Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 14

JOLABLAÐ VISIS
Þegar messu var lokið, og
við gengum frá kirkju, vildi
fóstri minn skreppa út fyrir
Kvíabólslækinn, út í Kelaskúr-
ana, sem svo vóru kallaðir eft-
ir eiganda sínum. Þar bjó ein-
setukarl, Þorkell að nafni. Hann
var Færeyingur. Hann hafði
byggt þessa skúra til þess að
leigja þá Færeyingum á súmr-
um, þegar þeir gerðu út frá
Norðfirði, eða þá Sunnlending-
um, þegar þeir gerðu þar út
árabáta, sem stundum kom fyr-
ir. Fyrir mitt minni hafði Keli
gamli búið í þessum skúrum.
Hann var jafnan glaður í bragði,
fróður og ræðinn. Margir höfðu
gaman af að heimsækja gamla
manninn og skeggræða við
hann um heima og geima.
Ég minnist þess, hversu Kela
gamla var mjög í nöp við presta.
Sérstaklega var honum lítið um
sóknarprestinn, fannst mér. Ein-
hvern veginn hafði ég hugboð
um, að ástæðurnar fyrir þessari
óvild væru viðskiptalegs eðlis.
Þorkell Færeyingur mun hafa
selt presti „Vorðarann11 sinn,
þegar prestur stundaði fiskkaup,
var fiskkaupmaður á Neseyr-
inni. Og líklega hefur Kela
gamla þá þótt presturinn helzt
til mannlegur í þeim viðskipt-
um.
Fyrst ræddu þeir fóstri minn
og Keli um útgerð og afla, dag-
legt líf í kauptúninu, hið vænt-
anlega starfsfólk af Suðurlandi
og svo auðvitað veðráttuna, sem
er hið þjóðlega og sjálfsagða
umræðuefni, þar sem kunningj-
ar hittast. Síðast barst svo tal
þeirra að messsunni um daginn
og kirkjusókninni. Keli gamli
bað fóstra minn að tjá sér eitt-
hvað úr stólræðunni þennan
dag. Jú, það, gat hann gert
með ánægju, því að hann hafði
mikinn áhuga á andlegum mál-
um, hugsaði um þau, vó þau og
mat og dró svo sínar ályktanir.
Prestur hafði flutt mjög at-
hyglisverða ræðu, taldi fóstri
minn. Hann hafði m. a. áminnt
sóknarbörn sín um heiðarleik
í orðum og athöfnum. Heimur-
inn fór æ versnandi, hafði hann
sagt, enda var prestur sjálfur
nú nokkuð við aldur. Allt við-
skiptalíf, sagði hann, yrði stöð-
ugt sorugra og sífellt meir lævi
blandið. Til dæmis um það
kvaðst prestur hafa lánað
manni nokkrum þar í kauptún-
inu eitt hundrað krónur fyrir
nokkrum árum, og ógreiddar
væru þær enn, þrátt fyrir marg-
ar innheimtuatlögur af prests-
ins hálfu.
Þegar hér var komið frásögn
fóstra míns, er mér Keli gamli
sérstaklega minnisstæður.Þarna
sat hann snöggklæddur á rúm-
inu sínu ofan á brekáninu, sem
breitt hafði verið yfir það.
Hann hafði auðsjáalega legið
uppi í því um daginn, ef til vill
fengið sér þar miðdegislúr, með-
an á messu stóð. — Feitlaginn
var hann nokkuð og grár fyrir
hærum. Ennið hátt, enda hár-
laust orðið upp á skalla. Nefið
stórt og granastæðið vítt. Munn-
tóbakstaumar leyndust ekki í
gráum hökuskeggshýungnum.
—Nú hló hann verulegan karla-
hlátur með galopinn munninn,
svo að við blöstu skörð og
skældar tóbakstennur. Skegg-
hýjungurinn á hökunni fannst
mér hlægja með, þar sem hárin
teygðu sig út í tilyeruna, þeg-
ar karlinn lyfti höku við hlát-
urinn. „Og forbannaður lúsa-
^Álei Iduet'zlt
Þórodds E.
Jónssonar
fanginn af henni ekki eldri en
ég var?
Þetta var þá erindið mitt í
kirkjuna. En þaö sagði ég ekki
fóstra mínum, ekki einu sinni
honum, sem var þó bezti mað-
urinn, sem ég þekkti á jarðríki
og unni sem góðum föður.
Ræða prestsins hefur sjálf-
sagt verið hugðnæm og góð.
Það vissi ég ekki, því ég heyrði
hana ekki. Var annars hugar.
En nokkrum árum síðar skildi
ég það og vissi, að hann flutti
söfnuði sínum góðar kjarnaræð-
ur. Þá hafði hann fermt mig.
Seinna gifti hann mig líka.
Þetta er Oddur Seigurgeirsson,
venjulegast kallaður Oddur
sterki, eða Oddur af Skaganum,
frægur í sögu og ljóði. Myndin
er tekin af Oddi á duggara-
bandsárum hans. Hér hampar
Oddur flösku og pontu, enda
kunni hann skil á livoru
tveggja.
í þessum Kelaskúr bjuggu þeir Stjáni blái, Sæmundur sífulli
og Oddur af Skaganum með bústýru sinni, Laugu lausgirtu.
Munið
að ávallt er mest
og bezt úrvalið
kroppurinn,“ sagði hann, „tað
er ek, tað er ek. Tað er ek hann
meinar, forbannaður." Svo
sagði hann okkur frá því, að
prestur hefði lánað honum 100
krónur fyrir þrem árum. Sök-
um kergju og meðfæddrar
kerskni hafði karl haft ánægju
af að draga prest á greiðslunni,
þrjózkazt við að greiða skuld-
ina. Nú kvaðst hann með á-
nægju skyldi gera það næsta
dag, fyrst prestur hefði tekið
það ráð að innheimta skuldina
af sjálfum stólnum.
Þá heyrðist skipspíp. „Bot-
nía“ var komin með Sunnlend-
ingana. Það var uppi fótur og
fit í kauptúninu. Skipið hafði
komið fyrr en ætlað var. Allur
fréttaflutningur ónákvæmur og
háður þessu „hér um bil“.
Við fóstri minn biðum ekki
boðanna. Heim þurftum við til
þess að skipta um föt. Enginn
þvældist í kirkjuklæðum í ára-
bát út að skipi og um það, því
að engin var hafskipabryggjan
í kauptúninu.
Frh. á bls. 25.
Hafnarstræíi 15. — Reykjavík.
Sími 1-1747. — Símnefni: Þóroddur.
Kaupir
ætíð
hæsta
verði:
Skreið
Gærur
Húðir
Kálfskinn
Selskinn
Æðardún
Grásleppuivroof