Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 37

JÓLABLA'Ð VÍSIS
37
• •
/ m r / •
a i\upt —
Framh. af 24. síðu.
að verða Jóhanni bónda og
hreppstjóra óskiljanlegt á þess-
um degi, enda hristi hann höf-
uðið.
En hvort sem tilveran var að
verða eitthvað skritin eða ekki.
þá var það staðreynd, að áður
en hálftími var liðinn var
Nonni lagður af stað til að
sækja Móhyrnu gömlu. Hann
bar sig mjög fyrirmannlega á
Blesa gamla, þar sem hann reið
hnarreistur niður traðirnar.
Eg stóð á hlaðinu og horfði á
eftir Nonna og imyndaði mér
hann sem frækinn riddara i
ævintýrunum, sem barizt hefði
við ægilega dreka og allskonar
óvætti og tröll, og kom nú
heim með gull og gimsteina og
héldi þegar á fund sinnar heitt-
elskuðu festarmeyjar, sem beð-
ið hefði milli vopar og ótta í
fjölda mörg ár, í einhverri af-
arstórri höll einhvers staðar
langt, langt inni í blámóðu
fjarlægra fjalla.
Svo hætti ég að horfa á eftir
Nonna og ranglaði eitthvað upp j
fyrir bæinn, því ég vissi ekki
hvað ég átti af mér að gera. Nú j
var ekki lengur neinn ævin-
týraljómi í huga mér yfir ferða-
lagi Nonna að sækja rolluna.
Eg fór að hugleiða það. að ef
t.il vill væri ekki svo bölvað,
svona í aðra röndina, að vera
stelpa, ef einhver strákur væri
svo vitlaus að vera skotinn i
manni og gæfi manni nóg af j
súkkulaði.
0—Ö
Um það leyti kvöldsins. sem
ég kom með kvíærnar og byrj-
að var að mjólka á stöðlinum,
sást til Nonna. Hann rak Mó-
hyrnu á undan sér í loftköst-
um, lofaði henni aldeilis að
spretta úr spori. Þegar hún
kom á stöðulinn blés hún eins
og smiðjubelgur, svo hún varð
að láta sér nægja að jarma með
hvíldum.
— Jæja, þarna er þá rollu-
skjátan komin aftur, sagði
Nonni afundinn.
— Skelfing er að sjá hvern-
ig þú hefur útjaskað blessaðri
skepnunni. sagði Sjana gamla
mjaltakerling, um leið og hún
rétti úr bakinu í kvíunum og
stundi vegna bölvaðrar gigtar-
innar.
— Eg' held hún hafi þá gott
af því. Það getur verið að mað-
ur þurfi þá ekki að eyða fri-
tímanum sínum næsta sunnu-
dag að eltast við hana.
Eg brosti til Nonna og sagði:
— Hæ, Nonni.
En Nonni leit ekki við mér,
frekar en ég væri ekki til, virti
mig ekki svars eða hann Kát,
smalahundinn okkar, sem rak
nú upp bofs, í fagnaði sínum
yfir að sjá vin sinn aftur. og
dinglaði rófunni af miklum á-
kafa.
Nonni sló í Blesa gamla og
reið heim traðirnar, án þess að
Hta til hægri né vinstri.
Eg stóð eftir undrandi og
horfði á eftir Nonna. Eg vissi
sannarlega ekki hvað ég átti að
hugsa.
Um kvöldmatinn, er allir
sátu við matborðið í eldhúsinu
fór Jóhann að spyrja Nonna
írétta. Hann varð að toga hvert
orð út úr honum, og á því var
ekkert að græða. Þetta var ó-
vanalegt um Nonna. því vana-
lega kjaftaði á honum hver
tuska. Að lokum virtist Jóhann
missa alla þolinmæði og spurði
blátt áfram:
— Hvað er þetta, drengur,
hefurðu misst málið? Hver
andskotinn hefur hlaupið í
þig? Hefur eitthvað komið fyr-
ir þig, eða ertu lasinn?
— Nei, sagði Nonni, svo
varla heyrðist og starði ofan í
diskinn sinn. Maturinn hans
var ósnertur á diskinum fyrir
framan hann. Svo stóð Nonni
þunglamalega á fætur, án þess
að líta á nokkurn mann, og
gekk steinþegjandi út úr eld-
húsinu.
-— Hvaða bölvaður dintur
hefur nú hlaupið í strákinn,
sagði Jóhann, svo hnussaði
hann bara, og hélt áfram að
spæna upp í sig hræringnum,
með stórum ropum annað slag-
ið á milli spónanna.
Svo var ekki meira talað
um þetta^
0—0
Þegar ég var búinn að mat-
ast, fór ég út á hlað að skima
eftir Nonna, en sá hann hvergi. ,
Eg gekk inn í baðstofu, en hann
var þar ekki heldur. Eg henti
mér bara upp í bólið mitt dauð-
leiður í skapi. Mikið helvíti
ætlaði þetta annars að verða!
leiðinlegur sunnudagur. Eg
spennti greipar fyrir aftan
hnakka og fór *ð hugleiða um- j
skiptin á Nonna eftir að hann
kom heim; hversu undarleg!
framkoma hans var og hvernig i
á því gæti staðið, að hann hafði i
ekkert talað við mig, og látið j
sem hann sæi mig ekki. Ekki i
hafði ég þó gert neitt á hluta j
hans eða gert honum rangt til
svo ég vissi. Eg hafði ekki brot- j
ið agnarögn af súkkulaðinu, i
sem hann ætlaði að gefa henni!
