Óðinn - 01.07.1920, Síða 33

ÓÐINN
81
IV.
En, kristnu vinir! hve »fagra sem vjer teljum fætur
þeirra, sem boða fagnaðarerindið um hið góða« — pá
gleymum aldrei að biðja með hinum gamla söngvara:
»Gef eigi oss, drottinn, eigi oss, heldur pínu nafni dýrð-
ina sakir miskunnar pinnar og trúfesti«. Látum dýrðina
og vegsemdina vera guðs fyrir pað, að hann gaf ís-
lenskri kristni pennan hennar mesta kennimann, og
fyrir áhrifin af hreimsterkum, djörfum og karlmannleg-
um vitnisburði hans um syndina og náðina og um
hjálpræðið eina í drotni vorum Jesú Kristi! Segjum guði
pakkir fyrir að hann gaf oss Jón Vídalín, en tjáum
honum pær pakkir vorar ekki með orðum tómum eða
minningarhátíðum, heldur með pví að líkja eftir trú
hans og tileinka oss vitnisburð lians, svo mjög sem
hann á erindi til vorra tíma og vorrar kynslóðar, ekki
síður en til eldri tíma og kynslóða. Látum pað vera
bæn vora á pessum dánarminningardegi Jóns Vídalíns,
að guð vilji af náð sinni uppvekja pjóð vorri nýjan
Vídalín, jafningja lians að eldi trúarinnar, að anda
vandlætingarinnar og að krafti sannfæringarinnar, er
jafn ódeigur og hann beri fram fyrir alpjóð vitnisburð
sinn án alls manngreinarálits með pað eitt í huga, að
guð í Jesú Kristi megi verða dýrlegur með pjóð vorri
og sálir frelsast. Vissulega — pá mundi aftur morgna!
Pá mundi aftur nýr dagur renna upp yfir kirkju og
kristni pessa lands.
Þegar hinn helgi höfundur brjefsins, sem texti minn
er tekinn úr, hefur hvalt Iesendur sína til að vera minn-
ugir leiðtoga sinna, sem guðs orð hafa til peirra talað,
pá bætir hann við: »Virðið fyrir yður hvernig æfi peirra
lauk«. Einnig pessi orð eiga sjerstakt erindi til vor á
pessum minningardegi Vídalíns, og pað pví fremur sem
vjer eigum pví láni að fagna að eiga nákvæma lýsing á
pví, hvernig dauða Vídalins bar að höndum og með
hverjum liætti hann skildi við. Peir fræðimenn sem
ritað hafa um andlát Jóns biskups skýra svo frá, að
pegar sóttin ágerðist hjá biskupi, hafi hann spurt prest-
inn, sem með honum var, hversu honum litist um
sjúkleik sinn, en prestur hafi svarað: »Mjer lítst, lierra,
sem pjer munið ekki lengi hjer eftir purfa að berjast
við heiminn«. En pá hafi biskup mælt pessi einlægu,
trúaröruggu orð: »Pvi er gott að taka. Jeg á góða
heimvon!«. Pislarvættisdauði varð ekki hlutskifti Jóns
biskups, sem pá ekki heldur var við að búast. En dauði
hans varð friðsæll og fagur viðskilnaður við líf í bar-
áttu við margskonar mæðu og erfiðleika, viðskilnaður
kristins manns, sem veit á livern hann trúir. Guð vor
himneski faðir gefi oss náð síns heilaga anda til pess
að líkja eftir trú pessa leiðtoga pjóðar vorrar í sálu-
hjálparefnum, svo að einnig vjer pegar stundin kemur
getum flutst að dauðans dyrum með góða heimvon lif-
andi i hrjósti! Með öðrum hætti betur fáum vjer ekki
heiðrað minningu hans. Hjálpa pú oss til pess, himn-
eski faðir, í Jesú nafni. Amen.
Fjögur kvæði
eftir Jón Björnsson.
Hún söng mjer sólskinsljóðin. —
Hún söng mjer sólskinsljóðin
um svarta og kalda nátt.
Og bar mjer í brosi sínu
það besta’, er jeg hafði átt.
Hún fylli líf mitt af Ijósi,
hún lyfli mjer duftinu frá.
— Kærleikans himnanna himinn
í hjarta hennar jeg sá.
Hún leit á mig — eg varð sem engill
í elskunnar Paradís.
Hún leit á mig — mjer fanst jeg minnast
við morguns og sólar dís.
Hún talaði — sál mín varð söngur,
og sveif yfir land og haf.
Hún gaf mjer sig — guð varð jeg ungur,
er geislar stöfuðu af.
Dreyp mjer á varir. —
Dreyp mjer á varir víni þínu, dís!
— Vorjörð er þyrst í ljóss og daggarstrauma.
Jeg er sú jörð, er undan snænum rís
með ótal vonir — þúsund gróðrardrauma.
Dreyp mjer á varir víni þínu. dís!
Vefðu mig að þjer — bræð minn vetrarís.
Leif mjer að teyga blóð úr brjósti þjer.
Brenn þínar rúnir djúpt í sálu mina.
Lát mjer þinn helga eld úr augum skína —
anda minn spegla geislaveröld þína.
— Himinn og guð í heimum þínum er.
Eilífðin þar, sem þig að garði ber.
Þar sem þú talar verður grjótið gull,
gráturinn lofsöngsóður hamingjunnar,
straumþungi dauðans lífs og Ijóssins brunnar,
leirflögin auðu grænir blómsturrunnar,
mannssálin snauð og tóm af fegurð full.
— — Dreyp mjer á varir víni þínu, dís!
Víni, sem hlýlt uin sálu mína streymi
svo að mig gullna, sæla drauma dreymi,
dauða og syndum, nótt og myrkri gleymi,