Óðinn - 01.01.1924, Page 5

Óðinn - 01.01.1924, Page 5
ÓÐINN 5 præsidentsembættinu, er staðið hafði óveitt meðan hann var ráðherra. — Var þá farið áð brydda á sjúk- leika þeim, krabbameini í munni, er nokkru síðar varð honum að bana. Hann andaðist í Kaupmannahöfn, eftir allmiklar þjáningar, 15. janúar 1886, tæplega 62 ára að aldri. Var hann jarðsunginn frá Frúarkirkju þar í borginni með mikilli viðhöfn, að viðstöddum konungi og mann- fjölda miklum. Landar vorir í Khöfn lögðu silfursveig á kistu hans í nafni hinnar íslensku þjóðar. Það er að eins eldri kynslóðin sem nú lifir á Iandi hjer, sem nokkru sinni hefur litið H. F. sýnum, eður man eftir honum í sjón. En til er af honum ágæt olíumynd, aðdáanlega lík honum; hangir sú mynd í neðri deildar sal Alþingishússins. Nafn Hilmars Finsen mun jafnan geymast með sæmd í stjórnmálasögu vor Islendinga, og minst mun hans verða meðal hinna mikilvirkustu embættismanna vorra. — Islandi og íslensku þjóðinni unni hann af alhug og þarfur maður var hann landi voru, þó hvorki væri hann fæddur hjer, nje bæri hjer beinin. Reykjavlk 28. janúar 1924. Sighvatur Bjarnason. hinn bjarti máni hló. Þá greip jeg skíðin, álm og ör og annan fararkost, á heiðum uppi hafðist við, var heitinn: þurrafrost. ]eg hæfði úlfa, hrein og björn; minn hlutur stærstur var, því enginn betur örvum skaut nje orku stærri bar. ]eg var hinn gildi, sterki stofn, sem stæltu veðrin geyst; og við mjer skein hið fjarsta fjall sem fegurst takmark reist. Og drotning eina dag og nótt jeg draumum mínum fól, sem fegri var en rós í runn, er reifði dögg og sól. Hún yfirbragð og augnaráð í æskufegurð bar. En hennar óðal æðra’ en mitt og auðlegð stærri var. 0 Þorkell þurrafrost. Á Heiðmörk, sem jeg enn þá ann, var æsku minnar storð. ]eg bændahjónum borinn var; það barst ei mikið orð um dáðir þeirra, starf og strit og styrk í hverri raun. í verkahring og sveita sinn þau sóttu gervöll laun. Og tímar liðu fleygir fram. ]eg fjekk með aldri þrótt, því sæmd og fremd til frægðar var af fræknum drengjum sótt. Og æskan fór um fjöll og skóg með frjálsum gleðibrag og íþrótt hverja æfði’ og ljek um endilangan dag. Og vetur kom með fannafald um fjöll og breiðan skóg. Við bláum ís um bekk og vötn Um gullsins tál jeg tefldi ei, jeg tefldi’ um hjartans mál. Það deyðir engin heimskuhefð hið hæsta í mannsins sál! — Þó hefti fljótið frerahrönn, það fellur ekki’ í kör; með brimsins þunga brýst það fram og brýtur hverja skör. Sem þjófur einn um þögla nótt jeg þræddi lægstu slóð, og drotning mína bar á braut, sem beið í fjötrum hljóð. Það herfang síðar ljet jeg laust, því lið mitt varnir þraut. ]eg seldi hennar föður feigð; á flótta komst jeg braut. Þá vóru ofin örlög mín og eftir lögum trygð, því sektarorð hins seka manns var sent um víða bygð. ]eg átti ei frið um ættarstorð og engin bjargarráð, var dræpur hverjum þræl og þjóf, sem þekti enga dáð.

x

Óðinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.