Eimreiðin - 01.05.1912, Síða 76

152
en á náttúrlega að vera úlnliður (sbr. lat. ulna). »JSfóttari, (149) f.
nætur eða náttar könnumst vér ekki við, og um nunnti« (156:
íhann unti henni«) f. unni á við að segja við þýðandann, eins og
Sveinbjörn Egilsson kvað um annan mann, sem líka brúkaði þessa
orðmynd:
Óðar drós þú untir,
ekki að slíku eg tel;
en þú ekki kuntir
að henni fara vel.
Flestir munu kunna að gera greinarmun á hvert og hvort; en eigi
virðist þó svo um þýðandann, því á bls. 199 stendur: »Hún spurði
sjálfa sig hvert Sören myndi hafa djörfung til að biðja hennar.«
Sem dæmi upp á stafsetningarvillur má taka: »Brynhyldur«
(4, en rétt í næstu línu á eftir: Brynhildur), nyljaskónat (4, f. ilja-
skónai — af il, en ekki ylur), og Dslýturt. (4, f. þrífur
og slítur), Mfunumt (4, en fáeinum línum seinna rétt: býfunum),
vtigjubumt (34, f. týgjuðum), -ofegjuhit. (207, en fám línum síðar
rétt: þegiðu), »hengt« (212, f. hegnt), ogengtt. (217, en nokkrum
línum síðar rétt: gegnt), •nvitfyrringur« (125, f. vitfirringur)
o. s. frv.
Sem dæmi upp á setning greinarmerkja skulum vér aðeins
tilfæra þetta: »Niðri í eldhúsinu, glamraði hærra í fötum, byttum og
diskum, og eftir dálitla stund, var kipt tvisvar fast í bjölluna. . .Hana
notuðu þau bæði vetur og sumar, fyrir daglega stoíu og baðstofu«
(bls. 6). xÞér eruð, vínþekkjari, herra Jens« (11).
Af prentvillum er öll bókin svo morandi, að-ekki veitti af sex
tilberum, ef tína ætti þær saman allar. Vér skulum, svona rétt til srnekks,
aðeins benda á þessar: »«/«/« (4, f. álút); *pes* (34, f. þess — í
þessari heldur en ekki snotru(!) málsgrein: íÞannig tígjuðum ber hon-
um að stríða, sem stríðsmanni drottins, er sundurrífur kok Helvítis og
sundurtreður þes búk«); »en Kalöeignina (f. -eignin) er einmitt þús-
und Hartkornstunnur lands* (162); »hún gerði sér í hugarhund* (199;
f. hugarlund); nhant. (f. hann á ótal stöðum) o. s. frv.
Eimreiðinni hefir alveg nýlega verið send þessi bók, en íslenzkum
blöðum mun hún hafa verið send 1910. En hvernig stendur þá á því,
að þau þegja við öðru eins? Finna þau ekki til neinnar skyldu til að
taka í lurginn á þeirn, sem í svo stórkostlegum mæli misbjóða tungu
vorri og bókmentum? Það má þó ekki mtnna vera. en að alþýða sé
vöruð við að kaupa annan eins óhroða og þetta. Og það á ekki að
gera neinum höfundi vært, sem dirfist að bjóða þjóðinni slíkt. f’ví hvað
stoðar, þó efnið sé gott, þegar það er framreitt í búningi, sem hlýtur
að vekja viðbjóð hjá öllum, sem einhverja vitund hafa af fegurðarsmekk.
V. G.
G. T. ZOÉGA ENSK-ÍSLENZK ORÐABÓK 2. útg. Rvík 1911.
Fyrsta útgáfan af þessari bók kom út fyrir 15 árum (1896), og
er gleðilegt að sjá, að ekki hefir þó þurft lengri tíma til þess, að hún
Bágt var það, en bót er sú:
yrkja kunni afi þinn,
þó ekki kuntir þú.