Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.1990, Blaðsíða 26

34
LAUGARÐAGUR í3i íFEBHÚAR 1990.
Sérstæð sakamál
Ég get ekki skilið fyrr en bömin
eru orðin fullorðin," sagði Nicole.
Og André beið þolinmóður. Hún
var stóra ástin í lífi hans. Tíminn
leið og loks virtist biðin langa á
enda.
André Dufau leit á dýrt úrið og
fékk sér sæti. Það gæti ekki liöið á
löngu þar til hún kæmi. Hún haíði
sagt honum í símann áð hún væri
að leggja af stað. Og André, sól-
brúnn, dálítið veðurbarinn og með
stuttklippt hár fylltist eftirvænt-
ingu. Hann var líka forvitinn.
Nicole, sem var tuttugu og átta
ára, var fyrsta stúlkan sem hann
hafði orðið ástfanginn af er hann
gekk í menntaskóla í frönsku hafn-
arborginni Bordeaux. Þá hafði
hann aðeins fengið að kyssa hana
góða nótt við hliðið fyrir framan
húsið sem hún bjó í. Nú voru liðin
tólf ár síðan hann hafði séö hana
síðast. Vafalítið væri hún orðin
bæði feit og skapstirð.
Nicole bar þegar í staö kennsl á
André. Og honum var ljóst að hann
hafði svo sannarlega haft rangt fyr-
ir sér. Hún var enn há og grönn
og með hrafnsvart hár og fegurð
hennar meiri en nokkru sinni.
André roðnaði dálítið þegar hann
tók í hönd hennar. Eftir nokkur
augnablik voru þau farin að ræða
um gamla daga. Þar rifjuðu þau
upp þann ásetning Andrés að verða
jarðfræðingur. Og það hafði hann
orðið. Starf hans varð svo til þess
að hann fór til olíuvinnslusvæða
viða um heim og undanfarin ár
hafði hann verið í París, New York,
Hong Kong og Río de Janeiro í leyf-
um. Þetta var í fyrsta sinn í langan
tíma sem hann hafði komið heim
til Bordeaux í leyfi.
Leynileg stefnumót
Þau ræddu líka um Nicole sem
hafði gerst hjúkrunarkona en síðar
hafði hún gúfst vel efnuðum stýri-
manni í kaupskipaflotanum, Alain
Vidal. Hún bjó nú í stóru og fallegu
einbýlishúsi og þau höfðu eignast
tvær stúíkur, Anette sem var
tveggja ára og Yvette sem var eins
árs.
Þetta varð örlagaríkt stefnumót
fyrir þau bæði. Eftir tólf ára ,að-
skilnaö vöknuðu á ný gamlar til-
finningar og það sem eftir var dags
og fram til næsta morguns voru
þau saman. Og á hverjum degi í
þær þrjár vikur sem André var í
leyfinu hittust þau. Loks varö hann
að fara til Mexíkó til starfa en hann
hét því að það íiði eTTki á löngu þar
til hann kæmi heim aftur.
Ejórum mánuðum síöar var
André aftur kominn til Bordeaux.
Þá féllust þau Nicole í faðma. Hann
hefði viljað giftast henni án tafar
en því miður var hún gift. Og hann
ákvað líka að fara sér hægt því
Nicole var gift manni sem var af
afar efnuðu fólki. Hvað gat hann
boðið henni miðað við það sem
maður hennar gat boðiö?
Lausnin sem André fann var sú
að kaupa lítið hús í útjaðri Borde-
aux. Hér gat Nicole heimsótt hann
án þess að mikil hætta væri á því
að slúðursögur um þau færu að
heyrast í borginni. í húsinu hittust
þau svo í hvert sinn sem hann kom
í leyfi og þannig gekk það næstu
tvö árin.
„Bíðum þar til dætur mínar
stækka.“
í sjö ár hélst samband þeira
Andrés og Nicole. Þá gerðist það
er André kom heim frá Saudi-
Arabíu að hann setti Nicole nokk-
urs konar úrslitakosti.
„Ég get ekki lengur deilt þér með
Alain,“ sagði hann. „Þú veröur að
skiija við hann svo við getum gift
okkur.“
En Nicole sem var nú orðin þrjá-
tíu og fimm ára bað hann um að
sýna þolinmæði. „Bíðum þar til
Alain Vidal.
dætur mínar stækka," sagði hún.
„Ég get ekki svikið þær og tekið
þær frá föður sínum. Þegar þær eru
orðnar fullorðnar þola þær skiln-
aðinn og þá getum við gift okkur.“
André kinkaði rólega kolli en gat
þó ekki leynt því hve mikil von-
brigði hans voru.
Árin líða
Nicole hélt áfram að vera ástmey
hans. Þau hittust sem fyrr leyni-
lega í litla húsinu sem stóð autt
milli heimsókna hans. Og hann
sýndi þolinmæði. Enn Uðu sjö ár
og svo urðu þau níu, þá tólf og svo
' þrettán.
_ í september 1985 sat André í hús-
inu og beið. Hann var einmitt ný-
kominn heim frá Venezuela og ný-
búinn að koma leynilegum boðum
tíl Nicole, eins og venjulega. Eh það
liðu tveir dagar án þess að hún léti
til sín heyra. Skýringin hlaut að
vera sú að maður hennar, Alain
Vidal, væri heima.
Nicole Vidal og
André Dufau.
Alain hefur oröiö
„Ég er hræddur um aö þú hafir
aldrei skilið konuna mína,“ sagði
Alain nú rólega.
