Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.1984, Blaðsíða 17

DV. LAUGARDAGUR 22. DESEMBER1984
17
einn sem ætlar að gæta þín mun betur en
tröllin.”
Hún varð steinhissa og vissi ekki hvað
hún ætti að segja. Hún féllst á að fara með
mér að lokum. Strax þegar hún kom út sá
hún Olaf og varð yfir sig ástfangin af
honum á stundinni
Svo hlupum við öll af stað í átt til bæja.
Það var löng leið og áður en við komumst
á leiðarenda höfðu tröllin komist að því að
augnayndi þeirra var horfið. Tröllin náðu
okkur og börðu Olaf sundur og saman og
tóku síöan stúlkuna með sér heim aftur.
Viku seinna gerðum við aðra tilraun. I
þetta skipti hafði Olafur fengið lánaöan
hest til fararinnar. Ég fór sömu leið og
áður inn í hellinn. Nú höfðu ekki öll tröllin
farið út þessa nótt. Tröllamamma sat
heima og passaði stúlkuna. Eitt sinn þegar
hún gekk frá graut sem hún var að elda
hljóp ég til og setti svefnlyf út í grautinn.
Skömmu seinna steinsofnaði trölla-
mamma.
Enn einu sinni reyndum við að flýta
okkur í gegnum skóginn. Að þessu sinni
gekk ferðin hraðar. En samt sem áður
náðu tröllin okkur og allt fór á sömu leið og
áður.
Þrem vikum seinna var byr jað að snjóa.
Við ákváðum að gera enn eina tilraun til
að ná stúlkunni. Við fengum tvö hreindýr
okkur til hjálpar. Ég varð að bíða í hellin-
um hálfa nóttina því nú var það ekki bara
tröllamamma sem var á vakt. Tröllapabbi
var henni til hjálpar að þessu sinni. Að
lokum kom ég þó svefnlyfi í grautinn hjá
þeim og þau steinsofnuðu.
Hreindýrin drógu okkur á sleða í gegn-
um skóginn. Þau fóru leið sem bara þau
þekktu. Tröllin komu á eftir okkur. Til
allrar hamingju var mikill bylur
sem hefti för þeirra og að þessu sinni
komumst við aö stöðuvatninu. Ég vissi að
þar lá lítill árabátur sem hægt væri að róa
yfir vatnið. Enn var ekki kominn ís á
vatnið. Olafur og stúlkan hoppuðu um
borð. Með mig var það engin hætta því
tröllin geta ekki gert mér mein þegar þau
eru ekki i hellum sínum.
Þegar báturinn var kominn langt út á
vatnið komu tröllin. Tröllin urðu bálvond
og bölvuðu mikið. Þau höfðu ekki mikinn
tíma áður en sólin færi að koma upp. Þá
breytast þau nefnilega í stein ef þau eru
undir berum himni. Skyndilega reif eitt
tröllanna upp stóran stein og kastaði að
bátnum. Steinninn hitti ekki bátinn en féll
rétt við hann. Við það hvoldi bátnum. Bæði
féllu í vatnið og stúlkan dróst í djúpið og
drukknaði. Olafur reyndi að kafa eftir
henni í marga tíma en án árangurs.
Hryggur og leiöur synti hann að vatns-
bakkanum.
Það var ekki hægt að hughreysta
strákinn. Dag hvem gekk hann niður að
vatninu og starði út yfir það. Hann leit
aldrei á aðrar stúlkur. Hann hélt áfram að
fara niður að vatninu alla ævi. Að lokum
þegar hann var orðinn gamall og grár stóð
hann við vatnið endalaust án þess að
hreyfa sig. Það byrjuðu að vaxa greinar út
úr höfði hans og rætur frá fótunum. Frá
þeim tíma hefur hann staðið þarna. Það er
hann sem er tréð með greinamar sem
liggja niður í vatnið. Af og til losna
greinarnar og falla í vatnið. Þær leggja af
staðí leit að stúlkunni.”
Alfurinn sneri sér við. Gamli rit-
höfundurinn sagði ekkert. Snjóhvítt höfuð
hans lá á skrifblokkinni. Hann var dáinn.
Álfurinn lokaði augum gamla mannsins og
las það sem stóö í blokkinni. Síöustu orðin
vom. „Frá þeim tíma hefur hann staðið
þama...”
Hann dró að sér blokkina, tók penna
gamla mannsins og lauk við að skrifa
niðurlag sögunnar. APH þýtt.