Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 3

ÓÐIN N
59
Ágúst Flygenring var mikilmenni í islensku
atvinnulífi. Það eru slíkir menn, sem móta um-
hverfið og gera garðinn frægan.
Jeg minnist þess altaf, þegar jeg sá Ágúst
FJygenring í fyrsta skifti. Jeg var þá að setjast
að hjer sem læknir. Jeg man sjerstaklega eftir
því, hve mjer þótti maðurinn mikilúðlegur. Jeg
sá fljótt, að í honumbjó óvenjulega mikill kraftur.
Svipurinn á andlitinu var mikilúðlegur, lýsti
það óbilandi viljaþreki og greind, en jafnframt
all-stóru skapi. Öll framkoma hans var virðu-
leg og veittu menn honum ávalt sjerstaka at-
hygli á mannamótum.
Ágúst Flygenring var óvenjulega góðum gáf-
um gæddur. Hann var mjög fljótur að skilja
kjarna hvers máls. Hann hafði ekki fengið mikla
mentun í æsku. En hann fór til Noregs og lærði
þar seglasaum og tók stýrimannspróf. — Hann
talaði vel norsku og dönsku. Honum var mjög
sýnt um að læra mál. Ensku kendi hann sjer
sjálfur. Þegar jeg kom hjer fyrst, kunni hann
ekkert í ensku, eða gat að minsta kosti ekki
talað hana. Einu sinni sem oftar kom jeg til
hans, var þá hjá honum enskur maður. FJygen-
ring talaði við hann um ýmsa hluti, en jeg tók eftir
þvi, að hann slepti oft endingum orðanna. Þegar
Englendingurinn var farinn, sagði jeg við Á. Fl.:
»Þú hefur ekki verið lengi að læra enskuna;
þú átt ekki annað eftir en endingarnar«. —
Hann brosti út í annáð munnvikið og sagði:
»Maður getur bjargað sjer, ef maður kann orð-
stofnana, jeg nenti ekki að eiga við ,gramma-
tíkina‘«I En hana lærði hann síðar og talaði
góða ensku og skildi hana vel.
Á. Fl. var sí-Iesandi, þegar hann var ekki að
vinna skyldustörfin. Hann las ekki einungis
margar af hinum markverðari íslensku hókum,
heldur margar ágætar útlendar bækur, enda átti
hann gott bókasafn, og hann mundi það, sem
hann las. Honum þótti gaman að skáldskap og
hann kuuni mjög mikið af kvæðum, innlendum
og útlendum; sjerstaklega þótti honum gaman að
kýmnikvæðumJ). — Hann fylgdist ávalt vel
með í íslenskum bókmentum og mörgum ný-
ungum annara landa í bókmentum. Mun það
sjaldgæft um svo önnum kafinn kaupsýslumann
sem hann var.
t*að er áður búið að telja upp ýms störf, sem
Á. Fl. hafði með höndum, bæði hjer í Hafnar-
1) Albert Engström var uppáhalds-höfundur hans.
firði og annarsstaðar, og sleppi jeg þvi hjer, en
jeg hygg, að þau hafi verið all-mörg atvinnu-
fyrirtækin, sem hann var eitthvað við riðinn, á
meðan að starfskraftar hans voru i fullu fjöri.
— Rjeð mestu þar um, að hann hafði óvenju-
lega haldgóða þekkingu á atvinnulífi Islendinga,
skarpskygni, og auk þess var hann svo sam-
vinnuþýður og ljettur í lund, að allir vildu með
honum vinna. Pó var hann með afbrigðum
skapstór og ráðríkur, en hann kunni að stilla
skap sitt, þegar hann átti við skynsama menn
og um mikilsverð mál var að ræða.
En hann átti það til, ef i hlut átti ljelegir og
grunnhygnir menn, að hella yfir þá stóryrðum,
en hann var ávalt fljótur til sátta og hló oft
sjálfur að þvi, á eftir, að hann skyldi hafa reiðst.
Enginn, sem þekti hann, tók honum þetta illa
upp, þeir vissu, að hann meinti ekki alt, sem
hann sagði.
Hann var dálítið mislyndur — og kom það
jafnvel fram á vinum hans stundum, ef hann
var í því skapi. En það var eins og öllum, sem
þektu hann, væri ekkert siður vel við hann þrátt
fyrir það.
Gistrisni Á. Fl. var kunn um alt land, flestir,
sem komu til Hafnarfjarðar, komu til hans, þó
að þeir ættu þangað ekkert sjerstakt erindi, það
»heyrði til« að koma til Flygenrings. Þangað
leituðu menn, lágir sem háir. En þeir voru
margir, sem leituðu til Á. Fl., ef þeir áttu i
einhverjum erfiðleikum. Hafnfirðingar notuðu
óspart góðvild hans, og fengu hjá honum holl
ráð eða peningabjálp. Hann leysti vandamál
margra manna, ekki aðeins Hafnfirðinga, heldur
einnig manna úr öðrum bygðarlögum. Þau voru
mörg, vandamálin, sem hann var beðinn að
leysa og margskonar; væri fróðlegt að vita um
þau öll, en hann ljet það ekki uppi, sem hon-
um var trúað fyrir af einlægni.
Ágúst Flygenring var sambland af hinnm harð-
ráða, skapstóra skipstjóra, sem vildi láta hlýða
sjer, og hinum slynga kaupsýslumanni og stór-
huga framfaramanni í atvinnulífinu.
En hjartað var gott; öllum, sem áttu erfitt og
leituðu hans, veitti hann hjálp. Hann var góður
drengur.
Hann var gleðimaður mikill, og naut gæða
heimsins, en gætti ávalt hófs. Allir sóttust eftir
honum, ef einhver fagnaður var á ferðinni, því
að fáir kunnu sem hann að gleðjast með glöðum.