Dagblaðið Vísir - DV - 16.06.1994, Qupperneq 22

22
FIMMTUDAGUR 16. JÚNÍ 1994
Sérstæð sakamál
,, Dr aumurmn"
Þaö var mjög heitt þennan sum-
ardag í Dunedin, syöst á Nýja-Sjá-
landi. Reyndar fannst Anne
Lindquist hitinn nær óbærilegur
þar sem hún sat í garðinum fyrir
utan húsið sem hún bjó í. En hún
hugsaði með sér að þar eö hún
væri aðeins tuttugu og átta ára og
við góða heilsu hlyti hitinn veröa
henni þungbærari en ella af því að
hún gekk með barn.
Anne Lindquist var ósköp venju-
leg kona, að minnsta kosti að eigin
dómi. En hún gerði sér grein fyrir
því að hún naut ýmissa forréttinda
í lífinu því hún var gift góðum
manni í góðri stöðu og gat því látið
ýmislegt eftir sér sem aðrar konur
gátu ekki. Átti hún systur sem
hafði flust til hennar svo að hún
yrði ekki ein á daginn síðustu mán-
uði meðgöngutímans. Þá bjuggu
foreldrar þeirra þar skammt frá.
í „hálfsvefni"
Um allt þetta sat Anne og hugsaði
þetta síödegi í Dunedin. En þá gerð-
ist skyndilega dálítið sem átti eftir
að hafa sterk áhrif á hana, og
reyndar fleiri.
„Ég dottaði lítillega," sagði hún
síðar, „og skyndilega fannst mér
ég vera komin að fáfómum vegi
sem ég kannaðist ekki við. Ég sá
fyrir mér svartan bfi. Hann stóö
kyrr. Undir stýri sat ljóshærður,
ungur maður. Áilt í einu kom ellefu
til tólf ára telpa gangandi. Þegar
hún gekk hjá bOnum steig maöur-
inn út, gekk til hennar og rétti
henni kort, rétt eins og hann væri
að spyija hana til vegar. En um
leið og hún leit fram á veginn og
benti, rétt eins og hún væri að segja
honum hvert hann ætti að fara, sló
hann hana þimgu höggi í höfuðið.
Síðan dró hann hana inn í bOinn
og ók burt.“
Anne lýsti því síðan hvemig
henni fannst hún geta fylgst með
bílmrni eftir að hann ók af stað.
Loks sá hún hann aka aö húsi með
rauðmálaðri útihurð.
Ljótur atburður
„Ökumaður bOsins ók að bOskúr,
opnaði dymar og ók bOnum síðan
inn,“ sagði Anne. „Ég gat enn séð
aOt sem var aö gerast. Maðurinn
tók svo telpuna úr bílnum og bar
hana inn í húsið. Þar nauðgaði
hann henni, en þegar hún byijaði
að hreyfa sig kyrkti hann hana.
Eftir morðið bar hann líkið út í
bOskúrinn og lagði það 1 farangurs-
geymsluna. Þá gekk hann aftur inn
í húsið, fór inn í baðherbergið og
þvoði af blóð, bæði af sjálfum sér
og fótum sínum.“
Anne lýsti því nú hvemig henni
fannst hún skyndOega yfirgefa bO-
skúrinn. „Augnabliki síðar var
komið myrkur," sagði hún. Bíliinn
var aftur á ferð og nú var hann
með fuOum Ijósum. Maðurinn var
á leið niður að á. Þegar að henni
kom steig hann út, gróf gryfju, sótti
lík telpunnar og skólatösku í bO-
inn, lagði í gryfjuna og mokaði yf-
ir.“
Annar „draumur"
Nú „vaknaði" Anne. Henni leið
enn verr í hitanum í garðinum en
áður en hún dottaði. MikO hræðsla
kom yfir hana og hún gekk inn í
húsið. Þar sagði hún systur sinni
frá því sem fyrir hana hafði borið,
og síðar manni sínum. Þau töldu
bæði að „draumurinn" væri mar-
tröð konu sem hefði orðið ómótt í
hitanum. Þá bentu þau henni á að
hún hefði líklega borðaö of mikið
lambakjöt í hádegismat.
Nokkrum dögum síðar endurtók
sagan sig, en í breyttri mynd. Anne
Erwin Walters.
á hlusta á það sem fólk hefur að
segja og hafði lesið um tOvik þar
sem fóOt hafði „séð“ framda glæpi
á fjarlægum stöðum. Ég skrifaöi
því aOt hjá mér.“
Burris spurði Anne nákvæmlega
um hvert atriði áður en hann lauk
við skýrslutökuna, en fór síðan að
kynna sér hvort nokkurra telpna
væri saknað í nágrenninu. Svo
reyndist eldd vera.
LögreglufuOtrúinn ræddi máOð
viö yfirmann sinn, sem lagði til að
þeir hefðu samband við lögregluna
í öllum stærri borgum og bæjum á
Nýja-Sjálandi. Klukkustundu síöar
barst svar frá Auckland, sem er um
1600 kOómetrum norðar, nyrst á
nyrðri eyjunni af tveimur sem
mynda Nýja-Sjáland. Dunedin er
afhir nær syðst á þeirri syðri.
Húsið fínnst
í svarinu frá Auckland sagði að
fannst hún nú vera stödd við annan
veg. Þar sá hún sama svarta bOinn
og áður og undir stýri var sami Ijós-
hærði ungi maðurinn. SkyndOega
bar að telpu. Fór nú aOt eins og í
fyrra skiptið en síðan ók maðurinn
af stað með telpuna meðvitundar-
lausa í aftursætinu.
