Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 70

146
rétta orðið yfir hið hlýja hugarþel, sem hundurinn lætur í ljós
gagnvart mannninum. Hann er auðmjúkt dygðahjú, sem af allri
sálu sinni reynir að sýna oss auðsveipni, og ekkert getur fælt
hann frá oss og rægt, né breytt trú hans á oss og vinartraust.
Hann hefir á aðdáunarverðan hátt leyst þá örðugu og ægilegu
gátu, sem mannleg vizka yrði að leysa úr, ef guðir kæmu og
settust að meðal vor á hnetti vorum.
Með þögulli viðurkenningu og lotningarfullri undirgefni hefir
hundurinn einu sinni fyrir alt viðurkent yfirburði mannsins, og án
þess að tvínóna við það, hefir hann án nokkurrar undirhyggju og
endurgjaldsvonar gefið sig með húð og hári manninum'á vald, og
ekki haldið eftir af eðlisfari sínu, náttúruhvötum og lyndiseinkunn
nema litlu einu, sem óhjákvæmilegt var til þess, að geta haldið
áfram lífinu eins og náttúran hefir fyrirskrifað allri hundþjóð. Með
óbifanlegri vissu, og ósérplægni, sem varla á sinn líka, og svo
blátt áfram, að allir hljóta að dást að, sjáum vér hundinn ganga
í berhögg við og beita fullum fjandskap gegn öllum öðrum hund-
um, ef þess gerist þörf okkar vegna, og skyndilega kann hann
að afneita öllum sínum ættingjum og nánustu vinum, já móður
sinni tíkinni, og jafnvel hvolpunum sínum, ef hann finnur brýna
ástæðu til.
Pað er engin vafi á, að meðal skynsemigæddra vera, með á-
kveðnum réttindum og skyldum, vissri köllun og takmarki, má
telja hundinn einstakan í sinni röð, og að vissu leyti mjög öfunds-
verðan, Hann er eina lifandi veran, sem þekkir og hefir fundið
þann guð, sem er hafinn yfir allar efasemdir, þar sem hann er á-
þreifanlegur, sýnilegur, ákveðinn og ómótmælanlegur. Og hann
veit, hvert hann á að leita upp fyrir sig, og hann veit, hverjum
hann á að gefa sig á vald og leita miskunnar hjá. Hann þarf
ekki að vera að leita að neinni alfullkominni veru, óendanlega
æðri sjálfum sér, í myrkri geimsins, og hann þarf ekki að vera
að skrökva að sjálfum sér hvað eftir annað, eða vera með eilífa
loftkastala og drauma. Hún er þarna fyrir augum hans, þessi
æðri vera, og hann baðar sig í þeirri birtu, sem af henni leggur.
Hann þekkir sínar æðri skyldur, þar sem vér vöðum í villu og
reyk um vorar. Hann hefir siðgæðisregiur að lifa eftir, sem eru
æðri öllu því, sem hann finnur innra hjá sjálfum sér, og þeim get-
ur hann fylgt gegnum þykt og þunt, án nokkurs ótta eða efa-