Eimreiðin - 01.05.1912, Side 13

89
ekki feilast. En þá vildi Sigmundur þó ekki drepa börnin. Peir
brendu inni Siggeir konung að lokum, en buðu útgöngu Signýju.
En þá vildi hún ekki lifa.
Hún sagði Sigmundi þá, að Sinfjötli væri þeirra son. Sagan
hermir orð hennar á þessa leið, er hún mælti við bróður sinn:
»Nú skaltu vita, hvárt ek hefi munat Siggeiri konungi dráp
Völsungs konungs; ek lét drepa börn okkur, er mér þóttu of
sein til föðurhefnda, ok ek fór í skóg til þín í völvulíki, ok er
Sinfjötli okkar son. Hefir hatin af því mikit kapp, at hann er
bæði sonarson ok dótturson Völsungs konungs; hefi ek þar til
unnit alla hluti, at Siggeirr konungur skyldi bana fá. Hefi ek ok
svá mikit til unnit, at fram kæmist hefndin, at mér er með eng-
um kosti líft. Skal ek nú deyja með Siggeiri konungi lostig, er
ek átta hann nauðig. Síðan kysti hún Sigmund bróður sinn ok
Sinfjötla ok gekk inn í eldinn . . .«
Mig hrylti við þessari sögu, þegar ég las hana á barnsaldri,
viðkvæmur og vitlítill. Nú hryllir mig ekki meira við henni, en
hernaði Ólafs konungs Haraldssonar, sem kallaður var hinn helgi.
Hann tók hernámi börn og konur í ríki Knúts konungs ríka, flutti
fólkið í böndum á land og lét það gráta þar og veina um nætur,
í þeim vændum, að vandamenn vesalinganna heyrðu til þeirra og
keyptu þá lausa. Tveir menn í liði Ólafs konungs urðu til þess,
að skera böndin af fólkinu og sleppa því lausu, og varð þá kon-
ungurinn svo reiður, að hélt við voða sjálfan.
Signý fann þó til þess, að hún hafði illa breytt. Hún sagði,
að sér væri með engum kosti líft. Hún gekk inn í eldinn og
brann með bónda sínum og hirðinni.
Vesalings ógæfu-drotning! Hún vissi fyrir svik bónda síns
við Völsung föður sinn og bað hann forða sér. — Og hún bað
hann grátandi að láta sig ekki fara heim aftur til svikarans. —
En Völsungur fór fram sínum ráðum og rak hana heim í eldraun-
ina með þessum orðum: »Tú skalt at vísu fara heim til bónda
þíns og vera samt með honum, hversu sem með oss fer.«
Og hún hlaut að hlýða og búa saman við þann konung, sem
hún hataði.
Siggeir konungur drap föður hennar og sjö bræður—vann þá
með svikum. Og hann drap um leið móðurást Signýjar og kær-
leik hennar til barna þeirra. En sómatilfinning Signýjar lifði og