Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 37

37
Síðan var kallað á Halldór; hann stóð upp dræmt; hann var
fölur sem nár, og stóðu svitadroparnir á enninu á honum.
»Og hertu þig nú laxi, þetta er ekkert, og er strax búið«
hvíslaði Þorsteinn lágt að honum um leið og hann settist; »heyrð-
irðu ekki, hvað eg gerði það vel?«
Halldór stumraði fram; höfuðið riðaði við, en það bar ekki
svo mikið á því, af því að hann hafði svo stórt net um hálsinn.
Sýslumaður sagði honurn að rjetta upp fingurna.
Hann gerði það. Höndin skalf eins og hrísla.
Sýslumaður tók eptir, hve brugðið honum var, og sagði mjúk-
lega: »Hefirðu nokkuð að athuga?«
»Nei« kreysti Halldór upp úr sjer.
Svo hafði hann eiðstafinn eptir sýslumanni.
Hann stundi honum upp slitrótt og þungt, en af kom hann
honum — og var sloppinn, og gekk burt.
Síðan sleit sýslunraður dómþinginu.
Halldór slagaði út og Þorsteinn á eptir.
Þorkell gekk þegar á hæla þeim og sagði þegar út var komið:
»Þið hafið staðið ykkur vel. Eg skal finna ykkur bráðum
niðri hjá búðunum. Eg þarf ögn að tala við sýslumanninn betur.«
Svo fór hann inn aptur.
Þeir stefndu ofan til búðanna.
Einn af bændunum, sem vóru með presti, náði þeinr á leið-
inni. Hann var ætíð fljótur til orðs, ef honunr líkaði miður, og
gat nú ekki að sjer gert, að hreyta í þá unr leið og hann gekk
hjá þeim:
»Já já, þá eruð þið nú búnir að drepa í ykkur sálirnar, fjand-
arnir ykkar, nú getið þið farið að hugsa um að sjá fyrir skrokk-
unum; en það þarf nú ekki falskan eið til þess.«
Með það strunzaði hann hjá þeinr, og glotti út á vangann.
»Og kærðu þig ekki um hvolpabopsið, Halldór, það bítur
ekki« sagði Þorsteinn og hló við.
En Halldór ranglaði þegjandi fram hjá búðarhorninu.
Að stundu liðinni lá hann sofandi, blindaugafullur, þar hjá
búðarveggnum, fyrir hesta- og manna-fótum.
Það var orðið víst um dánarbúin með þessu rjettarhaldi. Þor-
kell, sem var settur hreppstjóri, skrifaði upp dánarbúin, og bjó allt
undir til skipta.