Anne sagöi manni sínum frá
„drauminum", og í þetta sinn leit
hann svo á aö um eitthvað annað
og meira en martröð væri að ræða.
Lagði hann tíl að þau hjón færu á
fund lögreglunnar.
Málið skýrist
Þaö var AOen Burris lögreglufull-
trúi sem tók á móti þeim hjónum
og hlustaði á frásögn Anne. Hann
sagði síðar um þennan fund:
„Ég vOdi ekki lýsa yfir því að um
hugaróra væri að ræða hjá Anne
Lindquist. Ég legg það í vana minn
Alice Russell.
Anne Lindquist.
þar væri tveggja telpna saknað,
PrisciOu Phelan, tólf ára, og AOce
RusseO, eOefu ára. Hefðu báðar
horfið á leið heim úr skóla.
Lögreglan í Auckland fékk nú
skýrslu Anne Lindquist senda.
Vakti hún í fyrstu vantrú, en brátt
las hana lögregluþjónn sem sagðist
þekkja veginn sem lýst væri og
húsið með rauðu útihurðinni þar
sem sagt væri að morðinginn ætti
heima. Var þegar í stað sendur lög-
reglubOl á staðinn og reyndist þar
vera hús sem kom heim og saman
við þá lýsingu sem Anne hafði gef-
ið.
Lögreglan fylgdist með húsinu
svo lítið bar á. Undir kvöld kom
að því svartur bOl og undir stýri
sat ljóshærður ungur maður.
Komu bæði bíOinn og hann saman
við þá lýsingu sem Anne hafði gef-
ið. Nokkrum augnablikum síðar
hafði ungi maðurinn verið hand-
tekinn.
Gátan leysist
Ökumaðurinn reyndist vera
Erwin Walters, nítján ára. Hann
bjó einn með móðrn: sinni, en hún
var ekkja. Lögreglan fór með hann
inn í húsið og gerði leit. Ekkert
fannst þó sem tahð var geta tengt
hann morðunum. Það vakti hins
vegar athygO að húsið var að innan
eins og Anne Lándquist hafði lýst
því.
Gerð var nákvæm leit í herbergi
Walters en hún varð einnig án ár-
angurs. Fannst ekkert sem taOð
var geta tengt hann hvarfi tepln-
anna.
Haft var samband við tæknimenn
lögreglunnar og þeir beðnir að
koma á vettvang. AthygO þeirra
beindist að bflnum því að þeir töldu
verulegar líkur á að í honum væri
eitthvað það að finna sem sýndi að
telpumar hefðu komið í hann. Það
reyndist líka rétt. Á gólfinu fyrir
framan aftursætið og í farangurs-
geymslunni fundust hár af tveimur
manneskjum. Reyndist Otur þeirra
síöar koma heim og saman við
háraOt telpnanna.
Játningin
Erwin Walters var í fyrstu þög-
uO. Sagði hann ekkert meðan leitað
var í húsinu. Og fyrstu stundirnar
í yfirheyrsluherbergi lögreglunnar
sagði hann einnig fátt. Honum var
hins vegar sagt að tfl væri nákvæm
lýsing á því sem gerst hafði. Var
hún svo lesin fyrir hann, en engin
skýring á því gefin hvaðan lýsingin
væri komin.
Meðan yfirheyrslan fór fram lá
enn ekki fyrir að hár af telpunum
hefðu fundist í bílnum og töldu lög-
reglumennimir því ljóst að erfitt
yrði að sanna að sá grunaði væri
sá seki. En skyndflega fór Erwin
Walters að gráta og játaði á sig
morðin. Fór hann síðan með lög-
reglumönnunum og sýndi þeim
hvar hann hafði grafið líkin.
MáOð kom fyrir rétt nokkm síð-
ar. Veijandi Erwins reyndi að fá
hann úrskurðaðan á hæO, þar eð
hann væri ekki í andlegu jafnvægi,
en tókst það ekki því að hann var
taOnn sakhæfur.
Er þetta gerðist var dauðarefsing
í gildi á Nýja-Sjálandi og var Erwin
Walters dæmdur til dauða. Um-
sókn um áfrýjun var hafnað, en
viku áður en aftakan, henging,
skyldi fara fram var dóminum
breytt í ævilangt fangelsi.
Stuttvist
Erwin Walters sat hins vegar
ekki lengi í fangelsinu. Löngu er
vitað að fangar sem sitja inni fyrir
að hafa nauðgað eða myrt böm era
ekki í miklum hávegum hafðir af
öðrum fongum. Svo var það einnig
í þessu tílviki. Átta mánuðum eftir
að Erwin Walters kom í fangelsið
var hann stunginn í bakið með
hnífi sem einhver hafði smíðað í
fangelsinu. Hann lést og morðing-
inn fannst aldrei.
Anne Lindquist hafði aldrei kom-
ið tfl nyrðri eyju Nýja-Sjáiands og
þvi ekki tfl Auckland. Að loknum
réttarhöldunum sagði hún:
„Ég veit ekki hvemig það gerðist
að ég „sá“ atburðina. Slíkt hafði
aidrei komið fyrir mig áður og ég
vona að það gerist aldrei aftur. Ég
mun aldrei geta gleymt því. Þetta
var næstum því eins og að sifja í
kvikmyndahúsi. Hins vegar var
um raunveruleikann að ræða.
Þetta er eitt af því skelfilegasta sem
ég hef upplifað.“
Anne býr en í Dunedin og ósk
hennar hefur ræst. Hún hefur aldr-
ei oröið vör við það síðan aö hún
sé skyggn og „draumar" af þessu
tagi hafa ekki gert vart við sig aft-
ur.