Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.1993, Síða 22

22
LAUGARDAGUR 27. MARS 1993
Sérstæð sakamál
Kaur Patel. Sara, 19 ára, var sú sem leiddi af-
brotamanninn loks í gildruna.
Næstum óleysanleg gáta
Karan Patel, aöstoðarfulltrúi í
þjófnaðardeild rannsóknarlögregl-
unnar í Bombay á Indlandi, var ekki
undrandi yfir því að kona hans,
Kaur, skyldi ekki vera heima þegar
hann kom úr vinnunni. Það kom oft
fyrir að hún fór í heimsókn til móður
sinnar og þar gleymdi hún sér gjam-
an um hríð.
En þegar hún var ekki komin heim
um fimmleytiö hringdi Karan til
tengdamóður sinnar. Hún sagði að
dóttir sín hefði ekki komið í heim-
sókn þann daginn.
Karan ók í skyndi á lögreglustöð-
ina. Þar hringdi hann til nokkurra
vina þeirra hjóna til að spyrjast fyrir
um Kaur en hvarvetna fékk hann
sama svar. Hún hafði ekki komið í
heimsókn og enginn vinanna vissi
neitt um hana. Nú varð Karan
óstyrkur. Hann skýrði starfsfélögum
sínum frá því hvernig komið var og
eftir nokkra stund hófst umfangs-
mikil leit. Hún bar hins vegar engan
árangur.
Dularfull hvörf
kvenna sem
misstu minnið
Karan fór nú aö óttast að Kaur
hefði orðið fómardýr eins alræmd-
asta kynferðisafbrotamanns sem lög-
reglan í Bombay hafði nokkru sinni
þurft að glíma við. Alls höfðu átta
stúlkur orðið að þola misnotkun af
hans hálfu. Allar höfðu þær verið á
aldrinum átján til tuttugu og sjö ára
og allar höfðu horfið á sama hátt, um
hábjartan dag. Allar komu þær síöan
aftur fram hálfum mánuði til þremur
vikum síðar en án þess að eiga sér
nokkrar minningar um þaö sem
gerst hafði. Ljóst var þó að þeim hafði
öllum verið rænt en hver mannræn-
inginn var, hvemig hann leit út eða
hvar þær höfðu verið vissi enginn.
Allar vom stúlkumar teknar til
rannsóknar af læknum eftir að þær
komu fram á ný og reyndist sérhver
þeirra hafa verið kynferðislega mis-
notuð. Ljóst var hins vegar að mað-
urinn, sem hlut átti að máli, sýndi
þeim nokkra tillitssemi og kom það
einkum fram hjá þeim stúlknanna
sem verið höfðu óspjallaðar þegar
þeim var rænt. Þá var Ijóst að stúlk-
umar höfðu ekki þolað sult meðan
þeim var haldið föngnum.
Ásautjándadegi
Karan Patel minntist þess að kona
hans hafði sagt honum daginn sem
hún hvarf að hún ætlaði að fara heim
til móður sinnar í leigubíl. Honum
tókst aö komast að því frá hvaða stöð
leigubíllinn var en þegar hann hitti
leigubílstjórann að máli sagði sá að
þegar hann hefði komið að húsinu
til aö sækja konuna, sem beðið hafði
um bílinn, hefði enginn verið þar.
Boðin um að fara að heimili Patel-
hjóna hafði leigubfistjórinn fengið
um íjarskiptatæki.
Sextán dögum eftir hvarfið hafði
Kaur ekki fundist. En daginn eftir
fannst hún á gangi á götunni í
ástandi sem lýst var sem nokkurs
konar leiðslu. Hún var flutt á sjúkra-
hús og leiddi rannsóknin tfi sams
konar niðurstöðu og fengist hafði við
rannsókn hinna stúlknanna sem
horfiö höfðu.
Þegar Kaur kom til sjálfrar sín var
hún spurö að því hvar hún hefði
verið þann tíma sem hún var í burtu.
