Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 16

16
JÓLABLAÐ VÍSIS
eftir að bandaríska bakkanum,
iíom óvænt fyrir óttalegt atvik.
Það var ekki á vitorði allra, er
þarna voru, að hann ætlaði sér
að stökkva þrjú stökk á „stult-
unum“, er voru rúmlega metra
háar. Fyrsta sinn, sem hann
reyndi stökkið, festist gaffal-
lagaður fótur annarrar „stult-
unnar“ við strenginn, svo að
hann' hrasaði. Áhorfendumir
tóku andköf og héldu að Blond-
ín væri að detta. En hann lenti
klofvega á strengnum og lét sem
ekkert væri.
„Guði sé lof, að þetta er af-
staðið,“ varð prinsinum að
orði; hann hafði horft á sýning
una gegnum sjónauka. Eftir að
hann kom aftur til gistihúss
síns, sendi hann Blondín mynd
ariega peningaávísun.
Eftir þessa stórkostlegu fim-
leikasýningu, var Blondín ráð-
inn til að sýna í Kristalshöll-
inni í London. — Fyrir tólf sýn-
ingar var honum heitið 1200
ster ] ingspundum.
Hann kom til Englands
snemma sumars 1861 og var
tekið á móti honum með „pomp
og prakt“. Kaupmenn flýttu sér
að koma á markaðinn Blondíns
hálsbindum, Blondíns höttum,
Blondíns frökkum, Blondíns
vindlum, ilmvötnum og nærföt-
um. Og leikfangakaupmaður í
Birmingham bjó til og seldi
litlar eftirlíkingar af Blondín,
sem gátu gengið á silkisnúru,
er þanin var þvert yfir her-
bergi. , _ _
Charles Dickens meðal
áhorfenda.
í Kristalshöllinni var sti'eng-
urinn festur 50—60 metra yíir
gólfinu uppi undir miðhvoli'-
þakinu. Þetta var sami streng-1 andi °S >’ pokahjúpnum, eins og
urinn, sem Blondín hafði látið okkert væri.
gera fyrir Niagara-sýningar j
sínar. Hann var búinn til úr tekur svo af sér pokann.
átálvír, sem vafinn var með sex- Áhorfendur voru sem steini
þæt.tum manila-kaðli. Lengd lostnir og ætluðu naumast að
fet^engsins var um 120 metrar trúa sínum eigin augum. Það
trúðar nota til þess að vekja að-
dáun áhorfenda, gekk hann
hiklaust út á strenginn og stóð
síðan kyrr á öðrum fæti á víxl,
hreyfingarlaus eins og mynda-
stytta.
Strengurinn, sem hann leik-
ur listir sínar á, er um 4 metr-
um lægri um miðju en til end-
anna. Þetta virðist ekki gera
honum neitt til, og til að sýna
hve hann sé „heima hjá sér“
þarna, setur hann jafnvægis-
stöngina á strenginn og stendur
á höfði á honum, leggst svo und-
ir eins flatur, stendur á fætur
og stekkur heljarstökk aftur á
bak. Að þessum fimleikum end-
uðum, tekuf hann upp jafnvæg-
isstöngina og hleypur í spretti,
næstum eins hart og maður á
sléttum velli, yfir að. hinum
endanum á strengnum.
Næst gekk hann aftur á bak,
stóð aftur á höfðinu og lagðist
á bakið, stökk aftur á fætur og
hljóp eftir línunni, svo óþving-
að og fimlega, að áhorfendur
urðu frá sér numdir af hrifn-
ingu.
Næst var það, að hann lét
binda fyrir augu sér og síðan
var nýjum og traustum striga-
poka með götum á hliðunum
fyrir handleggina steypt yfir
höfuð hans og herðar. Þannig
búinn hætti hann sér enn út á
strenginn; í þetta sinn lézt hann
vera óviss og hikar.di og skjálf-
andí á beinunum, svo að spenn-
ingur áhorfenda komst á hæsta
stig. Þrisvar sinnum lézt hann
vera að falli kominn og skalf og
riðaði, svo að allir voru með
öndina í hálsinum. Svo tók hann
allt í einu sprett og hljóp eftir
línunni ,stóð á höfði og lék all-
ár hinar fyrri listir sínar blind-
uðu að fremja sjálfsmorð. Einn
skrifaði Blondín og sagðist vilja
greiða honum 100 pund, ef hann
fæxú með konu sína yfir — og
500, ef hann gæti komið því
svo fyrir, að hún dytti niður á
miðri leið.“
En þegar Blondín ók fimm
ára garnalli dóttur sinni, Adele,
eítir strengnum mætti það víða
andmælum, — Meira en fimm-
tíu árum seinna, þegar Adele
var orðin gömul kona og lifði
hjá systur sinni 1 Streatham,
var hún vön að segja frá þessu
á þann hátt, að „þegar ég var
komin hálfa leið, var ég vön að
kasta litlum knippum af í’auð-
um, hvítum og bláum blómum
mður yfir mannfjöldann með
boi’ðum, sem nafnið mitt stóð
á “
Slysni eða auglýsingabrella?
