Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 29

Ó Ð I N N
85
yngri deildarinnar, og þær ánægjuríku stundir, sem
jeg hafði haft með honum; jeg mintist söngsveitar
drengjanna, og heyrði hinar skæru raddir hljóma í
eyrum mjer. Ekki datt mjer þá í hug, að einn sá, er
bestu röddina átti í þeim flokki, yrði seinna söngvari
í Ítalíu og öðrum löndum, en það var Eggert Stef-
ánsson. — Jeg sá Sigvalda bróður hans sitja við
orgelið margar stundir, bæði á fundum og utan þeirra,
og leika svo, að hjörtu glúpnuðu. — Jeg sá salinn
fyltan af 200 drengjum, og myndirnar risu upp frá
mörgum atvikum; jeg sá fyrir mjer eldrauða andlitið
á piltinum, sem jeg refsaði fyrir að spýta á gólfið,
með því að jeg kom þegjandi niður úr ræðustólnum
og þurkaði hrákana upp með vasaklút mínum, og
stakk honum svo inn í ofninn, og hjelt síðan áfram
ræðu minni; á eftir hafði jeg talað við drenginn, og
við svo orðið miklir vinir, en upp frá því sást varla
nokkurn tíma hráki á gólfi. — Jeg sá fyrir mjer
allan skarann af þeim ungu mönnum, sem með kappi
og kæti höfðu á eftir fundum hjálpað mjer lil að
skúra gólfið, skólapiltar, stúdentar, verslunarmenn og
aðrir. Jeg er viss um að ekkert gólf hefur verið
þvegið af svo mörgum höndum eins og það salargólf.
— Jeg sá þá fyrir mjer í röð, sem höfðu verið hjá
mjer sem vinnupiltar, en jafnframt sem vinir mínir:
Pjetur Gunnarsson, Sigurjón Jónsson, Einar Hró-
bjartsson, Guðmund Kristinn, Sigtrygg Eiríksson o. fl.,
sem um lengri eða skemri tíma höfðu þannig hjálpað
mjer. — Jeg sá fyrir mjer þann kæra biblíulestrar-
flokk, sem jeg eitt sinn hafði haft með prestaskóla-
mönnum, er vjer lásum saman Jeremías spámann,
og meðal þeirra Lárus Halldórsson, sem út af sam-
lestrinum í 1. kap. spádómsbókarinnar, um útvalning-
una til spámannsstarfs, hafði fengið slíka umhugsun,
að það leiddi hann til lifandi trúar. — Slíkar og því-
líkar myndir stigu fram og blinduðu næstum augu
mín. Jeg veit ekki hve lengi jeg sat þar, þangað til
jeg reif mig lausan og fór svo alfarinn úr Melsteðshúsi.
Jeg hafði leigt mjer íbúð í gamla Frederiksens-
bakaríi við Fischerssund. Það var stór íbúð, og jeg
leigði fyrst alt húsið, nema kjallarann og tvær stofur,
sem lágu út að bakgarðinum. Frederiksen bakari,
sem staðurinn var kendur við, var dáinn, og kona
hans flutti til Danmerkur. — Þau hjón höfðu frá
skóladögum mínum verið mjer hinir trúföstustu vinir,
og í húsi þeirra hafði jeg átt margar ágætar stundir,
eins og fyr er frá sagt. — Jeg hugði gott til að búa
þar, því jeg vissi að þangað stefndu vinahugir. —
Bakari einn hafði leigt kjallarann og tvær bakstof-
urnar, og ætlaði þær til geymslu, en útsölu hafði hann
annarsstaðar. Mjer þótti gott að búa þannig einn í
húsinu, og hafði nóg húsrúm, þrjár stofur að fram-
hlið hússins og 2 herbergi uppi á lofti. Gólfhiti var
nógur, því bakað var niðri undir, en ekki laust við
brauðalykt í stofunum, því að gólfið var svo gisið.
Um sumarið voru engar samkomur í fjelaginu, nema
biblíulestrar heima hjá mjer. Vinir mínir komu oft á
kvöldin og einstöku drengir meðal hinna yngri. Sjer-
staklega þótti mjer vænt um komur eins drengs, er
hafði verið í skóla hjá mjer fyrstu Melsteðshúss-árin.
Hann var fermdur þetta vor, og var við vinnu um
sumarið, og kom oft til mín á sunnudögum síðdegis.
Hann var vel gáfaður og hafði verið með þeim efstu
í skóla mínum, en svo stiltur og siðprúður að jeg
kyntist honum minna en hinum piltunum. Hann hjet
Ingvar Arnason, og grunaði mig þá lítið að hann
mundi verða einn af mestu styrktarmönnum mínum
síðar í starfinu. Jeg fann þá að hann var mjög trú-
hneigður og mjer þótti vænt um komur hans. —
Jeg kom aldrei upp þangað, sem verið var að vinna
að fjelagshúsinu, og vissi lítið, hvernig verkinu leið.
Sumum af vinum mínum fanst þetta undarlegt, og jeg
man að Guðmundur Bjarnason, klæðskeri, hálfgert
vandaði um þennan skort á áhuga, en hvorki hann
eða hinir aðrir vissu, hvaða sár jeg bar í brjósti út
af missi Melsteðshúss, svo að jeg hafði ekki geð í
mjer til að sjá nýja staðinn, fyr en hann væri full-
gerður. Margar skemtilegar stundir og góðar átti jeg
í Bakaríinu. Jeg kendi líka ofurlítið. Þá um sumarið
kendi jeg undir skóla: Gunnari Benediktssyni og
Karli Magnússyni, og hafði þá tvo í tíma. Einn dag
sátum við í instu stofunni, þar sem jeg hafði mest
af bókum mínum. Jeg var að hlýða þeim yfir »Alex-
ander mikla* í Mannkynssögunni. Svo tók jeg eftir
að reykur allmikili var í stofunni og undraði mig,
hve mjög jeg hefði »púað« úr löngu pípunni, sem jeg
var að reykja í. — En alt í einu heyrðist mesti
glumrugangur niðri í kjallaranum, og heyrðum vjer
eins og rúður væru að springa, og sáum um leið
að smá reykjarstrókar þyrluðust upp um óþjett gólfið,
og í sama bili var hrópað úti á götunni: »Eldur í
bakaríinu!* Drengirnir spruttu upp. Jeg sagði mjög
þurlega: »Hvað gengur að ykkur?« — »Eldur niðril*
sögðu þeir. — »Já«, sagði jeg, »kemur það nokkuð
Alexander mikla við?« — »Nei, en það er að brenna!*
sögðu þeir. — »Já, það kemur ekki okkur við, fyr en
þið eruð búnir að skila lexíunni*. — Þeir settust svo
niður, og jeg hjelt áfram að hlýða þeim yfir, en sagði
þeim þó að við værum í engri hættu staddir, að svo
komnu. Það var að eins lítið eftir af greininni, annars