Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 28

3ö
vora daga konur, sem taka þátt í og jafnvel
gerast fyrirliðar í öllum stjórnmálalegum, trúar-
legum og félagslegum hreyfingum. Þær ganga
með mestu rósemi til höggstokksins eða afplána
hina fjarstæðu frelsisdrauma sína í námum eða
dýflizum Siberíu. A fyrri tímum gerði hin rúss-
neska kona hugsjónir frelsisins að því meira
kappsmáli, sem æfikjör hennar voru óblíðari og
gerðu henni örðugra að ná andlegum þroska.
Takmörkin fyrir starfsemi og sálarþroska kon-
unnar voru gerð mjög þröng, einkum hjá hefð-
arfólkinu, og átti það rót sína að rekja til byz-
antiskra og tartariskra hleypidóma. Hinir
byzantisku meinlætamenn fyrirlitu konuna sem
óhreina veru. Tartarinn, sem var Múhameds-
trúar, lokaði hana inni í kvennaskemmu, og hin
rússneska kona, sem var fórn beggja þessara
hleypidóma, varð að ala aldur sinn í ófrelsi,
enda þótt hún fyndi, að hún væri frjálsborin
og mjög frjáls í anda. Æfikjör alþýðukvenna
voru jafnan hörð og enn eru þær undir þungu
oki. Nekrasoff, sem orti um þrautir þjóðarinnar,
kemst svo að orði um þrælkunarlff þeirra:
„Þrennt er hörmulegast í heiminum: hið fyrsta
er að vera þrælborinn, hið annað er að hljó.ta
alla æfi að hlýða þræl og hið þriðja er að fæða
af sér þræl“. Og þessi þrefalt þungu örlög urðu
hlutskipti rússnesku konunnar“.
En samt sem áður á alþýðukonan miklii