Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 30

86
ÓÐIN N
hefði jeg ekki gert þetta, en jeg hjelt að þeir hefðu
gott af þessari æfingu í stillingu og píndi þá því
svona. — Svo þegar við vorum búnir, sagði jeg að
nú mættu þeir fara. Þeir spurðu hvort þeir ættu ekki
að hjálpa til að bera út bækur mínar. — Jeg sagði
»nei«, því að ef húsið brynni alt, vildi jeg heldur
missa bækurnar, en fá þær allar skemdar. Jeg heyrði
að slökkviliðið var komið á vettvang, og fjekk að vita
að það væri að yfirbuga eldinn. Það varð líka svo,
að litlar urðu skemdir niðri. En þetta hafði eftirköst,
því að um kvöldið komu til mín ýmsir vinir, og var
verið að tala um þetta, sem komið hafði fyrir um
daginn; var líka talað um, hve mikil eldhætta væri í
húsinu, og hve slæmt væri að hafa alt óvátrygt, sjer-
staklega bækur mínar. Mjer fanst engin þörf á vá-
tryggingu, því margar af bókum mínum væru vina-
gjafir, og knýttar við þær minningar, sem peningar
alls ekki gætu bætt úr. Vjer gengum svo nokkrir
suður á Mela, og altaf voru þeir að klifa á þessu.
Pjetur Gunnarsson spurði, hvers virði jeg hjeldi að
væru bækur mínar. Jeg kvaðst halda að væru þær
seldar á uppboði, fengi jeg fyrir þær nokkur hundruð
króna, en jeg vildi ekki selja bókasafn mitt, þótt mjer
væru boðnar i það fimm þúsund krónur. Svo hættum
vjer talinu og jeg hugsaði ekki meir um þetta. En
eftir svo sem vikutíma, komu þessir sömu vinir til
mín og færðu mjer að gjöf brunabótaskýrteini, hljóð-
andi upp á 5000 kr., og var það gildandi til árs.
Þá nótt gat jeg ekki sofið fyrir brunahræðslu, og
þessi hræðsla varaði við í nokkrar vikur, því að mjer
fanst þetta svo hátt, að það næði ekki nokkurri átt
að innanhússmunir mínir væru svo mikils virði, og
gæti þetta litið illa út, ef nú brynni rjett á eftir. Jeg
varð líka afarfeginn, er tryggingartíminn var útrunn-
inn, og hef aldrei síðan vátrygt neitt.
Að nokkru leyti var þá um sumarið hjá mjer piltur
að norðan, sem var hálf geðveikur. Hann hjelt að
hann væri með einhverja voða meinsemd og fór til
allra lækna, og trúði þeim ekki, er þeir sögðu hon-
um, að ekkert gengi að honum, en gáfu honum samt
einhverja óskaðlega dropa, og hafði hann um eitt
skeið 12 recept sitt frá hverjum lækni, og var altaf
að taka inn. Það var allerfitt að hafa með hann að
gera, því hann var að vissu leyti í mestu eymd. Einn
dag t. d. var hann viti sínu fjær af hræðslu um, að
hann mundi deyja þann dag af »heilablóðfallic, og
grjet og bar sig aumlega, hvernig sem jeg reyndi að
hughreysta hann. Um miðjan dag kveinaði hann af
því, að hann mundi vera búinn að fá garnaflækju,
og um kvöldið var það orðið að krabbameini. —
Það var oft bæði skringilegt og þó raunalegt, sem
fyrir hann kom. En það skánaði nokkuð, er fram á
næsta veiur leið.
Annars var þetta sumar afar viðburðalítið; jeg var
nær altaf heima; þó fór jeg eina skemtiferð upp að
Þyrli á Hvaifjarðarströnd. Guðmundur Einarsson,
síðar prestur og prófastur, bauð mjer með sjer. Við
riðum svo mánud. 23. júlí af stað og fórum mína
gömlu leið yfir Svínaskarð, og hjeldum um kvöldið
til Reynivalla og vorum þar um nóttina í besta yfir-
læti. Sjera Halldór er skólabróðir minn og góður
vinur. Við vorum og saman eitt ár á prestaskólanum,
síðasta árið hans þar og hið fyrsta mitt. Okkur talað-
ist svo til, að jeg skyldi messa þar næsta sunnudag,
er við kæmum aftur frá Þyrli. Daginn eftir komu
okkar riðum við Guðmundur að Þyrli. Er við vorum
komnir upp á Reynivallaháls, hittum við þar tvo
drengi og námum staðar til þess að tala við þá.
Þeir voru á leið heim til sín, að Hvítanesi, en sá
bær stendur Kjósarmegin við Hvalfjörð. Þeir hjetu
Edvarð og Pjetur, og kváðust vera synir Helga bónda
Guðmundssonar á Hvítanesi. Þá rifjaðist upp fyrir
mjer, að faðir þeirra hafði komið til mín þá um vorið
í Melsteðshús og beðið mig að yrkja kvæði til minn-
ingar um son hans, Kristján, er druknað hafði 7. apríl
uppi við Mýrar. Hafði hann verið sá elsti af 8 sonum
og mannvænlegur mjög. — Edvarð og Pjetur voru
mjög laglegir piltar; var Pjetur sá yngri, eitthvað 7—8
ára gamall. Mjer leitst prýðisvel á hann og hafði
gaman af að spjalla við hann. Svo hjeldum við Guð-
mundur leið okkar og ljettum ekki fyr en við kom-
um að Þyrli. Þá var þar bóndi Guðmundur Magnús-
son, er kvæntur var Kristínu, systur Guðmundar Ein-
arssonar, og var þangað þessari kynnisför einkum
heitið. Var okkur tekið þar með mestu prýði, og sát-
um við þar í þrjá daga og skemtum okkur hið besta.
Þau hjón áttu efnilega drengi og voru þeir okkur
mjög fylgispakir. Daginn eftir að við komum þangað
var hið besta veður og sól og sumarblíða mikil. Við
Guðmundur gengum þá fram á Þyrilsnes, okkur til
skemtunar, og voru tveir af sonum bónda í för með
okkur, annar þeirra hjet Magnús, löngu síðar prestur
í Ólafsvík. Er fagurt þar úti í nesinu. Mjer þótti vænt
um að sjá örn einn mikinn, er sveif þar á útþöndum
vængjum yfir oss og flaug út eftir firði. Það grípur
mig ætíð einhver hátignartilfinning, er jeg sje örn á
flugi, og er leitt hve sjaldan menn fá að njóta þeirrar
sýnar nú á dögum. Liðu nú dagar fljótt og lögðum
við af stað frá Þyrli laugard. 28. júlí, og riðum nú
annan veg en þann, er við komum. Langaði mig