„Hvað áttu við meö því að ég
hafi ekki skihð hana?“ spurði
André. „Ég elska hana.“
„Það geri ég Uka,“ sagði Alain.
„En munurinn á okkur er sá að ég
þekki hana og hef því aldrei gert
mér óraunverulegar hugmyndir
um hana. Ég vissi á sínum tíma að
hún giftist mér peninganna vegna.
Og ég vissi Uka að hún ætlaði sér
ekki að vera mér trú. Þó átti ég
ekki von á því að hún yrði mér
ótrú á jafnkerfisbundinn hátt og
raun varð á.
Þú heldur að þú sért stóra ástin
í lífi hennar af því hún er stóra
ástin í þínu lífi. En sannleikurinn
er sá að þú ert aðeins einn af nokk-
ur hundruð elskhugum sem hún
hefur átt um ævina.“
hann. Svo varð hún eldrauð í fram-
an, skellti saman bókinn og sagði
hálfstamandi: „Ó, minn kæri. En
gaman að sjá þig aftur. En þú verð-
ur aö flýta þér út. Alain er á leið-
inni hingað.“
„Til hamingju með brúðkaup
dótturinnar," sagði André og rétti
henni stóran blómvönd. „Það fer
þá að koma að þvi að við getum
gift okkur.“
„Nei,“ sagði Nicole. „Nei, viö get-
um ekki gift okkur. Öllu veröur að
vera lokið okkar á milli."
Einbýlishúsið.
í óþolinmæði sinni fór André að
fletta dagblaðinu sem var nýkomiö.
Þótt var væri orðinn fimmtugur
var hann enn ástfanginn af Nicole
sem var nú fjörutíu og átta ára.
Dætur hennar voru nú orönar
rúmlega tvítugar. Önnur var
blaöakona í París en hin las lög-
fræði.
Áfallið
Allt í einu sá André mynd í dag-
blaðinu og hún fékk hjartað í
brjósti hans næstum til að hætta
að slá. í slúðurdálkinum sem fylgdi
greindi var frá því sagt að Anette
Vidal hefði veriö að gifta sig og
myndin sýndi Alain Vidal og konu
hans, Nicole, í brúðkaupinu. Þau
hjónin virtust mjög hamingjusöm.
í frásögninni af veislunni kom
hins vegar fram að þar hefði gerst
óvætur og sorglegur atburður. Nic-
ole hefði fengið hjartaáfall og verið
flutt á sjúkrahús í skyndi.
Hún hlýtur að vera þar enn þá,
hugsaði André. Það var auðvitaö
skýringin á því að Nicole hafði ekki
komið til hans eins og venjulega.
Hann flýtti sér því til sjúkrahússins
og spurði um frú Vidal.
í stofu412
André fékk að vita að Nicole
væri á sjúkrahúsinu, nánar tiltekið
á stofu 412.
Hægt og rólega opnaði hann
dyrnar að stofunni og leit inn fyrir.
Hann hafði heppnina með sér. Nic-
ole lá í rúminu og las í bók. Og hún
var alein.
Hún rak upp lágt óp er hún sá
Uppgjörið
Alain hélt nú áfram að skýra fyr-
ir André hvemig hjónabandið hefði
gengið og gaf honum svo skýring-
una á því hvers vegna hann hefði
ekki krafist þess af henni að hún
væri sér trú. „Hefði ég gert þaö,“
sagði hann, „hefði hún krafist
skilnaðar. Mér varð hins vegar
ljóst að sýndi ég umburðarlyndi
myndi hún ekki láta sig dreyma
um að hverfa frá þeim munaði sem
hún bjó við. Og þar eð ég elskaði
hana var þetta ekki svo erfitt.
Nú höfum við Nicole hins vegar
gert með okkur samkomulag. Ég
ætla að hætta á sjónum svo við
getum verið saman og í staðinn
ætlar hún að snúa baki við öllum
elskhugunum sínum.“
André starði á Alain um stund,
orðlaus, en síðan á Nicole. Svo var
eins og hann sæi rautt. Skyndilega
greip hann vasahnífmn sem hann
hafði gengið með árum saman
vegna starfs síns og á næsta augna-
bliki stóð hann yfir Nicole og rak
hnífinn í háls hennar. Það gerði
hann fimm sinnum áður en Alain
tókst að ná honum úr hendi hans.
Nicole dó á skurðarborðinu.
Hjartað þoldi ekki aðgerðina.
Rétturinn komst að þeirri niður-
stöðu að um „crime passionnel-1,
ástríðumorö, heföi verið að ræða
og og því fékk André Dufau aðeins
sjö ára fangelsidóm.
Einn af mörgum
Þessi orð komu André svo á óvart
að í fyrstu varð hann orðlaus. Svo
gekk hann að rúminu og tók um
hönd hennar. Hún kippti henni
strax aö sér, rétt eins og hún hefði
snert eiturnöðru.
„Alain,“ sagði hún um leið.
„Viltu segja honum að ég vilji aldr-
ei sjá hann aftur?“
André sneri sér við og stóð nú
frammi fyrir Alain Vidal sem hafði
orðið skipstjóri aUmörgum árum
áður. Þetta var maðurinn sem hafði
verið keppinautur hans í tvo ára-
tugi. Án þess að André hefði heyrt
hafði Alain Vidal komið inn í
sjúkrastofuna. Svipur hans bar
með sér vissa mildi og hann sýnd-
ist skilningsríkur.
Stóra ástin í lífi hans