Eimreiðin - 01.10.1919, Síða 13

EIMREIÐINJ
KITLUR
205
hópnum, og eg tók víst fyrstur upp á því, að gera okkur
öllum skemtun að þessum óhemjuskap hennar. Hún tók
því með mestu þolinmæði. En hún gat með engu móti
stilt sig, og heldur ekki vanið mig af þessu, þvi hún gat
ekki reiðst og var vel við mig.
Eg fór að öllu með hægð og kurteisi, til að fyrta hana
ekki, en gerði mér þó á stundum dælt við hana. Eg
kallaði hana kærustuna mína og talaði um hjónaband
okkar eins og fastráðinn hlut og sjálfsagðan. Eg kitlaði
hana og rændi hana kossum og klappaði henni, en hún
barði mig eftir því sem hún gat, og beit, ef hún kom
ekki öðru við. En henni rann aldrei í skap.
Aumingja Lóu varð það stundum að orði, að það væri
undarlegt, að eg skyldi alt af vera að kvelja sig eina, en
hinar stúlkurnar aldrei. En hin kaupakonan var roskinn
kvenmaður og ráðsettur, og eitthvert hugboð gerði það,
að eg glettist aldrei við Línu, vinnukonuna. —
Við vorum allan daginn á engjunum, þegar búið var
að hirða túnið. Við borðuðum þar, en gengum heim að
kveldi.
t
Eg stríddi Lóu enn þá meira á engjunum en heima.
Þegar við sátum að mat, eða drukkum kaffi, fékk eg
hana oftast nær til að sitja næst mér. Eg lofaði öllu
góðu um að láta hana í friði, og eg átti ekki heldur alt af
upptökin. En venjulega lauk svo, að Lóa stökk á fætur
og settist ekki hjá mér aftur það sinnið. Oft varð henni
líka lítið úr kail'inu. Það þurfti ekki nema eitt orð til að
trylla Lóu í hlátri, og hún hló að því sama dag eftir dag.
Engin léttúð eða flangs slæddist að leik okkar Lóu til
að spilla honum. Og engin alvara heldur. þegar hitt fólkið
ympraði á slíku, til að stríða okkur, þá tók hún því
stundum líklega, en stundum var hún snögg á lagið og
sagði að það væri ekki fvrir sig, að hugsa um hálfbak-
aðan stúdent og embættismannsefni. Og hún bætti þvi
einu sinni við, að konan mín yrði ekki öfundsverð af
lífinu, því eg mundi aldrei sjá laglega stúlku í friði. —
Það var einn dag um nón, að við sátum að snæðingi