Óðinn - 01.01.1930, Side 38
38
ÓÐINN
færir voru, kringum. Sunginn var þar hjartnæmur
sálmur, sem blind og holdsveik kona hafði ort, Kristín
Guðmundsdóttir. Mjer leiðmjög illa og forðaðist jeg að
líta á nokkurn, og meðan jeg talaði, einblíndi jeg inn
í ljóshafið á trjenu. Seinna eftir guðsþjónustuna kom
jeg inn í dagstofu sjúklinganna, og lagði á borðið
ofurlítil smárit kristileg, sem jeg sagði að þeir skyldu
skifta milli sín. Jeg ætlaði að flýta mjer út, en þá
kom einn af þeim holdsveiku og rjetti mjer höndina,
hún var öll bækluð og reifuð. Það fór um mig hroll-
ur og langaði mig mest til að þjóta á dyr, en jeg
yfirvann sjálfan mig og greip í ofboði hönd hans og
hjelt henni nokkru lengur en kurteisi krafði; en það
var mjer pína. Síðan komu þeir allir, sem á stofunni
voru, og rjettu mjer hendur, eitthvað 16 eða 17.
Alt í einu hvarf öll ógeðstilfinning, og upp frá því
hef jeg aldrei fundið til hennar síðan í sambandi við
holdsveika. Jeg fann að jeg var læknaður af þessum
kveifarskap. En á leiðinni heim var mig rjett við að
kala í vota fótinn, því nú dróst ekki athyglin frá
honum af neinum kvíða. Þetta kvöld var mjer ákaf-
lega minnisstætt og varð til þess, að jeg tók að mjer
prestsþjónustu þar á spítalanum eins og seinna segir.
A prestaskólanum gekk alt sinn góða gang og
ríkti þar sama ánægja og andlegt samstarf og áður.
Kennararnir voru mjer allir góðir og eftirlátssamir,
enda þótt jeg alls ekki væri neinn fyrirmyndar-
námsmaður.
Um nýárið 1900 stækkaði jeg blaðið, svo að það
varð 8 síður í áttablaðabroti, og var það nú selt á
50 aura um árið. Jeg fjekk allmarga kaupendur að
því, en ritstjórn þess og útsending varð mjer mjög
erfið. Jeg naut mjög áramótanna, því þá varð fje-
lagið ársgamalt, og hjelt jeg stóran afmælisfund 2. jan.
Það var fjölmennasti fundur, sem haldinn hafði verið.
Á þeim fundi mættu 190 úr aðalfjelaginu og 80 úr
smádrengjadeildinni. Næsta sunnudag átti líka að vera
mikil skemtun, því að skáldið Einar Hjörleifsson hafði
góðfúslega lofað að koma og lesa upp. Jeg hlakkaði
mjög til þess bæði af því, að hann las svo vel upp,
og þar að auki þótti mjer heiður að því, að fá slikan
mann á fund, og var ekki laust við, að mig langaði
til að sýna honum hvað blómlegt væri innan fjelags
hjá oss. Og með því að sá sunnudagur varð mjög
þýðingarmikill fyrir mig, má jeg til að segja sögu
hans ýtarlega. Minning hans er mjer ein hin ógleym-
anlegasta frá því ári.
Ki. 6 fór jeg að heiman til þess að kveikja á
lömpunum og koma öllu í lag fyrir fundinn. Þegar
jeg kom niður að Austurvelli, sá jeg þar svo mikla
mannmergð, að varla var hægt að komast áfram á
milli Alþingishússins og vallarins. Þar var verið að
halda »álfadans*. Álfadans þótti í þá daga hin mesta
skemtun. Þá mundi jeg líka eftir því, að þrjú eða
fjögur fjelög voru samtímis að halda jólatrjesskemtun
fyrir börn. Nú varð mjer fyrst ljóst, að fundur minn
myndi verða ærið fásóttur og sá nú eftir að hafa
beðið þjóðskáldið að koma. Einar Hjörleifsson bjó
þá í húsi Jakobs Sveinssonar við Kirkjutorg, sem
nú er kallað. Þegar jeg kom fram hjá kirkjunni,
komu tveir litlir drengir, synir Einars, á móti mjer
með skilaboð frá pabba sínum, að hann væri svo
kvefaður, að hann treysti sjer ekki til að koma. —
Aldrei hef jeg orðið fegnari lasleika nokkurs manns
en jeg varð þá, því mjer fanst að jeg væri sloppinn
við mikla minkun. Nú stóð mjer nokkurn veginn á
sama, hvort nokkur kæmi eða enginn. Jeg hjelt upp
að leikfimishúsi. Þegar jeg kom þangað, stóð þar
einn drengur við dyrnar, að bíða eftir að opnað væri.
Síðan komu tveir aðrir. Það var allur söfnuðurinn.
Það steig upp í hjarta mínu stór alda af fögnuði, að
sjá að til voru þrír drengir, sem mátu kristilegan
fund meira en álfadans og alt annað. Þessir drengir
voru: Árni Árnason (núverandi læknir), Gísli Guðna-
son (dó síðar í lærðaskólanum) og Jón Hermannsson
frá Brekku. Mjer þótti fundarfært og kveikti á ljós-
unum og raðaði söngbókum á bekkina og byrjaði
fundinn. Vjer sungum fyrst: »Sjerhvert ljós um lífs-
ins nótt«. Meðan vjer vorum að syngja svall svo
mikill fögnuður í sál minni, að jeg átti erfitt með að
halda tárunum inni. Jeg sá glögt fyrir mjer sigur
málefnisins. Von og sigurvissa gagntók mig. En um
leið fann jeg afarsárt til þess, að hafa ekki neitt
reglulega gott og skemtilegt handa þessum þremur
piltum. Vegna upplestursins hafði jeg ekki búið mig
undir að halda neitt erindi eða ræðu; ætlaði aðeins
að enda fundinn með ritningarorði og bæn.
Mjer fanst ekkert vera svo gott til, að þeir ættu
það ekki skilið. Hvað eftir annað sendi jeg upp
brennandi bænarandvarp til Guðs, að gefa mjer eitt-
hvað verulega gott handa þeim. Eftir fyrsta sönginn
bað jeg hátt stutta bæn að venju, fletti svo upp
sálmakverinu af handa hófi, og rakst á sálminn:
»Heyr þú mínar hjartans bænir*. Alt í einu varð
mjer ljóst, hvað jeg ætti að tala um; það var eins
og jeg sæi það fyrir mjer. Að söngnum loknum,
byrjaði jeg ræðu mína með þeim orðum: »Nú ætla
jeg að segja yður sögu«. Síðan fór jeg að segja
þeim söguna af »glataða og heimkomna syninum«,
og klæddi hana í nútíðarbúning. Jeg sá fyrir mjer