Óðinn - 01.07.1920, Page 11

ÓÐINN
59
Hann hrópar á hjálp — en meðbræður hans stinga
fingrunum í ej'run og taka til fótanna. Svona er nú
lifið, lagsi.
1. verkamaður: f*að er nú líka árangurslaust að reyna
til þess að bjarga peim, sem fer ofaní vökina þá arna!
Hún, kóngsdóttirin — eða örlaganornin, sem sumir kalla
hana, sleppir ekki þeim, sem hún nær í. Ekki datt mjer
annað í hug í fyrra, en að Ragnar færi á hausinn ofaní
vökina. Pú manst?
2. verkamaður: Já, jeg held jeg muni það.
1. verkamaður: Hann hley])ur að vökinni, markar hring
í kringum opið með skautanum og skorar á menn að
renna sjer fyrir innan hringinn.
2. verkamaður: Jeg man . . . og þótti engum mikið.
1. verkamaður: O, blessaður vertu nú ekki að grobba.
2. verkamaður: Hann, sem hefur æft sig á þessu í fleiri
ár! Hann hefur meir að segja látið binda fyrir augun
á sjer og rent sjer síðan aflurábak hringinn í kringum
vökina!
1. verkamaður: Nei — látið binda fyrir augun — nei,
það er ómögulegt!
2. verkamaður: Á öllu verður þú hissa! Pað má vel
vera að þetta sje haugalýgi — en ólýginn sagði mjer.
1. verkamaður: Hann gerir það að minsta kosti ekki
oftar, veslingurinn!
2. verkamaður: Því ekki það?
1. verkamaður: Pú veitst það þá ekki?
2. verkamaður: Nei — hver fjandinn cr það, sem jeg
ekki veit?
1. verkamaðuur: Pú veitst ekki, að hann hefur mist
sjónina!
2. verkamaður: Er langt síðan? Er þetta altalað?
1. verkamaður: Nei — þvi hann reynir vist að leyna
því eins og hann getur. En um daginn báðum við
póstþjóninn að vita, hvað satt væri i þessu máli. Og
nú vitum við það. En við komum okkur saman um
að þegja yfir því. Jeg hef heldur engum sagt það — að
undanteknum minum bestu vinum.
2. verkamaður: Pað eru þá víst ekki margir sem ekki
vita það!
1, verkamaður: Pú veitst að hann skar úrsmiðinn upp
og að það lánaðist af cinhverri hundaheppni — en þú
veitst kanske ekki, að hann hefur skorið upp augun í
henni Siggu systir sinni, og að hún er blind eftir það!
Pað er hryðjuverk — því nú skeikar útlendu læknunum
aldrei við þessháttar skurð. Pegar Björn kom hcim,
ætlaði hann strax að sigla með hana, en þá var það
of seint, Ragnar hafði drýgt þessa dáð!
2. verkamaður: Veitstu fleira?
1. verkamaður: Hildur er liætt að koma þar, og það er
sagt, að hún sje tekin saman við Ottó!
2. verkamaður: Hvað sagði jeg þjer ekki! Pegar einhver
hratar í ógæfuna — hlaupa hinir burtu frá honum.
Svona er lífið, lagsi!
1. verkamaður: Honum hefnist! Hann hefði aldrei átt
að svikja Olöfu!
2. verkamaður: Ef mjer ætti að hefnast fyrir allar þær,
sem jeg hef svikið, vissi jeg hvað jeg ætti að gera
fyrsta daginn!
I verkamaður: Pú, sem aldrei hefur þefað að kvenmanni.
2. verkamaður: Jeg — jú! Jeg hef einu sinni elskað
konu — elskað sjerðu! Mörg tunglskinskvöld hefi jeg
leitt hana yfir þetta svell! Svo bættist hinn við í leik-
inn! Petta er æfisaga mín! Og nú er jeg sokkinn svo
djúpt, að jeg vinn þrælavinnu ásamt þjer! En svona er
nú lifið, lagsi!
1. verkamaður: Jeg vona að þú sökkvir dýpra. (Peir sópa).
2. verkamaður: Við erum lieimskir! Við sópum þá
braut, sem aðrir eiga að ganga á. Væri jeg göldróttur,
skyldi jeg gera ísinn svo veikann að þeir steindræpust
allir saman, helvítis djöllarnir þeir arna! Pei — þei.
Par koma þeir! Við skulum hamast! (Ottó og Geiri
koma inn frá vinstri; halda á skautum i höndunum).
Ottó: Jeg fyrir mitt leyti cr algerlega með því. . . Nú,
þarna eru þeir. . . . (Kallar). Eruð þið nærri búnir?
Geiri: Peir heyra ekki fyrir ákafanum.
Ottó: Eruð þið að enda við?
I. verkamaður (þurkar af sjer svitann): Voruð þið
nokkuð að segja? Petta er verri vinnan!
Ottó: Jeg spurði einkis.
1. verkamaður: Já, við erum loksins búnir. (Ottó og
Geiri hlæja).
Ottó: Petta er orðið ágætt. Blessaðir hættið þið. Pað
er lika óholt að svita sig í kvöld. Kuldinn! (Verka-
mennirnir koma til þeirra).
2. verkamaður: Jeg er ekki svo illa haldinn. En hann
lagsi! Sjáið þið lækina, sem renna niður eftir kinnunum
á honum!
1. verkamaður: O, skammastu þín. Pú, sem staðið hefur
með hendurnar í vösunum allan daginn.
Geiri: Nú megið þið fara. Pið finnið mig á morgun.
2. verkamaður (skoðar skauta Ottós): Einhverntíma
hefði maður gert laglega sveiflu á þeim þessum. En
það eru nú af þau árin!
1. verkamuður: Kemur þú ekki?
2. verkamaður: Jú, þegar þú hefur þurkað af þjer
svitann! (Peir fara).
Ottó: Peir eru í besta skapi. Jafnvel þeir lægst settu
hafa yndi af að breykja sjer hver yfir annan.
Geiri: Petta hefðirðu átt að setja í ræðuna!
Ottó: Pað er dagsanna. . . . Nei, hver fjárinn! Jeg hefi
gleymt blöðunum heima! Pau verð jeg að sækja. Okkur
liggur heldur ekkert á. Pað er enginn kominn ennþá.
En svo jeg víkji mjer að þvi, sem við vorum að tala
um. Pú sjerð það sjálfur, að hann getur ekki verið
formaður lengur.
Geiri: Mjer finst yið ættum að bíða eftir því að hann
segði af sjer, Honum kann að þykja það, cf við kjósum
annan án hans vitundar.
Ottó: Pað er sjálfhætt fyrir hann, veslinginn. Og
það álitur hann víst líka, eða þá hann hefur gleymt að
segja af sjer.
Geiri: Mjer finst naumast von um, að hann geti sint
nokkru fyrst um sinn.
Ottó: Hann gæti þó verið almennilegur. Ekki vissum
við að hann var blindur, kvöldið góða.
Geiri: Satt er það. En margur mundi nú vera geð-
stirður í hans sporum.
Ottó: Pegar óhamingjan er einu sinni skollin á, er
ekki til neins að kvarta. Og mætti jeg segja meiningu