Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 61

137
ríkislögsóknari fyrir Pembína County og borgarstjóri í Cavalier, í
fremstu röð allra lögfræðinga í Norður-Dakóta, og elskaður og
virtur af öllum. — »Manstu það«, sagði ég, »að þú sagðir það
einu sinni við mig, þegar við vórum litlir drengir og gengum
berfættir um skóginn í Mooselandi, að þú vildir helzt af öllu
verða dómari?« »Já, ég man það glögt«, sagði hann og brosti,
»en ég verð samt aldrei dómari.« »Mér finst þó alt benda til
þess, að þú verðir það«, sagði ég; »eða hvað gæti verið því til
fyrirstöðu?« Eg man, að hann þagði fáein augnablik og horfði út
í blainn. »Eg verð ekki gamall«, sagði hann alt í einu, og um
varir hans lék ofurlítið einkennilegt bros — ef til vill ekki alveg
laust við angurværð — en það hvarf á augnabliki. Og við fórum
að tala um alt annað. — Hann hafði áður látið það í ljós við
mig, að hann hefði hugboð um að hann yrði ekki mjög gamall.
P'aðir hans sagði mér, að hann hefði látið hið sama í ljós við sig.
Magnús Brynjólfsson fluttist með foreldrum sínum og systkin-
um frá Nýja-Skotlandi sumarið 1881. Hann var einn vetur í
Duluth í Minnesota, fluttist vorið 1882 til Dakóta, var þar lengst
af með foreldrum sírmm á heimilisréttarlandi þeirra, þangað til
árið 1887, að hann byrjaði að lesa lög hjá lögfræðing einum í
Pembína. Fram að þeim tíma hafði hann unnið algenga vinnu —
iafnvel unnið um tíma á járnbraut — en jafnframt hélt hann þó
áfram að menta sig með lestri góðra bóka, tók þátt í öllum góð-
um og þarflegum félagsskap ungra manna í íslenzku nýlendunni í
Dakóta, og fékk þar snemma mikið orð á sig fyrir gáfur, mælsku
og mannkosti. I septembermánuði 1889 tók hann lögfræðispróf,
og gengdi málafærslu-störfum upp frá því. Hann var borgarstjóri
í Cavalier um eitt skeið, og ríkis-lögsóknari síðustu átta árin, sem
hann lifði. Haustið 1898 kvæntist hann og gekk að eiga ungfrú
Sigríði Magnúsdóttur, Halldórssonar, Sigurðssonar prests að
Hálsi i Fnjóskadal. Hún er góð kona og gáfuð og hefir náð hárri
mentun, og er í fremstu röð íslenzkra kvenna vestan hafs. Var
hjónaband þeirra hið bezta og elskulegasta sem hugsast getur.
Pau áttu fallegt og skemtilegt heimili í Cavalier, og var þar jafn-
an mjög gestkvæmt, því á móti öllum var tekið með opnum örm-
um gestrisninnar — jafnt fátækum sem ríkum.
Pann 16. dag júlímánaðar 1910 dó þessi elskulegi maður af
hjartaslagi — kendi sjúkleikans í dögun um morguninn, en and-
aðist um hádegið—tæplega hálf-fimtugur að aldri. Enginn Vestur-