Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 24

24
JÓLABLA.9- YlSIS
fyrirmannlega, svo sem hrepp-
stjóra sæmdi,
\ Gísli bóndi var maður um
sextugt, lágur vexti én þéttur
á velli, iðaði allur af einskonar
óþolinmæði og virtist ómögu-
lega geta staðið kyrr í sömu
eporum, andartak. Hann var al-
skeggjaður og með neftóbak
um allt andlitið eins og því
hefði verið stráð um það. Hann
virtist hafa gleymt að fara í
betri fötin, þó sunnudagur
væri, enlíklega var þó hitt, að
hver dagur hjá honum var öðr-
um líkur, því hann var efnalít-
ill bóndi á frekar erfiðri jörð
Frh. af bls. 18.
að halda upp á. En bíðum bara
þangað til ég kem til Tromso,
sagði ég. Og svo hafði ég sleg-
ið metið, sem ég setti fyrir
tuttugu og átta árUm. Met í
bjarndýraveiðum. Var þetta
ekki nóg til að gera sér glaðan
idag? Fari það í hoppandi.
★
Við sjáum skip langt í burtu,
en það hverfur aftur í þokuna.
Þetta var eins og kveðja til
okkar. Það gei'ir okkur órólega,
ferðafráa. En daginn eftir kem-
ur það aftur og leggst að hjá
okkur. Það er „Vesteris“. Þó
yar nú veizla um borð, skilurðu
og ekki var bragðið dóna-
Jegt! En skipið varð að fara
Uftur. Hann fór að hvessa, og
fsinn kom að, allsstaðar ís.
En svo kom vor og veturinn
fór. Simnanvindurinn kom með
rigninguna og rak ísinn aftur
til norðurs — eða til suðurs
jneð straumnum.
★
og átti fyrir tólf börnum að
sjá.
— Jæja, Gísli minn, svo þú
ert þá á ferðinni núná, sagði
Jóhann alúðlega, um leið og
hann sþýtti um tönn.
— Ójá, ég átti erindi fram ý
dal, anzaði Gísli, — Hann Ól-
afur á Brekku var búinn að
lofa mér í vor, að gelda fyrir
mig fola. En hingað reið ég'
heim, úr því ég átti leið hér
framhjá, til að láta þig vita, að
fyrir nokkrum dögum varð
vart við mórauða á í rollunum
okkar með þínu marki.
Við Nonni, sem stóðum þarna
Við sjáum fleiri báta, en eng-
inn virðist sjá okkur. Það var
ekki fyrr en í júní að við feng-
um aftur heimsókn, Það var
„Polar“, og svo kom „Vesteris“
aftur, Við höfðum beðið og beð-
ið eftir því, og loks kom það.
Hann var aldeilis rólegur í tíð-
inni, skipstjórinn sá. Hann hafði
sjálfur verið á veiðum, og það
getur enginn lagt honum til
lasts, en langur er tíminn fyrir
þann, .er bíður.
★
Við gengum í land í Tromsö,
og áttum met í bjarnýraveiði,
115 bjarndýr. Það var blessun,
að stutt var til ölstofunnar lians
Macks. Nú var margt, sem við
þurftum að halda á. Og nú var
að flýta sér, því ég ætlaði norð-
ur aftur. — Hálfmánaeyja, það
var rétti staðurinn.
★
á hlaðinu, og hlustuðum á .tal
bændanna, gáfum hvor öðrum
leynilegt merki mjög spekings-
legir á svipinn, Sá gráskjótti
japlaði heizlismélin og nugg-
aði hausnum upp að síðunni á
húsbónda sínum.
Vissan urn hvar Móhyrna
héldi sig, kom Jóhanni alveg á
óvart. Honum var það líka
vafalaust allt annað en Ijúft,
að verða að játa það möglunar-
laust, að hreppstjóri væri jafn-
vel síður óskeikull en smala-
strákurinn hans.
— Jæja, svo Móhyrna hefur
þá sett sig yfir um eftir allt.
Hana hefur vantað í kvíarnar
nokkur mál, sagði Jóhann. —
En mér er þetta algjörlega ó-
skiljanlegt, að gömul rolla, sem
varla hefur hreyft sig af sama
blettinum það sem ef er sumri,
skuli allt í einu taka upp á
þessu. Jæja, ég læt sækja roll-
una. Eg þakka.þér fyrir fyrir-
höfnina. En viltu ekki aimars
koma inn, Gísli mimi? Ætli
kerlingarnar eigi ekki eitthvað
á könnunni.
