Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 18

18
JÓLÁB I.AS VÍSIS
áuga á stóran björn, sem læð-
ist aftan að honum. Hann fór
hratt yfir, þýtur áfram saman-
hokinn. Eg hrópa eins hátt og
ég get, en vindurinn feykir
hljóðinu burtu og Knoph er
. með hettuna yfir eyrunum. —
Hann heyrir ekkert.
Bjarndýrið eykur hraðann og
hendíst áfram. Knoph verður
einskis var. Eg verð frávita af
angist, slengi byssunni að vang-
anum, miða ef til vill eitt augna-
blik, og hleypi af.
Bjarndýrið rekur upp öskur,
og Gunnar rýkur upp og þreif-
ar eftir byssunni. En hún liggur
upp við íshröngl dálítið frá hon-
um, og hann nær henni ekki.
Rétt á bak við hann, um hálf-
an metra frá honum, liggur
björninn og brýst um í dauða-
teygjunum, blóðið spýtist út úr
sárinu í þykkri heitri gusu.
Einkennilegt er, hve rólegur
maður getur verið, þegar hætta
steðjar að. — En eftir á kom
hræðslan. Eg skalf eins og lauf
í vindi.
„Sá var ósvífinn,11 gat ég
stamað út úr mér.
„Sá ósvífnasti, sem ég hef
haft að bakimér,“ svaraði hann.
★ x
Aldrei hef ég séð jafnmikið
áf bjarndýrum, hvorki fyrr né
síðar. Við gátum aðeins fellt lít-
ið brot af því, sem við sáum,
en okkur fannst ganga vel, þeg-
ar við drápum 54 dýi' í fébrúar-
mánuði. Við gátum ekki flutt
þau öll heim, og urðum að grafa
mörg í fönn^ þar sem þau
mundu geymast óskemmd þar
til veiðitíminn væri á enda.
Kofann fennti í kaf, storm-
Gegnfreðnir ísbirnir, sem beðið er eftir að þiðni. Veturinn 1937 á Hálfmánaeyju var harður,
en nóg var af bjarndýrum, og þá var sejt met í bjarnaveiðum, 115 stykki.
arnir þutu um okkur. Við urð-
um að grafa okkur út og upp
úr kofanum, en það gerði ekk-
ert til, því heitara varð inni.
Það tók okkur bara lengri tíma
að komast út, ef okkur lá á,
eins og einu sinni, þegar við
heyrðum hundana skyndilega
taka til að gelta. Það mátti ekki
tæpara standa, að ég gæti skot-
ið bjarndýr, sem einmitt ætl-
aði að fara að gæða sér á
hundakjöti.
★
Hér er náttúran miskunnar-
laus, og mörg bjarndýrin drep-
ast úr sulti, eða af slysförum,
— klemmast milli jaka, eða
hrapa niður í sprungur.
En mörg þeirra geta orðið
furðugömul. Einu sinni sá ég ís-
björn, sem hagaði sér svo ein-
kennilega, þegar hann var að
éta, að ég beið og horfði á að-
farirnar. Hann gerði margar at-
rennur til að rífa í sig ætið, en
hitti ekki á það. Hann rak haus-
inn hvað eftir annað í ísþúfur,
og fyrst hélt ég, að hann væri
vitlaus. Skyndilega rann upp
fyrir mér ljós: Björninn var
blindur, og líklega var hann
orðinn tannlaus, því svo ein-
kennilegar voru aðfarirnar, þeg-
ar hann loks fann ætið.
Eg drap hann. Og vissulega:
Ekki til tönn í kjaftinum. Ekki
ein. Augun 'virtust mér vera
starblind. Þetta var stór og mik-
ill björn, en alveg grindhor-
aður.
★
Marzmánuður varð erfiður í
þetta sinn. Þá var blindhríð í
tuttugu daga, pg í fjórtán daga
samfleytt komumst við ekki út
fyrir hússins dyr. Það var úti-
lokað að komast út fyrir, og
rétt svo að við gátum hent mat
í hundana. Eg hef aldrei vitað
annað eins.
Þegar við svo loks komumst
út, lágu dauð bjarndýr hingað
og þangað í gildrunum. Aðrar
gildrur voru brotnar og týndar.
Þau höfðu ekki litið við agn-
inu, því nógan mat var að fá í
snjónum.
Það var erfitt að hanga inni
þessa daga. Við gerðum þá það,
sem við höfðum lengi hugsað
okkur: Saumuðum múla á
hundana, því þeir slógust og
bitu hver annan, hvenær sem
færi gafst. Við hlógum dátt, þeg-
ar við höfðum sett á þá múl-
ana. Þeir ruku hver á annan
eins og rakettur. En þeir urðu
svo hissa á því, að þeir gátu
ekki opnað kjaftinn, að þeir
stóðu hver framan í öðrum og
urruðu. Þeir nudduðu hausinn
með loppunum, veltu sér og
urruðu og skildu hvorki upp né
niður. Það var furðuleg sýning.
★
ísinn brakaði og brast, jakar
skullu saman, þrumur og eld-
ingar þutu um loftin yfir isn-
um. Undiraldan vaggaði ísbreið-
unni upp og niður og veröldin
öll veltist og brast. Fjöll fund-
ust, fjöll fórust, hafið kom í
ljós og sjórinn þeyttist himin-
hátt.
★
Lítill, hungraður húnn kem-,
ur skokkandi til okkar í kofan-
um dag nokkurn í apríl. Hann
var svo fullur trúnaðartrausts,
að okkur hlýnaði um hjartaræt-
ur. Hann kom og bað um mat.
Og mat fékk hann, okkar síð-
ustu mjólkurdósir, og sáum
ekki eftir þeim í hann. Litið
og varnarlaust grey, sem unun
vra að hafa hjá sér. Hann fékk
sitt eigið fleti, og þar hélt hann
til eins og velupppalinn krói.
Það var um þetta leyti, sem
við fengum 100. bjöi’ninn. Ætl-
unin var að fá sér sjúss í tilefni
af því, en það var ekki dropi
til í húsinu. Ekki einu sinni á
afmælisdaginn min í marz —
því var nú fjandans ver. Það
var nefnilega merkisafmæli.
Það var í fimmtánda sinn, sem
ég hafði þar vetursetu og ég
hafði að auki verið tíu sumur
á íshafinu, eða samtals tuttugu
og fimm. Þetta hefði maður átt
Frh. á bls. 24.
XYLDIV DG PEHLDN
SDKKAH
☆ Þar sem i
☆ ei* mest
☆ gerið þér
☆ beit kau|»
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
*
Islenzk-Erlenda verzlunarfélagið h.f.
Garðasftræii 2 Símar 15333 1108