Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 31

3i
var teningunum kastað — og Þorkell hafði nú tólfin, en hann
ekki nema ás og daus. »Nú, jæja, það verður þá að láta reka á
reiðanum úr þessu og manna sig upp, það dugir ekki þessi aum-
ingjaskapur,« hugsaði Halldór og teygði úr sjer, er hann fór af baki
heima hjá sjer, sleppti klárnum, borðaði úr skálinni sinni með
beztu lyst og fór að sofa.
VI.
Það fór engan veginn lágt, þegar frá leið, með það, hvað bar
á milli um dauðdaga þeirra feðga. Þeir sem vóru vinir Helgu, og
þeir vóru margir, og þar á meðal presturinn, vóru fulltrúa um
það, að fyrsta sagan, sem þeir Þorsteinn höfðu sagt fyrsta daginn,
væri sönn, og Bjarni hefði drukknað fyrri, en aðrir hjeldu sjer til frá-
sagna Þorkels, og síðari frásagna hjáleigubændanna um þetta. Barst
orðasveimur þessi til eyrna sýslumanns — og annara málsmetandi
manna, og þótti þetta allt undarlegt. Hvíslingar og getgátur vóru
allmiklar í sveitinni um heimreið Þorkels til þeirra Þorsteins, ferð
þeirra inn að Vjegeirsvík daginn eptir, og um það, að Halldór
væri ekki samur maður og áður, og fóru margar furðu nærri þvi
sanna. En fáir þorðu að hafa það i hámælum, því að Þorkell
var nú ríkastur maður í hjeraði, síðan Jón hreppstjóri var fallinn
frá, og líklegastur til mannaforráða. Leið svo fram nokkur tími.
Laugardaginn í 23. viku sumars var þingað í máli þessu.
Atti þá að komast fyrrir hið sanna. Til þess að firra dánarbúin
óþarfa kostnaði, hafði þeim Þorkeli og sýslumanni komið saman
um, að próf um þetta færi fram heima á skrifstofu hans, enda var
það lítill ómaksauki hlutaðeigendum, af því að flestir vóru i kaup-
staðarferðum um þær mundir.
Þorkell kom á stórum báti með þá hjáleigubændurna með
sjer. Var ekki öðrum stefnt, því ekki vóru aðrir vottar að slys-
för þessari. En svo komu þau presturinn og Helga, og höfðu
með sjer fjóra eða fimm bændur, sem þeir Þorsteinn höfðu sagt
söguna fyrsta daginn á sama hátt, eins og þeir sögðu hana prest-
inum og Helgu. Þeir komu fram sem frjálsir vottar í máli þessu.
Þorkell lagði þeim mjög mál í munn, og bað þá þess lengstra
orða að verða ekki tvísaga. Þorsteinn var hinn kátasti, og hjelt
hann væri farinn að muna hana söguna þá arna, hann væri ekki