Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 29

29
3 HVITKLÆDDAR
jtlaknii? ♦
Frainh. af bls. 11.
vikur, ef ég kynni að lesa á
blóðið eins og sumir menn geta
lesið á kaffikorg.“
Hún brosti, en sagði ekkert.
Fyrirlesarinn hélt áfram:
„Menn segjast hafa uppgötvað,
að „draumaefni“ frumanna og
þær geti með blóðgjöfum flutzt
úr einni persónu í aðra. Sem
dæmi þess er sagt að maður,
sem fékk blóð úr manni, er
um margra ára skeið hafði dval-
izt í eyðimerkurhéraði. Mann-
inn, er fékk blóðið, dreymdi
upp frá því oftsinnis um Araba
og stóra sandhauga.“
„Ég sagði: „Þetta þýðir það,
að menn, sem fá blóðið úr okk-
ur, fá einnig drauma okkar.
Hvað dreymir yður um?“
„Að ég fái tvíbura í jóla-
gjöf,“ svaraði hún glettnislega.
„Það er merkilegt,“ sagði ég.
„Mig dreymir um líkt efni. En
þó er sá mismur á draumum
okkar, að mig dreymir um að
fá þríbura í jólagjöf.“
Hún sagði og hló: „Við skul-
um vona, að þeir blandi ekki
blóði okkar saman. Viðkomandi
persónu myndi þá dreyma um
fimmbura. Óg af því gæti leitt
taugalost."
í þessari andrá kom aðstoðar-
læknirinn og tók glösin með
blóðinu. Við áttum að liggja
um stund, en áður en við risum
á fætur og færum. Við fengum i
„pilsner“ til þess að hressa okk-
ur á. „Skál,“ sagði ég og lyfti
glasinu. „Skál fyrir blóðtengsl-
unum.“
„Skál,“ sagði hún, „og gleði-
leg jól!“
Við bárum glösin að vörun-
um og drukkum.
Skyndilega þaut Karen-Lis-
beth upp af bekknum, leit á
úrið og mælti: „Almáttugur!
Þvotturinn minn.“ Hún varð
skyndilega eins alvörugefin og
skyldurækin húsmóðir. „Ég þarf
að hlaupa. Vertu sæll.“
Að svo mæltu fór hún.
Hversvegna fór ég ekki þegar
á fætur og fylgdist með henni?
Ég vildi ekki vera of áleitinn.
Ég gat líka tæplega trúað þvi,
að ég gæti náð í hamingjuna
eins og skot. Ég óttaðist að
verða fyrir vonbrigðum.
Ég ýtti skyrtuermunum nið-
ur, fór í jakkann og frakkann
og gekk út. Það var sterkt sól-
skin.
Á leiðinni sá ég önnum kafna
starfsmenn og hjúkrunarkonur.
Allt var þetta fólk með jólatré,
jólaskraut og böggla.
Ég trúði því tæplega, að ég
hefði verið í sama herbergi um
stund og þessi brúneyga, dásam-
lega stúlka. Þvílík heppni.
Mér kom ekki til hugar, að
við ættum eftir að eignast þrí-
bura.
!
Eg kom auga a hana langt
JÓLABLAÐ VÍSIS
á undan mér. Gulu úlpuna
mátti vel sjá í töluverðri
fjarlægð, er hana bar við
hvítann snjóinn. Ég hljóp á
eftir henni. Nú hvarf hún við
aðalinnganginn. Ég varð hrædd-
ur um að ég myndi týna henni
og aldrei sjá hana framar. Ég
yrði þá um alla eilífð að leita
hennar. „Karen-Lisbeth,“ hróp-
aði ég.
Hún heyrði kallið, sneri sér
við og brosti. Þá ætlaði hún
að ganga yfir götuna til mín.
En í sama bili varð slys. Ung-
ur maður með tvær hvítar föt-
ur á hjólhestsstýrinu kom fyr-
ir götuhornið og óttaðist það,
að hann hjólaði á Karen-Lis-
beth og hemlaði þess vegna.
Reiðhjólið rann á hálum vegin-
um, fötui-nar ultu um leið og
hann slengdist niður, pilturinn
hentist áfram og meiddi sig á
steini, er var á vegarbrúninni.
Afarmikill blóðpollur myndað-
ist í snjónum.
Tvær rosknar konur, sem
voru þarna á ferð, æptu ótta-
slegnar, er þær sáu blóðið, sneru
við og flýttu sér burt, eins hart
og þeim var unnt.
Lögregluþjónn kom. Hann
varð afar undrandi yfir því að
sjá þennan mikla blóðpoll, er
var ekki í samræmi við hina
litlu skrámu, sem pilturinn
hafði fengið á ennið. Blóðið
rann í allar áttir og litaði snjó-
inn rauðan. Og Karen-Lisbeth
hné hljóðlega til jarðar. Hún
hafði misst meðvitundina.
