Eimreiðin - 01.10.1919, Síða 15

EIMREIÐIN]
KITLUR
207
mér, þar sein eg sat réttum beinum, og lagði hrammana
þunglamalega á axlirnar á mér og hnén við herðarnar.
Eg skeytti þessu lítið, og laut meira áfram í því skyni að
hafa hann af mér. En hann fylgdi eftir, hægt og þungt,
og beygði mig alveg saman. Eg leitaðist við að rísa upp,
en þá lagðist hann ofan á mig með öllum sínum þunga.
»Meiddu hann ekki, æ-i!« heyrði eg að gamla konan
sagði.
»Og þetta er alt í góðu«, sagði Tumbi, fast og rólega,
eins og hann var vanur, en mér fanst sem hnífkutinn
hans mundi fylgja orðunum.
Eg náði ekki andanum og gat enga björg mér veitt.
Eg ætlaði að öskra upp, en mér sortnaði fyrir augum,
og mér skildist í einu vetfangi að eg mundi verða dauður
eftir nokkur augnablik, og að Tumbi mundi liggja ofan á
mér, þangað til honum væri farið að leiðast. Hann dæsti
af áreynslunni; það var eins og mannýgt naut væri að
þjarma feigum manni.
Eg átti varla mikið eftir. Þumbi hreyfði sig ofurlítið,
eins og til að hagræða sér. En á því tapaði hann. Þetta
skifti engum togum. Eg varð ofan á. Hann var miklu
sterkari en eg, en hann var alt af svifaseinn, og var kom-
inn í sömu bóndabeygjuna áður en hann fengi við gert.
Eg var svo reiður, að eg hefði getað drepið hann. Þess
vegna slepti eg honum undir eins. Eg hélt að hann mundi
fljúga á mig aftur, og þá ætlaði eg að berja hann undir
drep, þvi eg vissi að hann var varnarlaus fyrir höggum.
En Tumbi fór sér ekki óðslega. Hann stóð upp með
mestu hægð og laut eftir hattinum sínum. Eg sá að hann
ætlaði að ganga frá við svo búið, og mér varð það fyrir,
að eg sparkaði í hann, þar sem hann stóð hálfboginn.
Eg dró ekki af, og hann hentist út í hylinn á kolsvarta
kaf.
Kvenfólkið veinaði upp. En Þumbi klóraði í bakkann
og skreið upp úr. Hann fnæsti út úr sér vatninu og
glamraði tönnunum af hrolli. Úlpan og hólkvíðar buxna-
skálmarnar vöfðust fast að honum, svo að honum varð
erfitt að standa upp.