Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 36

Nokkrar hugleiðingar
um
móðurást og móðurskyldur.
Ollum hefur komið saman um, að móður-
ástin sje einhver hin bezta tilfinning mannlegr-
ar sálar. Listamennirnir hafa leitazt við að
sýna hana með málverkum og úthöggnum mynd-
um, skáldin hafa vegsamað hana og hjá öllum
þjóðum eru til sögur um hana. Þjóðskáldið
Matthias Jochumsson kveður um hana: „Móðir!
hjartahreina, himinblíða ást, lífsins elskan
eina, aldrei sem að brást." Með þessum fögru
orðum er móðurástinni lýst á hæsta stigi og
þeir munu margir, sem geta heimfært þau til
mæðra sinna. Ast móðurinnar til afkvæmisins
er innrætt bæði mönuum og dýrum, en á mjög
misháu stigi. Sjálfselskan er svo rík hjá mönn-
unum, að til eru þær mæður, sem, þótt þær
að vísu unni börum sínum, elska þau hvergi
nærri eins heitt og sig, en þær munu þó flest-
ar, er elska börnin sín eins og lífið í brjósti
sjer eða jafnvel miklu heitar, Að vísu má segja,
að eigingirni felist í allri ást og þá líka í