Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 5

ÓÐINN
G1
en dó á heimili sinu, Ránargötu 12 hjer í bæn-
um, 23. mars 1932. Hún var óvenjulega þrek-
mikil kona, hagsýn og háttprúð, sem lifði fyrir
heimili sitt og var því leiðarljós í hvívetna, hvort
heldur á meðan dáð og dugur hennar var í
fullu fjöri, eða eftir að aldurinn færðist yfir og
eðlileg hrörnun fór að gera vart við sig. Hún
var ávalt athugul húsmóðir og skyldurækin
móðir börnum sínum, en manni sínum var hún
ástrik og einlæg allan þeirra langa samvistar-
tíma. Hún var fríð kona og höfðingleg, tiguleg
og aðsópsmikil í allri framkomu, kona sem
kunni að skipa fyrir verkum, og gat líka laðað
að sjer þá, sem undir hana voru gefnir. Hún
var prýðilega gáfuð kona og vel að sjer um alt,
sem íslenskt var, hún las mikið og mundi það
frábærlega vel.
Þau hjón voru samhent í allri háttprýði og
dagfari á heimilinu, og glaðlyndi þeirra og gest-
risni var þeim jafnan sameiginlegt. — Með þess-
um mætu hjónum eru horfnar sjónum vorum
göfugar manneskjur, er höfðu það jafnan hug-
fast að vinna sjálf sín störf og vera óháð öðrum,
og töldu það æðstu skyldu sína að láta gott af
sjer leiða, bæði á heimili sinu og utan þess.
Pau glöddu margan snauðan á hinnl löngu æfi-
Ieið sinni, og víst mun verða sagt við þau:
»Pað sem þið gerðuð einum af mínum minstu
bræðrum, það hafið þið mjer gert, gakk inn í
fögnuð herra þíns«.
Börn þeirra, barnabörn og ættmenn, munu
jafnan blessa minningu þeirra, en vinir þeirra
vita »að lengi lifir mannorð mætt, þólt maður
deyi«. Sigurgeir Einarsson.
#
Til kaupenda Óðins.
»Óöinn« beinir peirri ósk í allri vinsemd til kaup-
enda sinna, að peir borgi blaðið árlega, en láti ekki
safnast fyrir hjá sjer skuldir. Þótt blöð og tímarit, sem
gefln eru út með ríflegum styrkveitingum úr opinber-
um sjóðum, eða frá stjórnmálaflokkunum, þoli pað, að
eiga borgunina hjá mönnum árum saman, eða að missa
hana alveg, pá mega menn ekki ætla, að hin blöðin
og tímaritin, sem kostuð eru af einstökum mönnum
og engan styrk hafa við að styðjast frá öðrum en
kaupendunum, standist petta. — En pað mundi reynast
alt annað en heppilegt fyrir bókmentir landsins og
blaðamensku, ef til pess kæmi, að ekkert gæti komið
hjer út annað en pað, sem kostað væri meira eða minna
af opinberu fje eða pá af stjórnmálaflokkunum.
3ón Árnason
hreppstjóri.
Pegar jeg var að taka satnan minningarorð
þau um Jakob Árnason, sem birtast hjer á öðrum
stað í »Óðni«, hugkvæmdist mjer að líta í »Pjóðólf«
og »ísafold« frá þeim tíma að Jón Árnason bróðir
hans, frá Vestri-Garðsauka, fjell frá, en mjer
til mikillar undrunar fann jeg þar að eins frá-
sögn um andlát hans og athafnalíf í fáorðum
bæjarfrjettum, og í »ísafold« er beinlínis rangt
sagt frá nokkrum atriðum, er virðist nauðsyn-
legt að leiðrjetta fyrir annála Reykjavíkur.
Jón var sonur Árna Árnasonar og Elínar Jak-
obsdóttur í Vestri-Garðsauka í Hvolhreppi, og
er fæddur þar 14. febrúar 1845. Hann ólst upp
hjá foreldrum sínum, en eftir að faðir hans dó,
bjó hann með móður sinni, en bróðir hans,
Jakob, tók bústjórn á jörðinni og gerðist þar
bóndi. Þegar Jakob ílutti frá Garðsauka, vorið
1883, og fór vestur í Ölfus, fjekk Jón ábúðar-
rjett á jörðinni hjá sjera Matthíasi Jochumssyni,
er þá var prestur í Odda, og tók sjer hjú og ráðs-
konu. En síðar á árinu giftist hann Sigríði Skúla-
dóttur, læknis Thorarensen á Móeiðarhvoli,
myndar- og mannkosta konu, eins og hún átti
kyn til. Hún tók þegar við bústjórn í Garðs-
auka, og ávann sjer brátt virðingu og hylli hjúa
sinna og nágranna, enda varð heimilið þegar
með fyrirmyndarbrag, þar sem æðri og lægri
komu og nutu gestrisni og höfðingskapar þeirra
hjóna. Jón var búhöldur mikill, ráðdeildarsamur
og var sýnt um öll fjármál. Hann var orðinn
mjög vel fjáður maður, er hann byrjaði búskap-
inn, því auk þess að hann hafði efnast á störf-
um sínum, rjeðist hann í það happa-fyrirtæki
að kaupa »Stórólfshvols-torfuna«, þ. e. Stórólfs-
hvolinn, ásamt hjáleigum þeim, er lágu undir
hann, svo og jarðirnar Miðkrika og Dufþekju.
Hann varð að borga kaupverðið þegar við afsal,
því að eigendurnir voru margir og fjevana. En
Jón fjekk þegar lánað það, sem hann þurfti af
fje, hjá frú Ragnheiði Þorsteinsdóttur Thoraren-
sen á Móeiðarhvoli, og greiddi hann henni
lánið skilvíslega eins og um var samið. Jón var
sjerstaklega orðheldinn og áreiðanlegur maður,
og hafði því traust og virðingu allra þeirra, er
höfðu kynni af honnm. Hann var prýðilega
sjálfmentaður maður, eftir því sem þá gerðist,