Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 39

4i
þótt oss hrylli við hryðjuverkum hennar, þá
verðum vér að játa, að fornmenn höfðu meiri
mætur á sumum dyggðum og meiri óbeit á
ýmsum ódyggðum, en almennt tíðkast nú. Vér
nútímans konur ættum að leggja stund á að
efla, að fornmanna sið, dáð og drengskap hjá
börnum vorum og vekja hjá þeim óbeit á
ódrengskap, ótryggð og lítilmennsku. Fornald-
arblærinn var að mörgu leyti svo hreinn og
heilnæmur, að oss væri það enginn skaði, að
hann léki meir en nú tíðkast um hin ungu
hjörtu á þroskaárunum samfara mildi og mann-
úð þessara tíma.
Þar eð móðirin hefur öðrum fremur áhrif
á huga barna sinna, er það heilög skylda hennar
að breyta svo vel, að hún geti verið fögur
fyrirmynd þei.rra í hvívetna, en til þess þarf
hún að hafa mikla stillingu og sjálfsafneitun.
Hún kennir þeim bezt með eptirdæmi sínu, því
barnið á miklu hægra með að læra af því,
heldur en af fortölum, hversu hollar og skyn-
samlegar sem þær kunna að vera.
Þýzka heimsskáldið Schiller sagði:
s>Virða ber konur, þær vefa og flétta
veglegar rósir í jarðarlíf þetta«.
Þessi orð mælti einhver hinn göfugasti og
bezti maður og einmitt þess vegna ættu þau að
vera oss konunum dýrmæt. Vjer ættum, allar
að leitast við að verðskulda þau, því engar rós-