Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 57

59
á borðið, sem var andspænis honum, varð fyr
ir honum óþekkt andlit- Hvað var orðið af
hinni þolinmóðu og þreyjugóðu Nönnu, sem
þetta sama kvöld árið áður var á skrifstofunni
með honum. Hafði hamingjan slegið sinni vernd
yfir hana og tekið hana burt frá verzlunarbók-
unum og hinum hvimleiðu hlífarermum, eða
hafði sýki og söknuður sótt heimili þeirra mæðgna
heim.
Það var ekki gott að segja, en vinnan
gekk sinn vanagang jafnt og rykkjalaust, og
hennar sæti var skipað öðrum; pennarnir skirptu
á pappírinn, það var eina hljóðið sem heyrðist,
annars var allt hljótt og kyrrt. — Loks heyrð-
ist greinilega ómur af kirkjuklukkum inn í hið
rúmgóða herbergi- —
„Nú hættum við“, sagði skrifstofustjórinn
og lagði pennann frá sjer.
Það var óvanalega mikill styrkur í rödd
hans þetta kvöld, líkt og hann skipaði háset-
unum til verka. Skápum var læst og lokað,
stólum ýtt fram og aptur, bókum skellt og mik-
ið um að vera fyrir öllum. — Það leið ekki á
löngu áður en menn voru ferðbúnir.
„Gleðileg jól“, — „gleðileg jól“.
Hann var einn eptir á skrifstofunni; stutta
stund stóð hann kyr og laut yfir skrifborðið;
svo spratt hann upp, strauk hárið aptur með
hendinni, brosti glaðlega og læsti bækurnar nið-