Gat hún engin svör gefið við því og
ekki heldur munaö hvaö gerst hafði
síöustu klukkustimdina áður en hún
ætiaði til móður sinnar.
Hugmynd um
vísbendingu
Karan Patel hét því að hann skyldi
finna afbrotamanninn og koma fram
hefnd fyrir verknaðinn en yfirmaður
hans minnti hann á að skylda hans
sem rannsóknarlögreglumanns væri
að finna þann seka og handtaka
hann. Það væri síðan réttar að
ákveða refsinguna. Yfirmanninum
faimst hins vegar reiði Karans svo
mikil að hann ákvað að leysa hann
frá störfum um tíma eða þar til mál-
iö upplýstist.
Karan hélt heim og þar hélt hann
áfram að hugsa um málavexti. Jafn-
framt aflaöi hann sér upplýsinga um
hvarf hinna stúlknanna. Sú fyrsta,
saulján ára, Úrsúla, hafði horfið um
hálfu öðru ári áður. Síðan höfðu þær
horfið meö nokkuð jöfnu mtilibili.
En hvemig var farið að því að ræna
fólki um hábjartan dag án þess að
nokkur virtist verða þess var? Stúlk-
urnar hlutu að hafa hrópað á hjálp
eða reynt að streitast á móti.
Skyndilega fékk Karan hugmynd.
Var leigubíll lykillinn að gátunni?
Hann fór niður á lögreglustöð og bað
um viðtal við manninn sem fenginn
hafði verið til að stjórna rannsókn-
inni. Honum fannst kenningin svo
athyghsverð að hann ákvaö að hún
skyldi prófuö.
Gildran
Þrjár ungar stúlkur, á aldrinum
átján til tuttugu ára, voru nú fengnar
til aðstoðar. Allar voru þær dætur
lögregluþjóna. Ómerktir bfiar voru
síðan fengnir að láni en þeir skyldu
notaðir til að elta leigubfiana sem
stúlkumar hringdu í.
Hringt var í marga leigubíla og
ferðimar með þeim urðu margar.
Árangur varð hins vegar enginn.
Fóm rannsóknarlögreglumennimir
nú að missa vonina um að kenningin
væri rétt. En þá hvarf tíunda stúlk-
an.
Hún hafði ætiað heim til sín frá
háskóla sem hún gekk í og vinkona
hennar gat greint frá því að hún hefði
hringt á leigubti. Leigubíllinn fannst
en bfistjórinn greindi þá frá því að
þegar hann hefði komið að háskólan-
um hefði enginn farþegi beðið.
Stúlkan kom aftur fram sextán
dögum síðar og var þá minnislaus
um allt sem gerst hafði. Atburðurinn
varð hins vegar til aö auka trúna á
að kenningin um að leigubíll væri á
einhvem hátt tengdur ránum stúlkn-
anna væri rétt.
Dregurtil tíðinda
Um hálfu ári eftir rán Kaur Patel
geröist loks það sem rannsóknarlög-
reglumennimir höfðu beðið eftir.
Ein stúlknanna þriggja, sem unnu
með þeim, hringdi á leigubfi. Henni
var sagt að hann kæmi eftir um tutt-
ugu mínútur. Hún gekk út á gang-
stéttina fyrir framan húsið sem hún
var í en um tíu mínútum eftir að hún
hafði hringt kom svartur leiguböl.
Bfistjórinn opnaði fyrir henni og
skellti hurðinni. Síðan ók hann af
stað en á eftir fóm nokkrir ómerktir
bfiar lögreglunnar.
Brátt var ljóst að svarti leigubíllinn
ók óvenjulega leið. Til þess að engar
gmnsemdir vöknuðu var þess gætt
að sami bíllinn æki ekki ailtaf á eftir
honum. Og meðan eftirförin stóð var
bannað að nota fjarskiptatæki bíl-
anna ef vera skyldi að í leigubtinum
væri búnaður sem hlusta mætti á
fjarskipti lögreglunnar í.
