Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 49

49
Tindagnípur Gimlés stranda
Glýjaðar sömu rósaskýjum.
Þó hefur brekkan stórum stækkað,
Stríð eg finn og sáran kvíða,
Hversu lítið gat eg og gætir
Gjörða minna hjer á jörðu.
Þess er von, eg sá um seinan
Sannleik þann, sem er lífið manna,
Það er sigur sjálfs og huga
Sinn frá blekking læra að hnekkja.
Taktu, gríptu himininn heima,
Hlauptu ei brott frá lögum drottins;
Hjer þú hittir heiminn rjetta,
Hættu að sníkja á draumaríkin.
Tvennar sveitir sje eg státa,
Sannlega báðar valtar í ráði;
Onnur hlær að heimsku manna
Hæðum frá og lýði smáir;
Hin má lúta lágt og strita,
Láta flá sig drottna háa;
Þó, ef fjöldinn vex til valda,
Verri fá menn sjaldan herra.
Heiminn trúi’ eg hleypidómar
Hryggilega enn þá byggi;
Heili vor (eða heldur sálin)
Hlýtur að erfð með kostum lýti.
Þóttú sannir sumum mönnum:
Sex og tveir eru átta’, ei meira,
Sex eg tveir? — það er svikaskýring,
Svara þeir, það er einum fleira.
Heimskan enn er hjáguð manna,
Höfuðprestur, er lúta flestir,
Lagaboð sín lifanda guði
Lánar enn, þó hætti brennum;
Leysir knúta lífsins gátu,
4