Dagblaðið Vísir - DV - 27.02.1988, Blaðsíða 27

LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1988.
27
Sæl nú!..
Hin gamalreynda rokkhljóm-
sveitThe Cars hefur nú ekið
götuna fram eftir veg - á
enda. Aðalástæðan fyrir því
að bilarnir eru endanlega
stopp eru dræmar viðtökur
plötunnar Door To Door sem
kom út i fyrra. Sömuleiðis
þótti liðsmönnum hljóm-
sveitarinnar það heldur
niðurdrepandi að spila fyrir
hálftómum húsum á tón-
leikaferð sem farin vari
kjölfar plötuútgáfunnar.
Ekki er alveg Ijóst hvað fyrr-
um liðsmenn Cars ætla að
taka sér fyrir hendur i fram-
tíðinni en sólóverkefni eru
fyrst á dagskránni... Vitna-
leiðslur í máli hljómplötu-
útgáfunnar ZTT gegn Holly
Johnson, fyrrum söngvara
Frankie goes To Hollywood,
halda áfram í Lundúnum.
Þar kemur margt fróðlegt
fram eins og það að peninga-
mál urðu tilefni deilna innan
hljómsveitarinnar eftir
fyrstu smellina, Relax og
Two Tribes. Einnig kom fram
að í lok tónleikaferðar, sem
hljómsveitin fór i rétt áður
en seinni breiðskífa hennar
var tekin upp, kom til rysk-
inga milli Holly Johnson og
IWark O'Toote. Tilefnið voru
sögusagnir i slefpressunni
um að Holly hygðist hætta
i hljómsveitinni og vildi
IVIark fá svar frá fyrstu
hendi. Endaði samtalið með
pústrum en engu að siður
hélt hljómsveitin ágætis
tónleika á Wembley um
kvöldið .... Sykurmolamir
ætla að bregða sér í stutta
tónleikaferð til Bretlands i
mars og halda hljómleika i
Manchester 24. mars,
Sheffield 2S. mars, Glasgow
26. mars og í London 28.
mars. Breiðskífa molanna
Life's Too Good, sem upp-
haflega átti að koma út í
mars, kemur að öllum lik-
indumekki útfyrreni
maí...
Heimildarmynd um John
heitinn Lennon verður frum-
sýnd vestanhafs i sumar og
er þar tvimælaiaust um at-
hyglisverða kvikmynd að
ræða. Andrew Solt heitir sá
er gerir myndina og við
vinnslu hennar fékk hann
aðgang að einkasafni Yoko
Ono, þar sem er að finna
ógrynni mynda afLennon
heitnum, bæði kvikmyndir
og Ijósmyndir. j hinni vænt-
anlegu kvikmynd verður
einnig flutt áður óútgefnin
tónlist eftir Bitilinn fyrrver-
andi.... sæl að
sinni............
-SþS-
Johnny Hates Jazz - Tum Back The Clock
Glæsileg
frumraun
í uppgjöri hljómplötugagnrýnenda
hérlendis um síðustu áramót voru
nokkrir sem tilnefndu tríóið Johnny
Hates Jazz sem bjarta von á árinu
1988. Og nú, þegar fyrsta breiðskífa
hljómsveitarinnar er komin á mark-
aðinn, verður ekki annað sagt en að
hún ætli að láta þessar vonir verða
að raunveruleika.
Ég held að það sé ekkert ofsagt að
þessi frumraun Johnny Hates Jazz
sé með því besta í létta poppinu sem
komiö hefur út á árinu og það kæmi
mér ekki á óvart þótt platan yrði í
hópi þeirra bestu við lok ársins.
Það sem fyrst og fremst einkennir
tónlist Johnny Hates Jazz er þetta
mjúka fágaða yfirbragð; engin dúnd-
urkeyrsla eöa hetjusóló, heldur líöur
þetta áfram átakalaust að mestu.
Samt er ekki um neina lognmollu að
ræða, lögin eru fjölbreytt og sömu-
Nýjar plötur
leiðis útsetningar.
Þrjú lög af þessari plötu hafa þegar
komið út á smáskífum og náð mikl-
um vinsældum bæði í Bretlandi og
hér á landi. Þetta eru lögin Shattered
Dreams, I Dont Wanna Be A Hero
og nú síðast Turn Back The Clock.
Allt eru þetta popplög í besta klassa,
góðar melódíur sem grípa auðveld-
lega. Flest lögin á þessari plötu eru
í þessum anda, en trauðla eru þau
öll til útgáfu á smáskífum.
Sá sem ber hitann og þungann af
lagasmíðum hljómsveitarinnar er
söngvarinn Clark Datchier en hinir
liðsmennirnir, Calvin Hays og Mike
Nocito koma einnig við sögu.
Það er ekki amalegt að ýta úr vör
með grip eins og þessari plötu og
fróölegt að vita hvort róðurinn verð-
ur eftir því.
-SþS-
Foreigner - Inside Information
Heimildir, sem telja verður áreið-
anlegar, herma að samstarf liðs-
manna Foreigner sé í molum, sér í
lagi sé stirt millum forsprakkanna
tveggja, Micks Jones og Lous
Gramm. Einhvers staðar las ég meira
að segja að platan Inside Information
hafi orðið til með miklum herkj-
um.
