Óðinn - 01.01.1924, Side 47

ÓÐINN
47
um árum saman. Eftir 10 ára dauðastríð andaðist
hann. Hinn sonurinn, Halldór Magnús, veiktist fyrir
alvöru 1916 en andaðist 1922. Rjett áður en hann
veiktist fyrir alvöru giftist hann Fannýju Karlsdóttur,
sem lifir hann. Með henni átti hann tvö börn, sem
bæði dóu kornung. Halldór hafði raunar verið veikur
áður, svo baráttan við heilsuleysið stóð eigi miklu
skemur en hjá bróður hans. Hann var einnig ýmist
heima eða á Vífilsstaðahæli.
Hinar efnalegu byrðar af veikindum og dauða sona
sinna og sonarbarna urðu þau Káraneshjón að bera
að miklu leyti, eða að mestu leyti öllu heldur. Þó má
geta þess, að Halldór hafði unnið sjer nokkuð inn,
áður en hann veiktist, og gekk það fljótt til þurðar.
Furðaði margur sig á því, hvernig þau Káraness-
hjón færu að því, að standast allan þennan feikna-
kostnað.
Hitt var þó eigi síður eftirtektar vert, að í öllum
þessum þungbæru raunum heyrði enginn þau kvarta
eða æðrast. Sama var að segja um þessa sjúku bræð-
ur. Stilling þeirra og þolinmæði var lærdómsrík og
eigi síður hin vakandi umhyggja þeirra beggja fyrir
heillum og heimili foreldra sinna.
Pilt einn tóku þau Káranesshjón til fósturs 9 ára
gamlan, mannsefni gott, en hann druknaði 19 ára að
aldri.
Eigi hafa þessar raunir dregið neitt úr starfsþreki
]óns í Káranesi. Fjörið og áhuginn er hinn sami,
sem áður er sagt.
Jón er lítill maður vexti, en snarlegur og fjörlegur
og veita ókunnugir honum fljótt eftirtekt. Hann ber
það með sjer í svip sínum og látbragði, að hann er
flestum frábrugðinn. Fjörsins verður fljótt vart, svo
eru höndur hans þegjandi vottur um að ekki hefur
verið legið á liði sínu um dagana. Og verður hugans
vart óðara, er hann fer að tala.
Kona hans heitir Ragnhildur Gottsveinsdóttir. Hún
er ágætiskona: prýðisvel greind, frábærlega gætin í
orðum, og góð og guðhrædd kona og skyldurækin
með afbrigðum. Myndarkona er hún hin mesta,
stjórnsöm og hyggin.
Sumum lítt kunnugum kynni að virðast hún hæg-
fara í störfum sínum, en þeir, sem vel þekkja til, vita,
að feiknastarf liggur eftir hana. Hún er sívinnandi
og í hinum langvinnu veikindum á heimili þeirra hjóna
var hún eins og vakandi líknarengill nótt og nýtan
dag. Hún hefur að verðleikum áunnið sjer traust og
virðingu allra, sem þekkja hana. Maður hennar á
henni ómetanlega mikið að þakka, bæði afkomu sína
og ótalmargt annað. En hún er ein af þeim, sem
ekki hirðir um að láta mikið á sjer bera. Skyldan er
henni fyrir öllu.
Jón í Káranesi er trygglyndur maður, órjúfanlega
trúr sínum vinum, eins og kona hans.
Allir vinir þeirra hjóna óska þess, að þau mættu sem
Iengst geta notið krapta sinna og hæfileika sjer og
öðrurn til sæmdar og blessunar, og betur að ættjörðin
ætti sem flesta þeirra líka.
RcYnivöllum 25. júní 1924.
Halldór Jónsson.
st
Gestur Sophonias Magnússon
frá Staðarfelli.
Fæddur 16. júlí 1889. — Dáinn 2. okt. 1920.
Gengum við úr garði
á glöðum sumardegi.
— Man jeg hinsta handtak,
hlýja gleymist eigi.
— Aftur renni’ jeg augum
yfir slegna völlu:
Sílgræn taða í sætum.
Sólin hlær við öllu. —
Blæjalogn á legi;
ljósblá hula á fjöllum.
Aftur finn jeg ilminn
út frá skógarhjöllum.
Aftur höfga angan
upp frá slegnum velli.
Svífur ylhýr andi
• yfir Staðarfelli.
Lít jeg garðinn glæsta —
göfgra manna setur
— haldinn hærra en forðum,
hýstan miklu betur.
— Vfir slíkum auði
áttir þú að vaka,
— eftir ítran föður
arfinn dýra að taka.
Báru styrkar stoðir
starfa mikilvægan.
— Göfgur höldur gerði
garð sinn víða frægan.