Óðinn - 01.07.1920, Page 34

82
ÓÐINN
Gráturinn hjúpar augu mín.
Lækkar á staupum —
lækkar á staupum.
Jón Björnsson.
Hann er eitt nf okkar ungu og efnilegustu skáldum.
í vor, sem leið, kom út eftir hann safn af skáldsögum,
sem heitir »Ógróin jörð«, en ljóðmæli hafa birtst eftir
hann til og frá í blöðum og tímaritum. Nokkur hin
síðuslu missiri hefur liann verið fastur starfsmaður við
»Morgunblaðið«.
finni’, að jeg er í þínum helga heimi,
þar sem að andans eilífð fögur rís.
Sólarlagstöfrar.
Jeg sit við grátandi gluggann minn.
— Gengin er sól í haf.
Hún batt yfir hlárri hvíiu
hlikandi logalraf.
Paðan leggur ljóma
um litla herbergið mitt —
nú er það alt í einu
orðið purpuralitt.
— Svona er að vera sólin:
þó sjálf hún gangi í haf,
lyptir hún heilagri ljóssins fegurð
legstað sínum af.
Lækkar á staupum.
Lækkar á staupum —
lækkar á staupum —
liðin er nóltin, dagurinn skín.
Með víninu gullna gleðin dvín.
Nóttin var auðug —
nóltin var auðug —
ilmur af þrúgum, ásta bál,
æska og fegurð í hverri sál,
sólskin og gleði og söngsins mál.
— Nótlin var auðug.
Vínguðsins töfrar —
vínguðsins töfrar
tryltu og viltu og fyltu hvern hug,
lyftu sálum á svimhátt ílug,
sorginni, myrkrinu vísuðu á bug.
— Vínguðsins töfrar
villu
og tryltu.
Brimólga blóðsins —
briinólga hlóðsins
í brjóstunum heitu þungan svall.
Ör var hver kend — eins og fossins fall,
sem farveg sjer ryður og brýtur hvern slall.
— Brimólga blóðsins
í brjóstunum heitu þungan svall.
Dagurinn Ijómar —
dagurinn Ijómar.
Drýpur þrúgunnar síðasla tár.
Birtan kemur með sorgir og sár.
Hann söng í nótt — í dag er hann fár.
— Lækkar á staupum —
lækkar á staupum.
Hvolpavitið.
Inn í stofu sá jeg svein,
sem að laut að borði.
»Sncmmma byrja manna-mein«
mjer varð pá að orði.
Ló að væri húsið hlýtt,
lijartað skalf og blakti,
pví að eitthvað angurblítt
inst í huga vakti.
Ilvað pað var paö veil jeg ei,
en var pað ei hann segði:
»Enginn vinur, engin mey
arm að hálsi legði?«
Fnjóskur,