Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 16

16
DV. LAUGARDAGUR 22. DESEMBER1984
Gamli rithöfundurinn fann að dauðinn
nálgaðist. Hann bjó í litlu gömlu húsi þar
sem allir veggir voru hlaðnir bókum.
Húsið hans stóö við rætur f jallshlíöar.
Fyrir utan gluggann lá dalurinn. Fyrir
innan gluggann var skrifborðið sem var
hlaðið bókum, blöðum og skriffærum.
Kvöld eitt, skömmu fyrir sólarlag, settist
rithöfundurinn við skrifborðið. Hann
horfði út eftir friðsömum dalnum og lét
hugann reika. Hann hugsaði um hvað hann
hafði búið lengi á þessum stað og hversu
margar bækur hann hafði skrifað.
Kannski yrðu það ekki fleiri bækur.
Skyndiíega kom einn álfur til hans.
Hann settist á borðið með krosslagða
fætur. Það hýrnaði yfir rithöfundinum.
„Geturöu ekki sagt mér eina sögu,”
spurði hann álfinn.
„Ég er orðinn svo gamall og kann ekki
lengur neinar sögur.”
„Eg kann heldur engar sögur,” sagði
álfurinn. „Þú ert búinn að skrifa um allt
sem hægt er að skrifa um í þessu landi.”
„Gerðu það, segðu mér bara eina sögu.
Hendur mínar eru orðnar lúnar og ég get
næstum ekki skrifað lengur,” andvarpaöi
rithöfundurinn.
Hann var þó kominn með blýant í
hendur og skrifblokk sér við hlið.
„Jæja þá,” sagði álfurinn. Hann sneri
sér við og horfði út um gluggann. ,,Sérðu
þarna úti við stöðuvatnið þar sem trjá-
greinamar hanga niður í vatniö. Ég skal
segja þér hvers vegna þær gera það.
Fyrir mörgum árum gerðist það að
tröllin stálu dóttur eins bónda hér um
slóðir. Þeir settu eitt af sínum eigin
bömum í staðinn án þess að nokkur yrði
þess var. Daginn eftir skildu foreldramir
ekki hvers vegna fallega dóttir þeirra var
nú með dökka húð og tinnusvört augu. Þau
vissu ekki að á meðan sátu tröllin og
kættust yfir ljósu augunum, hvítu húðinni
og hárinu á stolnu dótturinni. Þau dönsuöu
af gleði í kringum hana.
Tröllabarnið óx úr grasi og varð með
tímanum ógurlegt og óstýrilátt. Það gerði
allt mögulegt rangt af sér, þótti ekki vænt
um neinn og engum þótti vænt um það.
Einn dag hvarf tröllabarnið og sást aldrei
aftur.
En inni í skóginum braggaðist bónda-
dóttirin og varð fallegri og þægari með
hverju árinu þó svo að í kringum hana
væru ógeðsleg tröll og mikill sóðaskapur.
Þegar hún var sautján ára fann sveita-
strákur hana. Hann hét Olafur og svaf í
sömu hlöðu og ég. Hann var að reka heim
beljur sem höfðu týnst þegar hann kom
auga á stúlkuna. Hún var að sópa fyrir
utan tröllahellinn. Það var komið rökkur
og Olafi sýndist stúlkan vera sú fegursta
sem hann hefði séð. Hann varð samstundis
ástfanginn af henni. Hann reyndi því að
nálgast hana en þá gripu tröllin stúlkuna
: og drógu hana inn í hellinn.
Þegar hann kom heim spurði hann mig
hvort ég gæti hjálpað sér við að ná
stúlkunni úr höndum tröllanna. Sömu nótt
fórum við á staðinn þar sem hann hafði séð
stúlkuna. Við Tröllaf jallið sáum við hvar á
ein rann. Það er nefnilega svo að það
renna alltaf ár í gegnum i tröllahella.
Olafur kom mér fyrir í tréskó og lét mig
sigla eftir ánni. Þannig komst ég inn í
tröllahellinn. Þegar þangað var komið
faldi ég mig í einu horni og beið eftir því að
tröllin færu á næturbrölt. Aður en þau fóru
læstu þau stúlkuna inni í herbergi og þar
næst læstu þau útidyrunum. Nú vorum við
bara tvö þarna inni í skuggalegum
hellinum. Þegar ég var öruggur um að
tröllin væru farin hljóp ég til stúlkunnar.
„Þú ert ekki tröllastúlka. Fyrir utan bíður