Leiðin lá inn í efnamannahverfi og
þar ók svarti bíllinn inn á lóð og
beina leið inn í bílskúr sem var áfast-
ur við íbúðarhúsið. Bílstjórinn steig
út og lokaði btiskúrsdyrunum.
Handtakan
Rannsóknarlögreglumennimir
biðu átekta uns ljóst þótti aö mann-
ræninginn og stúlkan hlytu að hafa
yfirgefiö bfiskúrinn og væm komin
inn í húsið. Þá fóm þeir og nokkrir
hermenn, sem fengnir höfðu veriö til
aöstoðar, inn í bílskúrinn. Þar stóð
btilinn og kom nú í ljós að húnar
höfðu veriö fjarlægðir af afturhurð-
unum að innanverðu þannig að sá
sem í aftursætinu sat gat ekki komist
út.
Eins og við hafði verið búist var
hægt að ganga úr bfiskúmum inn í
húsið. Varlega læddust nú rannsókn-
arlögreglumennimir og hermenn-
imir inn í húsið og eftir nokkra stund
komu þeir að hálfopnum dyrum,
Þegar inn var gægst sást inn í svefn-
herbergið. Á rúminu lá stúlkan nak-
in og við það var maður að afklæð-
ast. Hann hafði ekki augun af grann-
vaxinni stúlkimni á rúminu og
heyrði ekkert fyrr en Moraiji Singh
ofursti sparkaði í hurðina og skipaði
honum að setja hendumar upp fyrir
höfuð.
Stúlkan var þegar í stað flutt á
sjúkrahús en maðurinn handjámað-
ur. Við hliðina á rúminu lá glas með
gulleitum vökva og sprauta. Hvort
tveggja var tekið. Þá var leigubtinum
ekið á lögreglustöðina til frekari
rannsóknar.
Hættulegtefni
Sá handtekni var tekinn „með allt
niður um sig“ í bókstaflegri merk-
ingu. Hann reyndist vera Ambalah
Govinder, fjörutíu og sex ára fyrrver-
andi prófessor í læknisfræði við há-
skóla í Baroda, sem er í um fimm
hundruð kílómetra fiarlægö frá
Bombay. Þremur ámm áður haíði
hann fengið vægan dóm fyrir að vera
með stúlku undir lögaldri. Þá hafði
hann misst stöðu sína.
Þegar hann kom fyrir rétt, ákærð-
ur fyrir mannrán og nauðganir, ját-
aði hann. Jafnframt viðurkenndi
hann að hafa tælt margar ungar
stúlkur í Baroda. Einkum kvaðst
hann hafa haft mikinn áhuga á
óspjölluðum meyjum en bætti þó við:
„Þegar ég hafði mikla þörf fýrir konu
dugði svo sem hver sem var, væri
hún undir þrítugu."
Málalok
Dómarinn leit svo á að koma þyrfti
í veg fyrir til frambúðar að Govinder
gæti umgengist konur. Hann dæmdi
hann því í lífstíðarfangelsi. Og þessi
óvenjulegi afbrotamaður sat inni til
æviloka því hann fékk hjartaáfall í
fangelsinu og lést.
Á blaðamannafundi í Bombay eftir
að dómuriim var kveðinn upp sagði
lögreglusfiórinn: „Efnið, sem Go-
vinder sprautaði í stúlkurnar, svipti
þær máli og minni eftir skamma
stund. Það lamar heilastarfsemina
svo allt minni hverfur um atburði
sem gerst hafa um klukkustund áður
en því er sprautað í fólk og nokkrar
stundir líða ffá síðustu sprautu og
þar til fólk kemst til sjálfs sín á ný.
Eg segi hins vegar aldrei hvaða efni
var notað því ég vil ekki að það verði
misnotað aftur.“