Óðinn - 01.07.1920, Side 29

ÓÐINN
77
fað var ekki mussan mæt af móins tangi,
heldur gjör fyrir hríðar kyngi
hvítur peis af íslendingi.
Eg sá hann hafði korða korn við kríkinn hægra
hárbeittan í hreggi vígra,
horfði eg upp á balið digra.
Aldrei bar hann eldinn Hárs á Yggjar fróni,
í hendi sér hann hafði brýni,
heimsk ertu í þagnar skrini.
Sýndist mér honum ljúfum lúta laufa runni
berhöfðaður í reistum ranni,
raunamæddur talaði svanni.
Hann laut aldrei honum þó sem hæfði þjóni,
stóð hann tæpt og stökk, í leyni
steytti fót á Ymis beini.1)
Reima skorðin reiðist þá og réði að greina:
Ef sannar þú ekki söguna þína,
so skal eg mig til hefnda brýna.
Fyrst þú þykist vera so vís, [kvað vefjan falda,2)
so eg fái söguna skilda,
segðu mér til bóndans gilda.
Inni í rúmi er mér sagt hann eigi að dorma,
lyki3) brár með Ijósa arma
listugur spennii4) Sifjar karma,
Þó [þræti við mig6) þúsund manns og þreyti málið,
það var bóndinn klæddr á kjólinn,
sem kysti mig, þá rann upp sólin.
Honum á eg helzt að þakka húsagreiða,
mátti hann einn þeim ranni ráða
röskur þundur drupnirs sáða.
Elliglöp eru að þér víst, sem eg nú heyri,
víst ert þú í veraldar kóri
viltari þínum undirbjóri.
Það tekst eingum þornaeyjum þig að snotra,
eg setti mig til þess sextán6) vetra
sanna við þig skynsemd fjetra.
1) Erindi 34.-35. vanlar i 1028, og cr tekið eptir 504. 2) [lijá vefjum
spjalda 504. 3) like 1028. 4) spenni 504, 5) jþar komi til 504. ö) seytján 504.
En þú ert nú sjötug senn [á Sviðris grundu,1)
og þekkir ekki þjón frá bændum
þjáð í kolli skilnings rændum.
Treð eg ekki trúnni í þig, þó lali eg fleira,
skráman þín er skökk að Iæra,
skeggið vill þig laungum æra.
Lastaðu mig fyrir soddan sizt í salnum greiða,
þó við séum jafnt þá skreitt er skráðar,
skeggið höfum við nóglegt báðar.
Sintu þanninn sætur tvær af seima2) lesti.
Vindólfs skeið [til vara3) þusti
varla breið í byrjar gusti.
Akur gróirtn er mitt nafn og eldur mána,
[moldar auki4) og gróður greina,
grœðis /erð6) og stárfi) til meina.7)
Sl
Tveg'g'ja alda dánarminning
Jóns biskups Yidalíns.
1720 — 1920.
Pijedikun llnlt i dómkirkjunni.
Eftir dr. theol. Jón IJelgason biskup.
»Verið minnugir leiðloga gðar, sem
guðs orð hafa lil gðar lalað, virðið
fgrir gður hvernig œfi peirra lauk
og líkið siðan eflir trá peirrav (Hebr.
13, 7.)
Ressi orð úr brjefmu til hinna Hebresku ber að sjálf-
sögðu fyrst og fremst að skoða í ljósi peirra tíma, sem
pau eru rituð á, tíma frumkristninnar. Pað var pví
meiri ástæða til slikra fyrirmæla á peim tímum sem
staða hinna andlegu leiðtoga safnaðanna var pá með
mjög svo öðrum hætti en síðar. Söfnuðir kristinna
manna voru víðast livar mjög illa sjeðir af öllum al-
menningi i löndunum, bæði heiðingjum og gyðingum.
Menn höfðu ýmugust á pessum smásöfnuðum kristinna
manna, sem skaut upp hjer og par, og álitu pá jafnvel
hættulega fyrir prif og velferð pjóðfjelagsins, par sem
peir vildu ekki taka pátt í guðsdýrkun pess og höfnuðu
ýmsum peim siðum, er par tiðkuðust og enginn hafði
áður neitt liaft að atliuga við. Ovild manna gegn pess-
um söfnuðum beindist um fram alt að leiðtogum peirra
1) [lijá seimagrundum 504. 2) sinnis 504. 3) lúr vörum 504 4). [lif-
andi maður 504. 5) græðis fold 504. 6) sár 504, 7) þ. e. Ásmlundur)
Biarn[ason. — 27.-31., 3G., 40.-41 , og 44.-45. erindi vantar i 504, en
það hefir liins vcgar 5 erindi (1G., 17., 20., 34. og 35, sem vantar i 1028.