Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 50

50
Lyklana geymir enn, þá miklu,
(Hver sem eyru hefur, sá heyri!)
Himnaríkis og neðsta. díkis.
Kóngar allir hana hylla,
hennar af náð þeir ríkin þáðu,
Erfa lönd, þó ekkert starfi,
Arfa-signet fjöldans tignar.
Hernum gefur hún heiður ærnan,
Hjúpi dúðar apaskrúða,
Slyngan girðir slíðurtúngu,
Slepptu’ ei — segir hún — skerðu, dreptu
Fer á þing með fólknárungum
Fljettar lög og slær þau blettum;
Blinda gjörir beztu anda,
Böndum vefur mál og höndur;
Sundrung veldur hófi hrindir,
Hreykir bokkum, skapar flokka,
Telur öllum tómum sálum
Trú um, þær sje beztu hjúin.
Lyfjabúðum lygaseyði
Lánar hún enn við kvalaspennum
Hrönnum lýði glepur og ginnir
Galeni hrat og Hippokratis.
Gaman er að þjer húmbúgs-heimur!
Hamalt fylkir glösunt »Brahminn«;
Biflían seld fyrir bækur fífla,
Brönurímur og >;gal úr hönum«.
Fer í kringum flugvitringa,
Fær sjer víst með aþeistum
Sýnir kosti sósíalista,
Setur þing með stjórnleysingjum;
Reynir kosti realista,
Ristir torf hjá ídealistum;
Brennir þang með búfræðingum,
Blessar í hverri staupamessu.