Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 70

70
og opt andvígir hvor öðram, en þó méstu mátar. Var þetta kveld mjög
rætt um pólitík, því forsetakosning Bandaríkjanna stóð fyrir dyrum, og
tvisýnt hverjir sigra mundu, silfurliðar eða gullliðar. Var Magnús með
silfurliðum eða tvimælmingum og hjelt uppi drengilegri vörn fyrir þá,
en átti þó i vök að verjast, þvi allir aðrir vóru á móti. Eptir langar
og miklar umræður var gengið til svefns, og gistum við sira Jón um
nóttina hjá Laxdal, en hinir annars staðar i bænum. Næsta dag (8.)
árdegis kvöddum við Sigtryggur þá síra Friðrik og Eirík Bergmann og
síra Jón, sem daginn eptir átti að vigja kirkju á Eyford og þvi varð að
halda suður aptur, og ókum í vagni til næstu brautarstöðva, og fylgdu
þeir Magnús og Laxdal okkur þangað og meira að segja spölkorn með
eimlestinni. Hjeldum við Sigtryggur svo rakleiðis til Winnipeg og kom-
um þangað um miðjan dag.
I Dakotabyggðinni er fegurra landslag en i Argyle, því bæði eru
þar hæðir meiri og skógur, sem mjög prýðir þar viða. Húsakynni eru
þar og yfirleitt betri og menn yfir höfuð lengra á veg komnir, sem
náttúrlegt er, þar sem byggðin er eldri. En ekki kvað þó vera minna
um skuldir þar en i Argyle. Víða sá jeg þar Ijómandi akra, en tæplega
virtist mjer landið þó eins frjótt og i Argyle. Garðyrkja sýnist vera þar
meiri, einkum blómrækt, en annars mun búskaparlag allt mjög svipað.
Ekki var laust við, að mjer fyndist meiri fjörkippir i Dakotingum, og
var þó öðru nær, en hægt væri að bregða Argylingum um deyfð
eða doða.
I Winnipeg dvaldi jeg i þetta sinn að eins eina nótt, og heimsótti
um kveldið og morguninn enn ýmsa landa (t. d. Sigtrygg Jónasson og
konu hans, Magnús Paulson, Bardal, Árna Friðriksson o. fl.). Lagði jeg
svo af stað austur á bóginn með eimlest þann 9. og fylgdi Sigtryggur
mjer á leið til Selkirk. Kom jeg til Montreal að kveldi þess 11. og
stje þegar á skip, því út átti að láta í dögun næsta morgun. Tók jeg
mjer far með skipi Beaverlinunnar »Lake Winnipeg«, og þótti mjer vist-
in mun ljelegri, en verið hafði á Normanniu; var þó ekki hægt annað
að segja, en að allur viðgjörningur væri sæmilegur og skipverjar mjög
alúðlegir. Pótti mjer mjög skemmtilegt að sigla niður St. Lawrence-
fljótið alla leið til Quebec, því þar er nátturafegurð frámunaleg. En úr
þvi kom út úr flóanum þótti mjer gamanið fara að kárna. Mættum við
þá fyrst sæg af hafísjökum, heljarmiklum fjöllum, en með þvi þeir voru
strjálir og veður bjart, virtist þó engin hætta búin af þeim. Verra var
það, að eimvjel skipsins bilaði 5 sinnum á leiðinni, og máttum við tvi-
vegis liggja um kyrt 12 stundir i senn, meðan verið var að gera við
hana. Var eins og nærri má geta kurr í mörgum farþegum yfir slíku.
Pó bætti það mikið úr skák, að veður var jafnan gott og sjóveiki eng-
in. I þriðja sinn er vjelin bilaði, sigldi annað eimskip fram á okkur,
sem fór sömu leið, og er það sá af Ijóskerunum, hversu ástatt var hjá
okkur, kom það og bauðst til að draga okkur til Evrópu. En með því
að skipstjóri hafði von um að takast mundi að gera við vjelina, neitaði
hann því boði og sigldi þá hitt skipið sína leið. Tók þá allt kvenn-
fólk meðal farþega að hágráta, enda var ekki efnilegt að vera staddur
með brotna vjel alveg miðja vega milli Ameríku og Evrópu. Hefði og
hræðslan og kurrinn sjálfsagt orðið enn meiri, ef skipstjórinn (Mr. Taylor)