Eimreiðin - 01.10.1919, Qupperneq 16

208
KITLUR
(EIMREIÐIN
Einhver vorkunnsemi kom að mér og óbeit á þessum
grálega leik. Og eins og til að gera gott úr þessu öllu
saman, steypti eg mér út í bylinn. Eg var vanari vatninu
en Tumbi.
Hatturinn hans var að sökkva úti á miðjum hyl. Eg
náði í hann og kastaði honum upp á bakkann. Mér varð
sundið erfitt í fötunum, en eg hélt mér uppi og velti mér
í tárhreinu, svalandi vatninu.
Bóndi og stúlkurnar stóðu á bakkanum í einhverju
ráðaleysi. En nú var eins og fargi væri af þeim létt, og
þau horfðu á sundtökin eins og eitthvert furðuverk. En
Tumbi var farinn að slá, eins og ekkert hefði í skorist.
Vatnið gusaðist úr fötunum hans við hvert högg. — —
Sambúð okkar Tumba breyttist lítið eitt við þetta. Hann
hafði sjaldan yrt á mig áður, en gerði það aldrei eftir
þetta. Ef hann komst ekki hjá að gera mér eitthvað skilj-
anlegt um vinnuna, þá forðaðist hann að beina orðum
sínum beint til mín, heldur var það eins og hann talaði
út í loftið, eða við sátuna, sem hann var að binda.
En hatturinn hans lá þarna á árbakkanum alt sumarið.
Tumbi leit ekki við honum, og gekk berhöfðaður langa
hríð, hverju sem viðraði, og létu allir sem þeir vissu
þetta ekki.
Eg svaf i litlu herbergi í frambænum, og sneri glugg-
inn fram á hlaðið. Það var venja mín, að ég klæddi mig
í seinna lagi á sunnudögum, og var mér þá fært kaffi í
rúmið. Lína hafði að jafnaði fært mér kaffið, og stóð yfir
mér meðan eg drakk þaið, eins og hún væri að vatna
kálfi, fanst mér þá. En eg setti ósjálfrátt upp einhvern
yfirlætisbrag, og gegndi henni sem fæstu. Hún gerði sér alt
til dvalar, en fór hjá sér, eins og hún væri hrædd um að
vera mér til ama. Venjulegast var kallað á hana innan
úr bænum, og þá hljóp hún án þess að taka bakkann
með sér.
Alt í einu brá svo við, að húsfreyja tók sjálf að færa
mér kaffið; það var fyrsta sunnudaginn, sem Tumbi gekk
berhöfðaður. —