Snjólaugu á Árbakka. Því lét j
hann þá svona? Þegar ég var j
orðinn leiður á að liggja þarna, j
likt og karar-kerling stóð ég
upp. Eg varð að finna Nonna j
og fá úr því skorið, af hverju
I hann var rekinn svona upp úr
hrúshorn.
Eg gekk í kringum allan bæ-
j inn, inn í hlöðuna. skemmuna,
smiðjuna, fjárhúsin. hesthúsin.
jafnvel inn i mókofann, en
hvergi var Nonni. Loks gekk
ég inn í kirkjuna, upp á loft og
alla leið upp í klukkuturninn
og ekki var Nonni þar heldur.
Síðan gekk ég inn í kirkjugarð-
inn, og skimaði þar um allt,
leit af hverju leiði á hvern leg-
stein. Og allt í einu heyrði ég
j lágan ekka. Eg gekk á hljóðið.
i Bak við einn legsteininn sá' ég
: í bakið á Nonna. Þarna lá hann
á grúfu og grét hljóðlega niður
í grasið á leiðinu.
Á þessu átti ég sízt von af
Nonna. Eg varð eitthvað syo
undarlegur um mig allan. Eg
starði steinþegjandi á hann og
varð dapur innvortis og sjálfur
næstum farinn að vatna mús-
um.
Eg hneig eins og hrúgald ó-
sjálfrátt niður á næsta leiði. Eg
sat þarna langa stund þögull
og ringlaður — og vissi engin
ráð. Viðutan fór ég að lesa letr-
ið á legsteininum:
Hér hvílir
unglingspilturinn
INGVAR KETILSSON
frá Dalsseli
er féll fyrir voðaskoti.
F. 8. maí 1898. D. 24. okt. 1916.
Friður sé með sál hans.
Eg las letrið á legsteininum
aftur og aftur þar til stafirnir
dönsuðu fyrir augunum á mér.
Loks herti ég mig upp, lagði
hendurnar varlega á öxlina á
Nonna og sagði lágt með titr-
j andi röddu:
— Af hverju liður þér svona
: voða illa, Nonni minn?
Það leið heil mínúta og
Nonni hreyfði sig ekki. Að lok-
j um sagði hann með ekkafullri,
óskýrri röddu:
— Það er allt búið fyrir mér!
Allt búið! Lífið er mér einskis-
virði úr þessu!
— Því segirðu annað eins og
þetta? sagði ég, eins einlægur
og samúðarfullur og mér var
framast unnt.
Nú reisti Nonni upp höfuðið,
slengdi sér afturábak upp að
steininum og horfði tómlátur
fram fyrir sig. Á samri stundu
romsaði hann öllu út úr sér,
líkt og hann skrúfaði frá krana:
— .... Hún var ekki heima
.....Hafði skroppið suður að
Grund til að hitta vinstúlku
sína, fermingarsystur sína,
sagði mamma hennar .... En
ég veit að það er helber ósann-
indi.......Það er hann Gunn-
ar á Grund. Eg' man svo sem
hvernig hann lét utan í henni
á ballinu í vor......Eg veit
hann tælir hana frá mér......
Þessi helvítis fressnaggur, sem
er á eftir hverri stelpu í sveit-
inni ...... Eg gæti drepið
hann! ...... Já, molað á hon-
um hausinn........
Eg horfði höggdofa á Nonna.
Svona æstan hafði ég aldrei
séð hann fyrr, þó hann ætti
vanda til að verða ofurlitið
ofsafenginn, ef hann varð fyrir
einhverjum geðshræringum.
Eg veit ekki hvernig það var,
en ég var búinn að segja það
áður en ég vissi af:
— Þú hefur þá aldrei gefið
henni Snjólaugu súkkulaðið?
— Ha, — súkkulaðið? —
Hann þuklaði í vasa sinn, dró
upp súkkulaðispakkann, allani
saman kraminn og henti hon-
um yfir til mín. — Þú mátt
eiga það fyrir mér.
Eg reif bréfið utan af súkku-
laðinu. Það var volgt, lint og
limkennt og varla hægt að
brjóta það. Eg stakk samt bita
upp í mig og fór að maula það„
Nonni var fallinn í eitthvert
mók. Hann studdi olnbogunum
á hné sér, hélt höndunum um
höfuðið og stundi sáran, en
hann var hættur að vola. Allt í
einu virtust tilfinningarnar
ætla að yfirbuga. hann á ný —•
aftur kom orðflaumurinn í gus-
um:
— .... Æ, þú veizt ekkii
hvað það er að vera ástfanginn,
Mummi .... að vera alveg viti
sínu fjær af ást . !.. að geta
varla lifað .... Eg mundi glað-
ur deyja fyrir hana Snjólaugu
á Árbakka .... svo ætlar hún
að láta þennan djöful. .. .fleka
sig .... tæla sig . . frá mér
.... sem elska hana of öllu
hjarta .... Nei, ég get ekki
lifað eftir það .... Eftir það er
lífið einskisvert .... Hvað er
þá hægt að gera? .... Ekk-
ert .... Ekkert .... nema að
drepa sig .... vera ekkert að
Framh. á 39. síðu.
i
I
i
t
i
I
U
t
\

Haíin er framleiðsla
VARMA
einangrunarplötur
eru framleidílar í
eftirtöldum þykktum:
1 r.m.
1“
iy2“
T
zy2“
T
4“
ARMA PLAST
einangrunarplötum gegn hita, kulda og hljóði.
R e y k j a v í k
t SÖLUUMBOÐ:
| Þ. ÞorgrímsstÞn d €o.
1 Rorgartúni 7. — Sími 2-22-35 (2 Iínur).
\