Eimreiðin - 01.09.1902, Qupperneq 60

220
hvort hláturinn heyrðist út í eldhúsið, eða förunautur Gamla á
lífsleiðinni hafði gereytt öllum orðum þeim, er hún gat látið reiði
sína og fyrirlitning í ljós með, en bakdyrahurð var skyndilega
skelt með miklu afli. Augnabliki síðar kom Gamli aftur í ljós.
Hann var svo heppinn að vita ekkert um orsökina til hláturs þeirra,
og sakir þess brosti hann blíðlega.
»Kerlingin mín hélt, að hún mundi skreppa yfir um til frú
McFadden sér til skemtunar,« sagði Gamli með spjátrungslegu
hirðuleysi, um leið og hann tók sér sæti við borðið.
Pótt undarlegt virðist, þá var atvik þetta nauðsynlegt til
þess, að gestirnir gætu losað sig við alla feimni og hugarvíl. Ein-
urð þeirra kom aftur með húsráðanda. Eg ætla ekki að reyna
að lýsa veizluglaðværð þeirra kvöld þetta. Forvitnum lesanda er
óhætt að trúa því, að viðræðurnar seinna um kvöldið báru vitni
um jafnmikinn andlegan þroska, jafngætna lotning, jafnglögga
smekkvísi, jafnmikla orðsnildar-nákvæmni og jafnrökréttar ogjafn-
skipulegar ræður, eins og einkennir viðræðurnar, þegar karlmenn í
mentaðri og auðugri héruðum halda líkar samkomur. Með því að
ekkert glerstaup var á borðinu, þá var ekkert brotið. Og með
því að ölföngin vóru ekki ofmikil, var engu helt niður á borðið
eða gólfið.
Um miðnætti var glaðværðin rofin. xFei — þei,« sagði Dick
Bullen og hélt uppi hendinni:, Johnny í litla herberginu kallaði með
grátstaf í kverkunum: »Pabbi!«
Gamli reis fljótt á fætur og hvarf inn í litla herbergið. Brátt
kom hann aftur í ljós og sagði: »Giktin er aftur orðin vond. Nú
vill hann láta nugga sig.« Hann tók stóru tágaflöskuna, sem stóð
á borðinu, og hristi hana. Ekkert brennivín var eftir í henni.
Dick Bullen setti frá sér blikkbollann og hló vandræðalega. Sama
gerðu félagar hans. Gamli leit ofan í bollana og sagði vongóður:
»Eg held þetta sé nóg. Hann þarf ekki mikið. Sitjið kyrrir eitt
augnablik. Eg kem undir eins aftur.« Um leið hvarf hann inn í
litla herbergið með gamla ullardúksskyrtu og brennivínið. Hurðin
féll illa að dyrastafnum. Sakir þess gátu þeir glögglega heyrt
eftirfarandi viðræðu:
»Nú, litli sonurinn minn, hvar kennir þú mest til ?«
»Stundum hér og stundum þarna neðar; ég kenni mest til
þaðan og hingað. Nuggaðu þar, pabbi.«