Liðlangt sumarið var aðsókn-
in að Kristalshöllinni jafnmik-
il. Aldrei hafði nokkur sýning
vei'ið sótt svo vel. Ung kona,
frú Júlía Keating að nafni,
reyndi að drekkja sér í Reg-
ents-skurðinum af því, eftir því
sem hún sagði ferjumanninum,
sem bjargaði henni með þyi að
ki'ækja í föt hennar, að maður-
inn hennar hafði afsagt að taka
hana með sér á sýningu hjá
Blondín.
í þrjú ár var sýning Blondíns
aðal-númerið á sýningai’skrá
Kristalshallai'innar, að sumri
til og jólasýningum.
Einu sinni var Blondín hætt
kominn. Það var þegar aðstoð-
armaður hans rak sig á hann, er
hann var að setja hjólbörurnar
á strenginn, og hann var næri'i
búinn að missa jafnvægið. —
Blondín rann til og skelfingar-
kliður fór um mannfjöldann og
leið yfir nokkrar konur. En á
síðasta augnabliki tókst Blondín
að krækja fótunum urri sti-eng-
inn og hanga þannig með höf-
uðio niður á við. Á næsta augna-
bliki rétti lxann sig við. Seinna
var sagt, að bessi „slysni“ hefði
aðeins verið auglýsingabragð.
Ef til vill hefur svo vei'ið,
en ekki er hægt að segja hið
sama um það. er hann var að
sýna í dýragarðinum í Liver-
pool. Hann var með ljónshvolp
í hjólbörunum í það sinn. —
Strengurinn rann til og har.n
var rétt búinn að missa hjól-
börurnar, en einhvern veginn
tókst. honum að hafa hemil á
þeim; hann gekk síðan aftur
á bak og endurtók sýningar-
ati’iðið og allt fór vel.
Á þessu fyrsta sýningartírría-
bili sýndi Blondín 26 sinnum í
Kristalshöllinni, auk þess sem
hann kom fram fimmtíu til
sextíu sinnum á öðrum stöð-
um. Áætlað var, að meira en
hálf önnur milljón áhorfenda
hefðu horft á hann, og greitt í
aðgangseyri um 50 þús. sterl-
ingspund.
Eftir að Blondín hafði sýnt
nokkur ár í Englandi, fór hann
í sýningai’ferðir víða um heim,
þar á meðal sýndi hann á sýn-
ingunni í París 1867 og fór
meðal annars til Ástralíu.
Þegar hann var á leiðinni til
Ástralíu með póstskipinu
,,Poonah“ 1874, kom fyrir hann
atvik, sem ef til vill reyndi
hvað mest á hæfileika hans og
stillingu. Það hafði verið skor-
að á hann að ganga á kaðli, er
lá milli aftursiglunnar og stór-
siglunnar, og hann var á
leiðinni yfir í um 20 metra hæð
yfir þilfarinu þegar skipið fór
að velta á undiröldunni. Blond-
ín var ákaflega sjóveikur, og
það liðu tveir klukkutímar áð-
ur en hann komst aftur niður
á þilfarið.
Árið 1876 hætti hann sýn-
ingum og settist að í húsi nærri
Regents Park í London. Haim
lagði fé sitt í vínframleiðslu-
fyrirtæki, sem varð gjaldþrota,
og um sjötugsaldur neyddist
hann til að taka upp aftur fyrri
iðju sína — þótt hann væri þá
hálfblindui’ og liði af sykur-
sýki.
Síðasta heimili hans var í
Niagarahúsi í Little Ealing. Þar
fékkst hann við hundauppeldi
og hænsnai’ækt og dundaði við
smíðar, milli þess sem hann hélt
sýningar öðru hverju.
