Óðinn - 01.01.1924, Síða 18

18
ÓÐINN
og sum eru nísk á sælu.
Ei er, ungfrú góð,
ást með fýkjum
lífsins aðallitur.
Vordægur.
Vor. — Komin er siglingin sunnan um haf,
þess sólglæsti, mjúkskreiði knör;
sinn ljómandi varning það losar nú af
í lendingar sjehverri vör.
Og brekkan spyr: »Vor, hverju bugarðu að mjer?«
svo bíður hún siðlát og prúð.
»Þá iðgrænu svuntuna ætla jeg þjer,
með íofið sóleyjaskrúð*.
»Þú gleymir ei mjer«, segir hóllin þar hjá
og hvammur með gróanda kapp;
og margt gefst þeim skrautið, en móarnir grá
til menja fá geldingahnapp.
Eins gægist fram hamarinn hýrari á svip,
hann hvíslar að vorinu og hlær:
»]eg ágirnist hálfpart einn gróandans grip«.
Og grænku á hans bergsyllur slær.
En hnjúkurinn álengdar horfir þar á
og hlutunum tekur með ró.
»Eigð’ grasklút*, kvað vorið, »en gættu þess þá,
að gera ’hann ei hvítan af snjó«.
En glókollar jökla sjer gamna við ský;
ei gjafir af blómum þeir fá.
Þeir skína af ánægju eins fyrir því,
— hið inndæla í fjarlægð að sjá.
Og margt er nú hjalað í hlíð og í dal,
á hjallanum glatt er að sjá.
Þar gefur sig lækur við lindina á tal,
og loks ná þau saman í á.
En fleira er sem vorið í barminum ber,
sem bæði er fjörugt og kátt,
því lóan og spóinn í lófa þess er
og lyftast í heiðhvelið blátt.
Á mosunum gráu og móanna rýrð
er munað og hljómleika’ að fá
hjá söngmeyjum smáum, er daglangt um dýrð
og dásemdir kveðast þar á.
]á, fögur og mikil er vegsemd þín vor,
en vandinn mun fylgja henni sá,
þá hretviðrin hvetja úr hánorðri spor,
að hjúkrun þarf blómæskan smá.
Afaminning.
(Gísli Sigurðsson. F. 1837. — D. 1919.)
Dægurglamm og gleymsku nótt
geta seint mjer dulið
afa minn, þó margt sje fljótt
mistri tímans hulið.
Hann mig fyrstu skilningsskref
skæddi og leiddi bæði.
Sindruðu á tungu sögur, stef,
söngvin mál og fræði.
Hvílík þekking — þú varst mjer
þjóð og land og álfa.
Sýndir meðfram gegn um gler
guð og eilífð sjálfa.
Á það loft bar ekkert ský:
Islands heimamenning
dyggan talsmann átti í
allri þinni kenning.
Sitthvað fágætt sá jeg í
sagnakistu þinni.
Mjer gafst sífelt ný og ný
nautn að velta í minni. —
Sigrar lífsins, synd og vos
silfrað máli högu.
Þar að auki oftast bros
yfir hverri sögu.
Enda hvar sem komstu í bæ
kveiktir hlátra og gleði.
Mjög var karli og konu æ
koman þín að geði.
Veit jeg húmið hafa þrátt
hús þó á þjer tekið. —
Sorg og hel úr ýmsri átt
að þjer söxin skekið.
Sporin þess um þína brá
þektust óbeinlínis,