Enda held ég að tónlist Foreigner
hafi aldrei verið jafnsviplítil og á
nýju plötunni. Þessi fyrrum fram-
vörður iðnaðarrokks heimsins átti
allnokkra áheyrilega smelli hér á
árum áður, svo sem Cold As Ice,
Dirty White Boy, Urgent og Juke Box
Hero svo nokkrir séu nefndir. Og
ekki má gleyma ballöðunum Waiting
For A Girl Like You og I Want To
Know What Love Is sem mér þykja
reyndar toppurinn á ferli Foreigner.
Því miöur nær ekkert lag á Inside
Information fyrrnefnum eldri lögum
að gæðum, helst að einhverjar bjöll-
ur klingi þegar Say You Will og
Counting Every Minute hljóma. Þau
eru þó ekki nema í slöku meðallagi
séu þau borin saman við fyrri afrek
hljómsveitarinnar.
Mér sýnist ljóst af plötunni Inside
Information aö tónlistarlega séð hafi
hljómsveitina Foreigner dagað uppi,
hún sé orðin að enn einum dínósárn-
um í poppheimum. Hennar bíður því
tæpast annað en annarra dínósára.
Þó eru að vísu til dæmi um að lang-
þreyttar rokksveitir hjarni við -
samanber Yes fyrir nokkrum árum.
Ég hef þó trú á að til dæmis Lous
Gramm, söngvari hljómsveitarinnar,
eigi eftir að spjara sig betur upp á
eigin spýtur en í hópi sinna gömlu
félaga. Hann sendi fyrir nokkrum
árum frá sér sólóplötu, svo sem ekk-
ert meistarastykki en síst verri en
þá sem Foreigner lét síðast frá sér
fara.
-ÁT
Dínósárar
Trevor Jones og Courtney Pine - Angel Heart
Seiðandi og dularfull
Kvikmyndin Angel Heart var í
senn bæði spennandi og dularfull -
full af svartri mystík sem lausn
•fékkst ekki á fyrr en í lokin. Svo er
einnig um tónlistina er samin var við
myndina. Höfundurinn Trevor Jones
hefur í sköpun sinni ’og útsetningum
náð fram þessum áhrifum. Sannar-
lega mögnuð kvikmynd og tónlistin
er einnig áhrifamikil. Farin hefur
verið sú leið, til að ná sem best áhrif-
um myndarinnar, að samræður úr
henni hafa verið settar inn í tónlist-
ina á viðeigandi stöðum, einkanlega
samræður aðalleikaranna, Mickey
Rourke og Robert de Niro.
Tónlistinni má skipta í tvennt.
Frumsamin kvikmyndatónlist sem
er nokkuö flókin en um leið dular-
full og seiðandi. Ekki er samt hægt
að neita því að áhrifin eru nokkuð
blendin. Með aðstoð saxófónleikar-
ans Courtney Pine tekst Trevor
Jones vel að ná þeirri mystík í tón-
listina sem einkenndi myndina.
Hinn hluti tónlistarinnar er svo
eldri blustónlist. Skyldi það engan
undra, því að myndin gerist aö mestu
leyti í New Orleans. Þessi gamli blús
á því vel við þema myndarinnar og
einn blússöngvarinn, Brownie
McGee, fer meira að segja með hlut-
verk í kvikmyndinni. Hann syngur
aldeilis með ágætum Rainy Rainy
Day. Önnur blúslög eru Honeyman
Blues með Bessie Smith og er sú
upptaka frá 1926, The Right Key, But
The Wrong Keyhole með Lillian Bou-
ite og Soul on Fire meö LaVern
Baker.
Frumsamda tónlistin tekur samt
meginplássið og eru þar tvö stórverk.
Harry Angel, sem skiptist í fimm
hluta en byggir samt upp á megin-
stefi kvikmyndarinnar sem er sér-
lega heillandi. i seinna verkinu,
Looking for Johnny, er skiptist í fjóra
hluta, munar um minna en að hafa
sér við hlið saxófónleikara á borð við
Courtney Pine sem er meðal efnilegri
jassista á Bretlandi. Hann er einkar
magnaður á háu tónunum.
Tónlistarhöfundurinn sjálfur, Tre-
vor Jones, er á mikilli uppleið í heimi
kvikmyndanna. Hann er einn þeirra
ungu tónlistarhöfunda sem nota nær
eingöngu hljóögervla og þótt undir-
ritaður sé ekki beint hrifinn af þeirri
aðferð er ekki að hægt að neita því
að hún kemur til góða hér því effekt-
ar eru mikið notaðir til að auka
áhrifin.
Þótt Angel Heart bjóði svo sannar-
lega upp á eftirtektarverða tónlist,
þá eru heildaráhrifm einum of yflr-
þyrmandi og eins gott að vera í léttu
skapi þegar hlustað er á plötuna. En
sjaldan hefur heyrst kvikmyndatón-
list sem passar jafnvel við viðfangs-
efnið.
HK