Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 28

84
Ó Ð I N N
Ólafur Jónsson Iæknir.
Hann andaðist á heimili sinu hjer í bænum 14. jan.
síðasll., 43 ára gamall, fæddur 19. nóv. 1889, sonur sjera
Jóns Arasonar á
Húsavík og Guðríðar
Ólafsdóltur frá Mýr-
arhúsum á Seltjarn-
arnesi. Sjera Jónheit.,
faðir Ólafs, var sonur
Ara Jochumssonar,
bróður Matthíasar
skálds, en frú Guð-
ríður, móðir Ólafs,
er systir Guðmundar
í Nýjabæ, Björns
skipstj.í Mýrarhúsum
og frk. Halldóru, sem
verstun rekur hjer í
Rvík. — Ólafur varð
stúdent 1910, og las
svo uin hríð læknis-
fræði við Háskólann
í Khöfn, en síðan hjer
við Háskólann, og tók par próf 1918 með 1. eink. Eftir
pað var hann árlangt við spítala i Odense í Danmörku,
en varð síðan aðstoðarlæknir hjá Matthíasi Einarssyni
hjer í bænum, og gegndi pví starfl lengi, en hafði auk
pess á hendi sjálfstæð læknisstörf að miklum mun, pótti
góður læknir og var mjög vel látinn. — Hann kvæntist
1915 Láru Lárusdóttur heit. Jóhannessonar, aðstoðar-
prests á Sauðanesi, og Guðrúnar Björnsdóttur frá Prest-
hólum. — Eignuðust pau 5 börn, og er hið elsta peirra
nú 16 ára.
lestrarflokkurinn kostaði að miklu leyti jarðarför hans.
— Síðasta athöfn, sem fór fram í fundarsalnum í
Melsteðshúsi, var fjelagskveðja, er hann var jarðaður.
Mig minnir að það væri miðvikudaginn 27. júní, en
sunnudaginn áður var salurinn kvaddur með fjöl-
mennri samkomu.
Áður en jeg skil alveg við Melsteðshús, verð jeg
að minnast á enn eitt atriði í sambandi við sjómanna-
stofuna. Síðast í febrúar kom hingað til lands fjöldi
af norskum sjómönnum, sem höfðu verið ráðnir til
sjómensku á íslensku skipin, en margir þeirra reynd-
ust svo illa, að þeir urðu ekki notaðir, og aðrir gengu
úr skiprúmi, og urðu hálfgerð vandræði úr öllu saman.
Þessir norsku sjómenn voru öllum stundum á lestrar-
stofu vorri og höfðu þar nokkurs konar miðstöð sína.
Þeir voru margir vandræðamenn, þótt innan um væru
ágætispiltar. — Þóttu þeir uppvöðslumenn og slark-
arar, og sumir hverjir urðu miður góðkunnir í bæn-
um. En aldrei komu þeir inn til min druknir, og
voru ætíð prúðir á lestrarstofunni. Þeir báru upp
fyrir mjer vandkvæði sín og varð jeg oft að hjálpa
þeim í ýmsu, eftir því sem geta leyfði. ]eg hjelt oft
fyrir þá samkomur, og hlýddu þeir fúslega á það,
sem jeg hafði fram að bera, og firtust ekki, þótt jeg
væri tíðum harðorður. ]eg hafði í rauninni mesta
yndi af því að vasast í þessu, og urðu ýmsir þeirra
mjer mjög kærir. Um vorið hurfu þeir flestir. —
]eg fann að jeg lærði talsvert af þessu og hafði gott
af því, andlega talað. —
Allar þessar minningar, og margar fleiri, gerðu
mjer afarþungt að skilja við Melsteðshús. Og það var
mjer ekki mikil fróun, að farið var um vorið að reisa
hið nýja fjelagshús uppi við Amtmannsstíg. ]eg ljet
ekkert til mín taka með tilhögunina á því, og þoldi
alls ekki að sjá nýja staðinn, nje heldur fylgjast með
í framgangi málsins. Mjer datt stundum í hug að
yfirgefa það alt og hverfa aftur til Danmerkur, og
láta fjelagið hjer sigla sinn eigin sjó, en svo vakn-
aði þá aftur hjá mjer kærleikurinn til drengjanna
minna, og fanst mjer það ótrúmenska að yfirgefa þá,
og svo hitt, að jeg hjelt því föstu, að hingað hefði jeg
verið sendur, og mætti ekki hverfa frá því eftir mín-
um eigin geðþótta. ]eg fann oft að jeg var talsvert
einmana, því jeg vildi hlífa mínum ungu vinum fyrir
öllum áhyggjum og reyndi altaf til að tala kjark í
þá, þótt jeg væri kjarklaus og hugdeigur stundum.
Þó urðu margir af þeim mjer til mikillar fróunar,
og mætti jeg telja þá upp marga, sem með trúfesti
sinni ljettu mörgu fargi at mjer.
Býst jeg við að sú hliðin, sem jeg nú hef minst á,
komi betur í Ijós í sögu fjelagsins, því það heyrir því
ef til vill enn meira til en minni eigin sögu, enda
þótt á þessum árum væri það svo samtvinnað, að
erfitt er mjer oft að greina á milli hvað sje mitt eigið
og hvað sje fjelagsins.
í júnlok enduðu svo Melsteðshúss-árin. Dagana
28.—30. júlí flutti jeg úr Melsteðshúsi. Mjer var þungt
niðri fyrir og jeg saknaði staðarins mjög. ]eg sagði
eitt sinn við nokkra vini: »Ef við gætum að eins flutt
hjer yfir götuna og fengið landfógeta-lóðina, þá væri
jeg ánægður*. — Þessu var kastað fram og vjer
hlógum að þessari hugsun, en það var í mjer sterk
löngun til þess, að fjelagsbústaður vor gæti verið í hjart-
anu á miðbænum. — Þegar nú alt dót var komið
burtu og alt hið stóra hús autt og tómt, gekk jeg
um allar stofur, og um salinn, og dvaldi við minn-
ingar liðins tíma. Raðir af myndum stigu fram fyrir
augu mjer, myndir af atburðum og fullorðnum mönn-
um og drengjum. ]eg sá fyrir mjer biblíulestrarflokk