Hann sýndi síðast í Dublin
veturinn 1896, og dó í Ealing í
febrúar 1897.
Að útliti til var Blondín lít-
ill en hraustlegur. Hann reykti
ekki og drakk mjög lítið. Hánn
hafði stáltaugar og aldrei ]ét
hann sér bregða, st.erkur vai'
hann ágætlega og’ líkami hans
mjúkur og sveigjanlegur. Þeg-
ar hann gekk á streng, horfði
hann 6—7 metra beint fram
undan sér og raulaði eða blístr-
aði eitthvert fjörugt lag á með-
an hann gekk. Það, hve allt
gekk vel og slysalaust fyrir hon-
um í hinu hættulega .starfi,
taldi hann mest að þakka for-
sjálni og vandlegum undirbún-
ingi. „Það er af því að ég geri
hlutina sjjálfur, að engin óhöpp
henda mig. Ég veit, að allt er
í lagi og örugglega frá öllu
gengið.“
milli uppihalda.
Stórir skarar greiddu 2 shill-
var beinlínis ógurlegt að horfa
á, þegar hann fór að fara úr
inga og 6 pens hver fyrir að pokanum og taka af sér augn
sjá „Hetju Niagarafossanna“
hætta lífi sínu. „Fyrir okkur
öllum vakir aðeins eitt,“ skrif-
aði Charles Dickens, „að horfa
bindið. Hann settist á streng-
inn eins kæruleysislega og hann
væi'i að setjast í hægindastól,
hélt jafnvægisstönginni milli
a mann ganga (eða kannske hnjánna og fór að tosa pokan-
detta) á sti'eng hundrað fet um fram yfir höfuðið með
uppi í loftinu. Ef til vill slengj- rykkjum og skrikkjum; þegar
um við í okkur bakkelsi, rífum í honum hafði loks tekizt það,
okkur kjúklinga eða hámum i kastaði hann honum niður.
okkur hauga af smurðu bi'auði,
en einn er samt ásetningur okk-
ar alli'a — biskupa, rithöfunda,
lögfi'æðinga, spjátrunga — að
hoi'fa á línudansara hætta lífi
sínu fyrir hundi'að pund um
hálftímann.
Næst leysti hann hnútana á
bindinu og notaði til þess báð-
ar hendur, sitjandi rólegur á
strengnum og sveiflandi fótun-
um. Síðgn kastaði hann frá sér
bindinu, stóð upp, tók heljar-
stökk og hljóp síðan, við dynj-
Aðsóknin er svo mikil, að. andi fagnaðai'læti áhoi’fenda,
járnbi’autarstöðin er yfirfull og' að enda strengsins og hneigði
hin fyrirferðarmiklu pils kven-J sig og kvaddi."
fólksins troðfy]la gangana að
aðgöngumiðasölunum. Heiðar-
legir iðnaðai'menn troðast gegn-
um þvöguna með krakkana sína
af svo miklum ákafa, að það er
eins og þeir séu hræddir um
að Blondín detti áður en þeir
komist í sæti sín..“
Svona er frá þessu sagt í „II-
lustrated Times“ 8. júní 1861:
„Klukkan 4 birtist Blondín
við annan enda sti'engsins og
var tekið af miklum fögnuði.
Hann var í búningi Indxána-
höfðingja, sama búningnum og
hann hafði verið í er hánn helt
sýninguna fyrir prinsinn af
Wales. Án nokkurs. þess hiks
<i§a látaláta, se.m ...minpiháttar
A seinni sýningum bar
Blondín mann á bakinu, ók far-
þegum (þar á meðal konu
sinni) á hjólbörum og reið sér-
staklega gerðu reiðhjóli. En sú
sýning, er vakti mesta hrifn-
ingu, var þegar hann bjó sig
sem matreiðslumann, með hvíta
húfu og svuntu, ýtandi á und-
an sér borði, stól, steikarpönnu,
diskum og glösum með birgðum
af egg/jum, mjólk og hveiti. Á
miðjum strengnum steikti hann
sér svo eggjaköku á olíuofni.
Þegar það barst út, að hann
vrldi bórga þeim 100 p.und, er
vildu sitja í hjólbörunum,
barst hónum fjöldi uurisókna —
þar á meðal frá ýmsum, er ætl-
Treystið á BP hvar sem er
7* Þjónusta
* við
allra
*'