— Nei, ekki í þetta skipti,
Jóhann minn, sagði Gísli. — A,
ég' má ekki tefja lengur, nei,
vertu í eilífðri náðimii. Þetta
er meira bölvað slórið í mér og
hann bjóst þegar til að stíga á
bak þeim skjótta. En samt töl-
uðu þeir bændurnir saman
góða stund, um almenn tíðindi,
tíðarfarið, heyannir og skepnu-
höld. En svo sté Gísli á Ár-
bakka á bak, hottaði á klárinn
og barði fótastokkinn. ’
Og' gesturinn var riðinn úr
hlaði, 1
Nonni og ég stóðunr þarna í
sömu sporum, saklausír og
frötnir á svipinn. Nonni haliaði
sér upp að bæj arkampinum
með krosslagðar fætur og tugði
puntstrá, en ég horfði á máríu-
erlu er dillaði sér á þvotta-
síaginu. Ekkert heyrðíst nema
suðið í randarflugunum í sól-
skininu.
— Jæja, skellti sér bara yfir
ána, sú gamla, heyrðum við Jó-
hann tauta við sjálfan sig. —
Óskiljanlegt að tarna — alveg
óskiljanlegt, og enn strauk
hann hið mikla stolt sitt og
sóma, hökutoppinn,
Nú lét Nonni heyra, að það
væru lifandi lífvérur í kring-
um húsbóndann. Hann sleit
upp grasstrá og blés í það, lét
það ýla skerandi, Þetta virtist
vekja húsbóndann upp úr til-
gangslausa grufli sínu. Hann
leit upp_á okkur, eins og hann
hefði ekki vitað af okkur fyrr.
Hann horfði á okkur þegjandi
eitt andartak og sagði síðan:
— íæja, strákar, þá veit mað
ur hvar Móhyxna heldur sig.
Skellti sér bara yfir hana
Dalsá. Já, þvílíkt og annað
eins, og að hún skyldi ekki
drepa sig á þessu fjandans
flani sínu. Eg verð víst að biðja
annan hvorn ykkar að skreppa
yfir að Árbakka til að sækja
hana. Nú, en af því að það er
sunnudagur getur það svo sem
beðið íil morguns. Þið viljið
víst hafa frjáslar hendur eins
og hitt fólkið á hvíldardaginn.
Þú æítir að geta farið þetta i
fyrr-amálið, þegar þú ert búiim
að reka ærnar, Mummi litli, og
beindi seinustu orðunum til
mín,
Voru nú öll sund lokuð fyrir
Nonna? Ætlaði hann að láta
þetta tækifæri ganga sér úr
greipum?
Nonni stóð þarna þögull og
horfði niður fyrir fætur sér, en
svo hugsaði hann djúpt, að það
mynduðust hnikkur á enpi
hans. Eg vissi, að þetta var
mikil örlagastund — og að
Nonni var að sækja í sig veðr-
ið.
— Já, hvað sagði ég ekki, Jó-
hann, sagði Nonni loks, með ó-
vanalegri djúpri rödd, hvor.t
sem það kom nú af því, að hann
var að reyna að vera manna-
legri í tali eða aðeins að leyna
geðshræringunni og ákafanum
sem innifyrir bjó: — Eg sagð.i
strax að Móhyrna hefði áreið-
anlega skellt sér yfir ána. Það
var bara hlegið að mér og ég
kallaður fífl. En hvað er svq
komið á daginn? En þar fyrir
ætti svo sem ekki að vera nein-
um vandkvæðum bundið að
sækja hana. Eg hef svo sem
ekkert þarfara fyrir stafni
þessa stundina, en að skreppa
yfir að Árbakka.
Jóhann var sem steini lost-
inn og hann gleymdi alveg að
fálma upp í hökutoppinn. f
annað skipti á þessum degi. var
sem honum virtist atburðirnir
í kringum hann væru eitthvað
einkennilegir.
Það var kannski ekki rétt að
segja, að Nonni væri ekki
þægðarskinn og gerði ekki allt
sem hann væri beðinn um, en
að hann væri svo snúningalip-
ur, að hann byðist til snúninga
að fyrrabragði og það á sunnu-
degi, það var sannarlega ný
hlið á hans mörgu og góðu
eiginleikum. Virtist því ætlá
Frh. á bls. 37.
BJARNDÝRAVEIÐAR
á rússneskar
jeppabifreiðir
af þessari gerð
eru nú í
framleiðslu
kjá okkur
úistskauíar
á hvítum þýzkuin skóm 1
á hvítum íslenzkum skórn
á svörtum þýzkum skóm
Hockey-skautar á skóm
Skautar m/lykli til að
festa á venjulega uppháa skó
Einnig framleiðum. við allar gerðir af yfir-
byggingum á bíla og jarðvinnslutœki,
LAUGAVEGI 176. SÍVT 3?704
Sími 13213,