Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 20

i8o
Þú sér þarna vonirnar, vængjaðar, skínandi,
viðkvæmar, brosandi, lofthallir sýnandi,
indælar svífa, mót árdegi bendandi,
yl sinn og ljós nið’r á mannkynið sendandi.
Og þarna er huggunin, hendurnar réttandi
hefjandi sálirnar, byrðirnar léttandi.
Og þarna er trúin, við bjargfastan barminn
bjóðandi hvíldina, sefandi harminn.
Og þarna er kærleikur, kristni og jöfnuður,
heil krossferð af líknsemi, hjálpræðis-söfnuður,
sinnandi eymdinni, laðandi, leiðandi,
ljós yfir jarðneska ástandið breiðandi.
Og þarna er ljóðanna- og listanna-dís
á lífsins öldum hún hnígur og rís — —
— En þetta’ er ei til þess að færa’ ykkur friðinn;
nei, fyrst nú er mannkynsins rósemi liðin.
Pað keppir og varðar um himnesku hnossin,
það hefur til baráttu sverðið og krossinn.
Ear berst sérhver mannssál á báðar hendur
og berst — vertu viss — meðan heimurinn stendur.
Pví friðurinn, vinur, þú veizt ei hvað friður er,
það er veldi og fullkomnun þess eins, sem miður fer,
það er kyrðin hin geiglega, geimurinn auði,
það er gjörsamlegt jafnvægi — eilífur dauði —«.
IV.
Og nú er hann farinn, sá ótætis-ár,
og aftur ég horfi út í storm og él,
og flókana þarna’ upp við tunglið ég tel
með tröllaukin andlit og logandi hár.
En myndirnar — eru þær enn þar á sveimi?
Eg sé eimtóm élin. — Eær hljóta að vera
ættaðar frá mínum innra heimi.