vænt
um það.
Hann hafði í mörgu að snúast og þurfti víða að
koma : til bakarans og taka jólaköku, til vín-
sölumannsins og fá vín, í ýmsar búðir, og að
síðustu til blómstursalans.
Þegar hann kom heirn, gat hann ekki snú-
ið lyklinum í hurðinni hjá sjer, svo fullt hafði
hann í fangi af allskonar bögglum; hann varð
að hringja. Fótatak heyrðist fyrir innan, og
hurðinni var lokið upp í snatri. Það var ekki
gamla hrukkótta kerhngin, heldur ung og ást-
úðleg kona, sem fagnaði honum við dyrnar.
»En það veður! við manna vorum að vor-
kenna þjer að vera úti í þessum ósköpum«.
»Jeg læt læt það vera, Nanna litla. Það
hefði verið lítill vegur, ef jeg hefði verið út á
hafi í kvöld, en hjerna á götunum finnst mjer
ekki ástæða til þess«. Hann lagði bögglana
frá sjer, tók af sjer hattinn, fór úr yfirfrakkan-
um, laut niður að konu sinni og heilsaði henni.
»Þráir þú enn þá hafið og brimið. Það
fer hryllingur um mig, þegar jeg hugsa til þess
í öðru eins veðri og í kvöld«!
»Þú hefur bjargað mínu litla fleyi inn á
rólega, óhulta höfn, hjartað mitt«, »Jeg hef