Bílar blésu í fjarlægð. Fjöldi
fólks þyrptist saman. Tveir
stórir slökkviliðsbílar ogsjúkra-
bill komu þjótandi, fullskipaðir
mönnum. Þegar maðurinn, sem
datt af hjólinu, stóð á fætur,
hafði hann hallað sér að bruna-
boða og óvar.t ýtt á hnappinn,
sem olli hringingu til slökkvi-
liðsins.
Áður en ég gat áttað mig,
höfðu hraustir sjúkraflutninga-
menn tekið Karen-Lisbeth, lagt
hana á börur og ekið á burt
með hana.
Daginn eftir kom frásögn í
blöðunum um þennan atburð.
Var hún á þessa leið:
„Blóðugt slys í nánd við
sjúkrahúsið. Sendill frá hinni
tækilegu efnarannsóknarstofu
valt af hjóli, vegna hálku, í
grennd við Amtssjúkrahúsið.
Tvær fötur, er voru á hjólinu,
duttu, og tíu lítrar af blóði
runnu niður í snjóinn. Enginn
meiddist. Blóðið, sem var
hrossablóð, átti að nota til fram-
leiðslu á „fibrinogen", en það
er eitt þeirra efna, sem koma
blóðinu til þess að storkna.“
Karen-Lisbeth hafði verið ek-
ið burt í sjúkrabifreið. Eigi að
síður stóð það í blöðunum, að
enginn hefði meiðzt. Ef til vill
var ég ekki með öllum mjalla.
Þegar sjúkrabillinn og
slökkviliðið var farið, mann-
fjöldinn farinn leiðar sinnar og
snjómokstursmenn farnir að
moka blóðugum snjónum sam-
an í hauga, hugði ég til heim-
ferðar.
Tjaldið var fallið, sviðljósin
höfðu verið slökkt, fólkið var
farið úr leikhúsinu. En elsk-
endurnir tveir, sem verið höfðu
á leiksviðinu, fengu hvort ekki
annað, eins og átt hefði að
vera. Ég var eins einmana og
áður. ,
Annað kvöld er jólanóttin,
hugsaði ég, og ég mun sitja einn
á verði. Ég hafði álitið, að tím-
inn yrði fljótur að líða, þar sem
ég gæti hugsað um Karen-Lis*
beth. En nú höfðu þeir ekið
henni í sjúkrahús, án þess að
við hefðum getað talað saman
svo nokkru næmi.
Þarna gekk ég hryggur og
einmana meðal margs fólks,
sem komið var í jólaskap.
Ég verð að bíða þar til ég,
einhvern morguninn, sé nærföt-
in hennar fljúga upp í loftið,
hugsaði ég.
Ég nam staðar. Allt í einu
kom mér nokkuð í hug. Þvott-
urinn hennar! Ég snerist á hæli
og hljóp til þvottahússins. Ég
fann vélina, sem hennar tau
var í, og tók það úr valtaran-
um. Ég hafði mikinn hjartslátt
á meðan þessu fór fram. Það
var eins og ég væri að safna
hinni týndu hamingju saman í
smábútum. Dömurnar í þvotta-
húsinu sátu eins og lamaðar og
horfðu á mig.
Skyndilega stökk ein þeirra
á fætur og kom ógnþrungin til
mín. En ég var ákveðinn í því
að hætta ekki við hálfnað vei'k.
Ég var að vinna fyrir Kare*
Lisbeth.
Ég leit út um gluggann. Þarna
kom hún. Fyrst sá ég brúnu
augun. Þá gulu úlpuna. Hún
var allföl. En þegar hún sá
mig, brosti hún.
Ég gekk út til móts við hana.
Við staðnæmdumst og horfðum
hvort á annað. Sögðum ekkert,
Ég var kominn á fremsta hlunn
með að segja: „Karen-Lisbeth!
Ég elska þig. Viltu giftast mér?“
En ég sagði það ekki. Ég lét
nægja að segja: „Ég var að líta
eftir þvottinum.“
Þá gerði hún nokkuð sem
Framh. á bls. 32.
STROJSXPaSST
PRAHA - czechoslovakia
lítvegum allar geröir véla og tækja með stuttum fyrirvara frá
Nýjar gerðir af gaffalíyfturum
nú komnar á markaðinn.
Leitið upplýsinga. — Verðið hvergi hagstæðara.
IHÉÐINN
Símar 2-42-60 (10 línur). — Seljavegi 2.
IknH vélar
5TR0JEXP0RT
PRAHA _ TSCHECHOSLOWAKE I
Aldagömul reynsla tryggir yður gæðin