Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 22

98
á hestsbaki og í hermannabútiingi, svo lítill sem hann er, og er
þar snemma beygður krókurinn til þessa hermannsstands, sem
konungsfólk álítur sér mest sæma.
Út um gluggann á gesthúsinu, sem ég bjó í, mátti á hveij-
um morgni kl. 7 sjá fara fram hjá út á æfingavöllinn eina af
hinum fríðu, þýzku hersveitum; glóði þar á vopn og annan bún-
að, og söngfæri, því að þeir fóru með dynjandi lúðrum og bylj-
andi bumbum og léku jafnan eitthvert dillandi danslag. Og einu-
sinni eitt undrafagurt, sem ég hefi, því miður, hvorki heyrt áður
né síðan. Pótti fólkinu að götunni auðsjáanlega hin mesta skemt-
un að sjá og heyra og þusti út í gluggana, og sumt fáklætt.
Lögunum var oft dálítið breytt að hljóðfalli, eins og skiljanlegt
er, þegar söngmenn voru oft ríðandi, en þá er ekki gott að
hljóðfallið sé mjög tilbreytilegt. En mér kom til hugar, hversu
margt það er á Pýzkalandi, sem lagað er eftir þörfum herliðsins,
og það jafnvel stundum þar, sem sízt skyldi ætla. Jafnvel í skóia-
bókum er ýmislegt, sem vekur hjá þroskuðum lesendum ýmsar
hugsanir um þessa herskáu ættjarðarást, sem er að sumu leyti
svo fánýt, og mest leifar af fornu sameiginlegu hatri á út-
lendingum. En væri ættjarðarástin það, sem hún ætti að vera,
þá væri ekki hætt við, þegar logar upp úr, þessum grimmu innan-
landsstyrjöldum, sem koma mönnum nærri því til að efast um
framtíð mannkynsins, eins og blóðsúthellingarnar hryllilegu, sem
urðu á Frakklandi, þegar lenti saman fátæklingum og efnamönn-
um, og barist var af enn þá meiri grimd, en þegar Frakkar og
Pjóðverjar höfðu ázt við.
Des. 1911.
HELGI PJETURSS.