Eimreiðin - 01.09.1902, Síða 45

205
»Valtýr,« kvað hún, »kominn er ég kalda vegu
til þín nú, mig nauðsyn knúði,
napra dánarsali’ ég flúði.
Fyrst vér sjáum sannleikann, er sárt vér þráum,
þegar losna líkamsböndin,
lyftir sér til himins öndin.
Ljóst er mér nú loksins, hvað þú liðið hefir
fyrir íslands frelsi og heiður;
fjarri’ er nú að ég sé reiður.
Valtýskan minn versti fjandi var á jörðu;
eg hefi’ fengið æðri þekking;
engin nú mig ginnir blekking.
Upp nú lyfti’ eg höndum hátt og hana blessa;
hún skal ráða lýð og landi,
ljúf og góð sem verndarandi.«
Og svo er hér þar að auki talað af meiri spádómsanda, en höf. hefir
getað órað fyrir, er þetta var ort, því hann hefir þá naumast getað
rent grun í, að svo mundi fara, að ekki einu sinni allir fylgismenn
Ben. Sveinssonar, heldur og öll þjóðin mundi árið 1902 samþykkja það
stjórnarfyrirkomulag, sem hin svo nefnda »Valtýska« stefndi að.
Þá' er og nógu góð vísan um ábyrgðarleysi landshöfðingja í rím-
unni um hinn svo nefnda »eldhúsdag« þingsins, þar sem sagt er frá
aðfinningum þingmanna við landsstjórnina:
Brynjan hörð þó hlífa vann; eigingjörða engra hann
henni fylgdi kraftur sá, ábyrgð skyldi borið fá.
Margt er og skringilegt í bitlingarímunni (5. rímu). Þar er meðal
annars góðgætis þetta:
Dável þótti varið vera
vænni hrúgu af peningum
til að kenna að kókettera
kvennaskóla stúlkunum.
Fé, sem nemur fjölda bjóra,
fengu’ í hlut sinn Templarar;
enda’ er sagt þeir sitji að þjóra
síðan fram á næturnar.
En »súrir mjög á svipinn fóru sumir burt og fengu ei neitt«, t. d.:
Jóhann refum ótal eyddi
oft á grýttum fjalla stig;
styrkinn þó ei þingið greiddi,
það var dauðans hrætt um sig.
Ekkert fékk hann »Binni bróðir«,
bágt þó væri um prestgjöldin;
verndi allir englar góðir
Ólafsvalla guðsmanninn!
Pá er hún ekki ófyndin þessi lýsing á einum utanþingsgarpinum,
sem gengur berserksgang um götumar í Reykjavík, til þess að vinna
menn til þess að verða með hlutafélagsbankanum: