Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 51

5i
Sízt hún vægir mildum meyjum,
mittin spennir viðjum þrennum,
Farfar kinn og feygir tennur,
Fyllir búðir glysi trúða.
Flún á bróður, heitir Vani,
Hennar boð, sem trúast kennir,
Sjer ei löst, en lýtur systur
Lotning með, því hún er drottning.
»Gengur hún samt« —svo greindi fanginn
Galilei, um jarðardalinn;
Vil eg enn þá sögu sanna,
Synd er að neita því og blindni.
Omagaháls á foldar frelsi
Finnst oss langur og skrykkjótt ganga,
Sjá má þó og sífellt trúa
Sigurmerkjum drottins sterku.
Reynsluvitið vex og hreinsast,
Vitinu fylgir ljós og hiti,
Hitinn vekur kærleiks hvatir,
Hvatir þær oss kenna að rata;
Hatri linnir, heimsku slotar,
Heimurinn náðarkrapta geymir;
Yfir er guð, en enginn djöfull,
Utan stríð, sem lögum hlýðir.
Yfir er guð, sem einn er lífið,
»uppi, niðri og þar í miðju«,
I honum lifum, erum, hrærumst,
Eins og forðum Páll nam orða.
Hvað er sál og hugsun jegsins?
Himinsól á vatnsins bólu,
Sjálfleiksgráð, unz sól þá hylur,
Sjónarvillur og draumahylling.
4
Gef oss, guð i ljósi að lifa,
Lifa sem þinn vilji skrifar;
Skrifuð leiptra himinhöfin