Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 37

Ó Ð I N N
93
Silfurbrúðkaup.
Á vissum áramótum eða tímamótum
liugsa menn sjer merki sett, enda pótt
tíminn fljúgi látlaust áfram. sPangað er
jeg nú kominn«, hugsa menn, líta til
baka og skima fram í tímann. Og hjón,
sem geta haldið silfurbrúðkaup á besta
aldri, mega vænta pess, að halda gull-
brúðkaup eftir 25 ár. Svo er um pau
hjónin Valdimar Jónsson verslunarmann
og frú Magðalenu Jósefsdóttur, sem hjer
koma nú myndir af. Pau giftust 7. des.
1907, og áttu silfurbrúðkaup 7. des. sl.
Hann var 22 ára og hún 18 ára, pegar
pau giftust.
Valdimar er fæddur 13. ágúst 1885 í
Helgabæ í Reykjavík, en frú Magðalena
ólst upp á Þormóðsstöðum á Grímsstaða*
holti. — Bæði hafa pau alið allan aldur
sinn hjer í bænum, eða átt hjer heimili.
Valdimar var fyrst við veitingar á Hótel
tsland, par næst við Thomsens-verslun,
síðan í siglingum með E. Nielsen, á
»Tryggva kóngi«, en fór svo til Olíufje
lagsins, pegar Philippsen eldri stofnaði pað hjer, og síðan hefur hann verið par afgreiðslumaður, bæði meðan Lands-
verslunin rak oliusöluna, og eins effir að B. P. tók við henni og Hjeðinn Valdimarsson alpm. varð forstjóri
hennar. — Valdimar er duglegur maður og pau hjónin eiga gott og fallegt heimili. Pau hafa eignast 8 börn, og
eru 5 peirra á lífl: Hulda, Magnús, Helga, Sigríður Guðrún og Birgir. — Einar Sæmundsson kvað pelta til peirra
hjónanna í silfurbrúðkaupi peirra:
Eftir fjórðungs aldar skeið Ykkar för var ljúflingsleið. —
inni hjer við stöndum. Ljós með öllum ströndum.
dönsku, og honum hætli við að lesa skáldsögur
utan hjá.
Aðrir piltar, sem hjá mjer lásu þá um vorið, voru
þeir Erlendur Þórðarson, Gísli Magnússon, Halldór
Gunnlaugsson og Valgeir Björnsson. Allir voru þessir
piltar kappsamir og skemtilegir, og þótti mjer unaður
að stjórna lestri þeirra. Minnist jeg þeirra allra með
þakklæti fyrir samverutímann. —
Frú Sigríður, ekkja Tómasar læknis Helgasonar,
veitti umsjá húsinu, og gerði það með mestu prýði.
Sonur hennar, Helgi, var hjá henni og þótti mjer
skemtun að honum, því að hann var fjörugur og
kurteis drengur, og hinn efnilegasti. Undi jeg nú all-
vel mínum hag, enda þótt jeg saknaði stundum hinna
lakari heimkynna í Melsteðshúsi. Jeg hefði fljótar sætt
mig við breytinguna, ef veran hefði byrjað á hausti,
er alt fjelagslíf hefði verið í fullum blóma. Nú var
að fjara út, eins og vant er að gera á vorin, og
sumardreifing komin meðal yngri fjelaga, svo að þeim
varð ekki náð saman á fundi. — Svo leið nú fram
á sumarið að ekki bar til tíðinda. Eins atviks verð
jeg að geta, sem bar í sjer mikla gleði fyrir mig.
Jeg kom eitt sinn inn til Ragnheiðar, dóttur Lárusar
Blöndal, sýslumanns. Hún var gift Guðmundi Guð-
mundssyni, frá Eyrarbakka; þau bjuggu í húsi uppi á
Hverfisgötu. Er jeg kom þar inn í stofuna stóð frúin
á gólfinu og hjelt á dreng, sjö mánaða gömlum. Hún
sagði við mig: »Þetta er nú BjörnU Jeg skildi þegar
í stað að hún átti við, að hann hefði verið nefndur
eftir móðurbróður sínum, sjera Birni Ðlöndal. Jeg
rjetti fram hendurnar, og hann rjetti báðar hendur á
móti og heimtaði til mín. Jeg tók hann í fangið, og
varð mjer heitt um hjartaræturnar og mjer vöknaði
um augu, að halda á systursyni hans og nafna í fang-
inu. Jeg hjelt á honum meðan jeg dvaldi þar, og er
jeg fór af stað, vildi hann ekki fara frá mjer. Jeg
kom þangað síðan oft, og Ijek mjer við litla dreng-
inn, sem varð svo elskur að mjer, að hann fór nær
ávalt að gráta, er jeg skilaði honum, þegar jeg varð
að fara.
Af samkomum þeim, sem haldnar voru í nýja hús-
inu þá um voríð, vil jeg að eins minnast einnar. Það