Óðinn - 01.08.1933, Blaðsíða 35

ó Ð I N N
91
fengið að vita um þeirra vilja. Við vorum saman
langa stund og töluðum um þetta, og samdist loks
með okkur, að jeg færi með honum til Borgarness,
og færi hann vestur, ef hestar og brjef væri þar
fyrir, en að öðrum kosti kæmi hann með mjer aftur
til Reykjavíkur. Jeg bað svo með honum, og síðan
fletti jeg af handahófi upp í biblíunni og rakst á orðið
í Dóm. 6, 23: »Drottinn sagði við hann: »Friður sje
með þjer; óttastu eigi; þú munt ekki deyjalc —
Þessi orð komu eins og svar við því, sem við höfð-
um talað um. En rjett á eftir komu boð til hans
þaðan, sem hann bjó, um það að foreldrar hans væru
komnir. Nú var spurningin leyst um burtförina. En
eftir þetta varð vináttu-samband okkar enn dýpra og
innilegra en áður; þannig stóð á því, að jeg var hjá
honum öllum þeim stundum, er jeg gat heiman verið
í páskavikunni, og kom alt af á kvöldin að búa um
hann, því að honum fanst þá fara betur um sig, en
ef aðrir gerðu það.
Páskadagskvöldið hjelt jeg hina 3. samkomu í nýja
húsinu. Það var kalt veður þann dag og norðanbelg-
ingur mikill. Þegar allir voru komnir burtu, er á sam-
komunni höfðu verið, lokaði jeg húsinu og gekk heim
á leið, en þá sótti á mig svo mikill kuldahrollur, að
tennurnar nötruðu, og varð jeg að bíta þeim saman,
er jeg gekk fram hjá einhverjum, svo að tannaglamr-
ið heyrðist ekki. Jeg skrapp á leiðinni upp til Arna,
að búa um hann, og fór svo heim. Jeg drakk svo
flóaða mjólk, til þess að fá úr mjer hrollinn, og hvarf
hann, en þá varð mjer svo heitt að jeg var í einu
svitalöðri. Þar að auki fjekk jeg höfuðverk og hafði
ekkert þrek í mjer að fara að skrifa ræðu, sem jeg
átti að halda í Dómkirkjunni næsta dag. Jeg fór því
að hátta og ætlaði mjer að fara bráðsnemma á fætur,
og semja ræðuna. Jeg sofnaði, en vaknaði við það
að jeg stóð við rúm Sigfúsar og var með rennvott
handklæði að baða höfuð hans. Hann reis upp með
andfælum og varð hræddur, sem von var, en jeg
sagði, að honum væri svo fjarska ilt í höfðinu, og
væri jeg að reyna að sefa verkinn. Jeg man vel
eftir þessu, og hef þó verið með óráð; hann fór svo
upp úr rúminu og náði í mömmu. Hún fjekk mig
sefaðan, og gat sannfært mig um að Sigfúsi væri
ekkert ilt. Jeg Ijet það svo vera, en fann ekki að
neitt væri að mjer. Svo fór jeg inn í stofu mína og
tók skrifföng til að skrifa ræðuna, en fann brátt að
jeg gat það ekki, og lagði mig út af í legubekkinn,
sem jeg sat í, og sofnaði, án þess að hafa neitt ofan
á mjer. Jeg vaknaði svo kl. 7, og var kalt, en að
öðru leyti kendi jeg mjer einskis meins. Svo klædd-
ist jeg og tók til að semja ræðuna, og gekk það vel.
En er fólk kom á fætur, var jeg svo hás, að jeg gat
að eins hvíslað. Mamma vildi senda til sjera Jóhanns
og Iáta hann vita, að jeg gæti ekki messað, en jeg
vildi það ekki, og sat og keptist við til kl. 12, er jeg
fór niður í kirkju og messa byrjaði. Jeg beitti öllum
viljakrafti mínum til þess að tóna, en jeg held að það
hafi verið hræðilegt að heyra. Jeg var líka mjög hás,
er jeg byrjaði á prjedikuninni, en röddin lagaðist,
eftir því sem á leið ræðuna, og hæsin var alveg
horfin, er jeg kom aftur fyrir altarið. Mjer var alveg
batnað, er heim var komið. —
Nú er það að segja af Gunnari, þessa daga, að
miðvikudaginn fyrir skírdag kom mikil breyting yfir
hann. Hann misti málið að mestu leyti, en um leið
hvarf öll tilfinning úr útlimunum, svo að hann fann
ekkert til, þótt komið væri við bólguna. Hann hafði
þá fult ráð og skildi alt, sem við hann var talað, en
kom ekki hugsun sinni fram. Það varð því að geta
upp á, er hann langaði í eitthvað. Hann gaf svo til
kynna með því að kinka kolli, ef rjett var getið, en
hristi höfuðið, ef rangt var til getið. Þetta var stund-
um mjög erfitt, en að öðru leyti var hægra að hag-
ræða honum, þar sem hann hafði enga sársaukakend
í kýlunum. Hann gat sagt orð og orð á stangli, en
ekki sett neitt saman. Þannig var það til dæmis eitt
sinn, að hann vildi eitthvað. Hann sagði: »Snjór, snjór,
sumarsnjór, sumar«, og endurtók það aftur og aftur.
Jeg gat upp á ýmsu, en hann hristi höfuðið. Svo datt
mjer í hug: Snjórinn er hvítur, hann vill ef til vill
eitthvað hvítt, t. d. mjólk. Jeg spurði: »Viltu mjólk?< Þá
glaðnaði yfir honum, og hann sagði aftur: »Sumar«.
Jeg hugsaði, hvað það gæti verið; svo datt mjer í hug
að sumarið er hlýtt, og spurði: »Viltu volga mjólk?«
Þá kinkaði hann kolli, mjög glaður. — Mjer gekk
ekki alt af svona vel að skilja hann, en gat þó oft-
ast fundið leiðarhnoða. Það var eins og hann gæti
ekki munað orðin, sem hann vildi nota. — A þriðju-
daginn eftir páska var mjög tekið að draga af hon-
um. Svo var það eitthvað, sem hann vildi, og eftir
langa mæðu hepnaðist mjer að finna, að hann vildi
að jeg læsi fyrir sig í biblíunni, og með því að spyrja
mig fram, fann jeg að hann vildi að jeg læsi 14. kap.
í Jóh.-guðspjalli, og er jeg hafði lesið hann, lagði
hann hendurnar saman á brjósti, og jeg tók það sem
merki um að jeg ætti að biðja. Það kvöld varð hann
alveg rænulaus, og kona hans vakti hjá honum um
nóttina. Næsta morgun, þann 3. apríl, andaðist hann.
Um sama leyti dó litli sonurinn hans, og fóru þeir í
eina gröf báðir.